Το τοπίο γύρω μας μαυρίζει με όσα «ερντογανοπουτινομαδουρικά» συμβαίνουν σήμερα με τις τηλεοπτικές άδειες και αποτελούν συνέχεια στις διαδοχικές απόπειρες καθεστωτικής μετάλλαξης του Πολιτεύματος από τους κυβερνώντες.
Κάτι αυτό, κάτι το προχθεσινό κλείσιμο πέντε χρόνων από το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου, με κάνει να σκέφτομαι πως ο εφιάλτης που ζούμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο θα τελειώσει μόνο όταν διατυπωθούν οι (νέοι) Στόχοι του Έθνους.
Η αναφορά αφορά τον τίτλο του πιο αγαπημένου κειμένου του Λεωνίδα, την εισήγησή του στην Κ.Ε. του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας.
“… Μέσα στις πιο μαύρες ώρες της στρατοκρατικής τυραννίας, το ΚΚΕ (εσ.) ατένιζε με αισιοδοξία τη δημοκρατική καμπή που ερχόταν με αναπότρεπτα βήματα. Με την ίδια αισιοδοξία ατενίζει και το αύριο της ?ημοκρατίας. Αυτή η χώρα έχει απέραντες δυνάμεις. Και σήμερα βρίσκεται στην αυγή μιας νέας ανάτασης. Οι απλοί άνθρωποι της πατρίδας μας δονούνται από την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Μπορούν να την κατακτήσουν όταν η ορμή της ψυχής τους ανταμώσει με την ώριμη, αγωνιστική πολιτική σκέψη και στρατευθούν ενωμένοι, Αριστεροί, Κεντρώοι και ?εξιοί, στην κοινή προσπάθεια να δώσουμε στην Ελλάδα τους προοδευτικούς δημοκρατικούς θεσμούς που έχει ανάγκη και στους εργαζομένους τη δυνατότητα να παλέψουν για να κατακτήσουν τη θέση που τους ανήκει …”.
Η αναφορά, όπως είναι φανερό κι από το απόσπασμα, αφορά, βέβαια, και την ουσία της στρατηγικής που προτεινόταν κάτω από αυτόν τον τίτλο, την συναινετική, δηλαδή, επανίδρυση της ελληνικής δημοκρατίας μετά την πτώση της δικτατορίας, υπό το φως των εμπειριών και της αυτοκριτικής όλων των παρατάξεων για ολόκληρη τη μετεμφυλιακή περίοδο -της επτάχρονης δικτατορίας συμπεριλαμβανομένης.
Η στρατηγική αυτή, ως γνωστόν, ηττήθηκε. Στον μη δεξιό χώρο κυριάρχησε κατά κράτος η στρατηγική του Α. Παπανδρέου, με μπόλικο εθνικολαϊκισμό, ο οποίος, την πρώτη περίοδο κινήθηκε σε απόλυτη σύμπλευση με το ΚΚΕ. Τα αποτελέσματα αυτής της ήττας τα ζούμε ακόμα πιστεύω.
Η φάση στην οποία σήμερα βρισκόμαστε δεν έχει -προφανώς- αντίστοιχα χαρακτηριστικά με το 74. Η Κρίση, όμως, στην οποία παραδέρνει η χώρα 6 χρόνια τώρα είναι η μεγαλύτερη μετά τον πόλεμο και κινδυνεύει να ακυρώσει το ευρωπαϊκό της προσανατολισμό που κατακτήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, ως «κατάληξη» της ιστορικής πορείας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Ταυτόχρονα η Κρίση έφερε στην επιφάνεια και τελικά στην κυβέρνηση ότι πιο ανορθολογικό, λαϊκίστικο και ελάχιστα δημοκρατικό κυοφορήθηκε μέσα σ’ αυτήν αλλά ενυπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια στους ποικιλους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας.
Απ’ αυτή την μεγάλη Κρίση δεν πρόκειται να βγούμε με μια απλή κυβερνητική εναλλαγή. Χρειάζεται μια βαθιά αυτοκριτική διαδικασία όλων των ιστορικών πολιτικών παρατάξεων για στοιχεία και πολιτικές που οδήγησαν στην Κρίση. Χρειάζεται μια ουσιαστική αναμόρφωση- επανίδρυσή τους. Χρειάζονται νέες και εμπνευσμένες πολιτικές και προτάσεις που θα ιχνογραφούν ένα νέο σχέδιο για τη χώρα όσον αφορά τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο, την παραγωγική της διάρθρωση, τη δημοκρατική της συγκρότηση. Τέλος, χρειάζεται μια πελώρια ενωτική πρωτοβουλία που δεν θα υπακούει σε παραδοσιακά πολιτικά στερεότυπα αλλά στην ιστορική κρισιμότητα των στιγμών. Όπως προτεινόταν -εις μάτην- και το 74.
Χρειάζονται, δηλαδή, οι νέοι Στόχοι του Έθνους. Όποιος προχωρήσει στην αρχική διατύπωσή τους θα είναι και ο κυρίως ωφελημένος της νέας φάσης.
Υ.Γ. Προφανώς δεν είναι η ώρα για συζήτηση επί των «παλαιών Στόχων του Έθνους». Εκείνο που αξίζει να κρατηθεί είναι η εναλλακτική στρατηγική που προτάθηκε στην αυγή της μεταπολίτευσης.
Υ.Γ. Για την ιστορία ακολουθεί το κείμενο των «αυθεντικών» Στόχων του Έθνους. Η πρώτη εκδοχή από τη δημοσίευσή τους στο blog του πρόσφατα και πρόωρα χαμένου φίλου Αντώνη Χελιδώνη και η δεύτερη από το ΒΗΜΑ, αμέσως μετά τον θάνατο του Λεωνίδα.
Από ανάρτηση στην προσωπική σελίδα στο fb του αρθρογράφου