Ο Μπάρακ Ομπάμα ήρθε στην Ελλάδα ως εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά και ως ο ηγέτης της δύσης και ο πρώτος πρεσβευτής των αξιών της. Ήρθε εν γνώσει του ότι επισκέπτεται τη γενέτειρα των ιδεών που υπηρέτησε, και που κινδυνεύουν σήμερα όσο ποτέ, από το υβρίδιο του διαφωτισμού και του σκοταδισμού: τον λαϊκισμό.
Στον αντίποδα, τον περίμενε ένας ξεπεσμένος πρωθυπουργός μιας χώρας σε βαθιά κρίση. Πολλοί παρατήρησαν τη γλώσσα του σώματος του Αλέξη Τσίπρα και μίλησαν για ψυχοπαθολογικά αίτια. Πιο προσεκτικοί παρατηρητές, ίσως και πιο εμβριθείς, μίλησαν για τα κακά μαντάτα που μας έφερε ο Ομπάμα, όσον αφορά τη στάση της Αμερικής του Τραμπ απέναντι στη χώρα μας και την Τουρκία.
Οδηγούμαστε καθημαγμένοι οικονομικά, αδύναμοι πολιτικά, ασύνδετοι κοινωνικά προς μια νέα εθνική καταστροφή. Αλίμονο σε όποιον δεν το βλέπει αυτό. Και δις αλίμονο σε όποιον πιστεύει ότι αυτή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Όχι, δεν είναι.
Ο Ομπάμα ήρθε στην Αθήνα για να αφήσει μήνυμα στον δυτικό κόσμο, ότι θα πρέπει να παλέψει για τις αξίες τους τα επόμενα χρόνια. Θα πρέπει να πολεμήσει για πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσε δεδομένα: τη δημοκρατία, την ισονομία, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία του.
Ο κόσμος γεμίζει εθνικιστές ηγέτες: Πούτιν, Ερντογάν, Τραμπ και ίσως αύριο Λεπέν, και Μπόρις Τζόνσον. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει όλους αυτούς από τη δικτατορία. Ο Ερντογάν τα κατάφερε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Μια λεπτή γραμμή λοιπόν χωρίζει τον κόσμο μας από έναν καινούριο πόλεμο. Πόσο θα κρατήσει άραγε ο έρωτας Πούτιν και Τραμπ; Πότε ο ένας θα αναγνωρίσει στον άλλον το απόλυτο κακό και τον πιο μισητό εχθρό του;
Κι εμείς λοιπόν; Τι κάνουμε εμείς οι βάτραχοι, όταν οι ελέφαντες θα πολεμούν στις λάσπες; Τις απαντήσεις δεν τις γράφει η ειμαρμένη ούτε ο Θεός μας. Τις απαντήσεις τις γράφει στην ιστορία η βούληση των λαών.
Έχουμε δυο δρόμους να ακολουθήσουμε. Ο ένας είναι αυτός που έχουμε σήμερα κάτω από τα πόδια μας. Υπάρχουν οι αριστεροί και οι δεξιοί. Ο ένας θα μάχεται τον άλλον, γιατί οι παππούδες τους ήταν επίσης χωρισμένοι σε αντίπαλα στρατόπεδα, γιατί υπάρχει ιδεολογικό χάσμα, ταξικές διαφορές ή γιατί απλώς η νίκη του ενός στρατοπέδου μας φέρνει έσοδα, διορισμούς, τακτοποιήσεις. Αυτός ο δρόμος μας μίκρυνε τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.
Ο άλλος δρόμος είναι να ενωθούμε πέρα από την αριστερά και την δεξιά. Πριν έρθει ανάμεσά μας η δήθεν «ταξική πάλη» ήμασταν χωρισμένοι σε βασιλικούς και βενιζελικούς, σε αγγλόφιλους, γαλλόφιλους και ρωσόφιλους, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς κ.ο.κ. Και βέβαια ήμασταν το ίδιο φανατισμένοι και σίγουροι ότι ο διχασμός μας ήταν κάτι πολύ σοβαρό και πολύ δικαιολογημένο.
Λοιπόν, ούτε τότε ήταν ούτε τώρα. Ποιος βλέπει διαφορές στην παρούσα αριστερή κυβέρνηση σε σχέση με τις παλιές δεξιές; Βαθιές διαφορές, και όχι αυτή την επαίσχυντη διαφοροποίηση ότι «τώρα κυβερνάμε εμείς που είμαστε καλοί και οι άλλοι είναι οι κακοί».
Δεν υπάρχει ούτε αριστερή Ελλάδα ούτε δεξιά Ελλάδα. Υπάρχει «ενωμένη Ελλάδα» αν θέλει και πάλι να αντισταθεί σε όσα έρχονται, να μεταδώσει με τις μικρές δυνάμεις της ένα μήνυμα ελπίδας στον ελεύθερο κόσμο, σε αυτόν που η λογική λέει ότι σύντομα ή αργά θα επικρατήσει και πάλι. Ο Ομπάμα ήρθε στον τόπο που μπορεί για συμβολικούς λόγους να φωτοβολήσει ελπίδα στον κόσμο όλο. Αυτός το γνωρίζει. Εμείς;
Χρειάζεται λοιπόν, ένα καινούριο πολιτικό «Γουδή». Χρειάζεται να υπογράψουμε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, αριστεροί και δεξιοί, αμόρφωτοι και μορφωμένοι, ένα νέο κοινωνικό και εθνικό συμβόλαιο. Τι έχει να κερδίσει ο Μπόμπολας, ο Μαρινάκης, ο Γιαννακόπουλος, ο Βαρδινογιάννης από μια Ελλάδα που μέρα με τη μέρα καταστρέφεται και οδηγείται προς την απόλυτη καταστροφή; Τι έχει να κερδίσει ο μανάβης της γειτονιάς, ο αστυνομικός, ο στρατιωτικός, ο δημόσιος υπάλληλος, ο άνεργος;
Χρειαζόμαστε νέα ηγεσία, νέους ανθρώπους, νέα ορμή. Χρειαζόμαστε η πνευματική ηγεσία να ξεκινήσει άμεσα να σφυρηλατεί τη βούληση αυτού του λαού: Εμείς θα ζήσουμε, θα παλέψουμε για να είμαστε ελεύθεροι. Αυτό είναι το χρέος προς τα παιδιά μας, το χρέος προς την πατρίδα μας και την ιστορία της, το αιώνιο μας χρέος προς όλο τον κόσμο.