1.Η επαναφορά της συζήτησης για το όνομα φαίνεται να είναι πολύ πιο συνθέτη διεργασία από την διεκδίκηση του brand ενός προϊόντος στην τρέχουσα πολιτική της επικοινωνιακής κατ-ανάλωσης. Είναι προφανές ότι δεν μιλάμε για ένα φετιχισμό του ονόματος, μια εμμονή σε εικονίσματα αλλά για ένα ζωντανό παρελθόν και ότι αυτό προβάλλει διαρκώς και αμφίσημα στο τώρα, αλλά και στο μέλλον .Το όνομα σήμερα είναι μια βαριά κληρονομιά που περιγράφει την πορεία και τον διαρκή ορίζοντα μιας εναλλακτικής δυνατότητας προόδου για την χώρα , τον τρόπο και τον κόπο μιας ολόκληρης παράταξης , απέναντι στο εθνικό συμφέρον και την κοινή μοίρα . Η απάρνηση του ονόματος είναι μια πολιτική Γεθσημανή, το παρελθόν κανείς δεν το αρνείται δεν το μετονομάζει, και δεν το απεμπολεί, το υπερβαίνει και αν αντέχει συνεχίζει. Δείχνει έλλειψη θάρρους να γίνουν αποδεκτά αυτά τα οποία κάποιοι πολλοί πίστεψαν, πάλεψαν και με τα οποία έφεραν -με τα καλά και τα κακά τους -την χώρα μέχρι εδώ .Όλα αυτά που γελοιοποιούνται άκριτα, ισοπεδώνονται αβασάνιστα και κακοποιούνται βάναυσα, σήμερα, στο κλίμα μιας διαχειριστικής εποχής. Το ακόμα χειρότερο, αυτά για τα οποία ορισμένοι , είναι περήφανοι ακόμα τώρα ,άσχετα αν ο χώρος δεν μπορεί να εκφρασθεί πολιτικά όπως του αξίζει

2..Από που προκύπτει η ευρύτατη ανάγκη συνολικής απάρνησης και δαιμονοποίηση της παράδοσης, των επιτευγμάτων ,των αξιών αλλά και των προταγμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην ελληνική εκδοχή της;  Αυτήν που κυριάρχησε στην μεταπολίτευση - ουσιαστικά καθορίζοντας - την καλύτερη όπως λέγεται, πολιτική περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Το ΠΑΣΟΚ, το πρώτο μαζικό κόμμα της χώρας και οι σύμμαχοι του στην κεντροαριστερά, απετέλεσαν για μεγάλες περιόδους, το μεγαλύτερο συμμετοχικό πολιτικό εργαστήριο διαβούλευσης, αναζήτησης, σύνθεσης αλλά και σύγκρουσης για την εναλλακτική πρόοδο. Η μεγάλη πορεία προς την Ευρώπη με βασική παράμετρο την προσπάθεια συνολικής κινητοποίησης της χώρας συνέβαλε καθοριστικά στην σταδιακή της μεταμόρφωση με όλα τα πάθη τα λάθη και τις στρεβλώσεις που συνεχίζουν δυστυχώς να αναπαράγονται .

Ωστόσο επί μια δεκαετία δεν υπήρξε δεινό που να μην το προκάλεσε η δημοκρατική παράταξη, δεν υπήρξε καταλογισμός διαφθοράς που να μην έγινε σε στελέχη και πρακτικές της , διακωμώδηση που να μην χλεύασε τις μέρες «συλλογικής ευωχίας μικροαστών», με τις άπειρες ευθύνες κατασπατάλησης δημοσίων πόρων , όταν όλοι οι άλλοι ήταν μόνο θεατές. Γιατί όλοι οι νεόπλουτοι καταναλωτές μιας νέας "μεσαίας" τάξης, οι εσωστρεφείς κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ,οι ιδιοτελείς συντεχνίτες οι προσοδούχοι κληρονόμοι και οι μεταβατικοί διανοούμενοι νομίζουν ότι εξαγνίζονται αυτόματα με αυτή την εκ των υστέρων αποστασιοποίηση, την τωρινή απάρνηση;

3. Σε πολλούς είναι βολική και επαρκής η επίκληση της οικονομικής κρίση για να μηδενίσει τα πάντα από την περίοδο της Μεταπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης και της πολύπαθης "κουλτούρας" της .Αυτής που εσχάτως χρεώνεται και την ανικανότητα και τον εξισωτισμό της πρόσφατης συριακής «προοδευτικότητας» από μια νεοδεξιά απόπειρα ταύτισης της με την "μήτρα όλων των δεινών", την κληρονομιά Πασοκ. Πόσο αλήθεια όμως η ευθύνη για όλα βαραίνει αποκλειστικά αυτόν τον χώρο που φιλοδόξησε και διεκδίκησε τον αυτοπροσδιορισμό της χώρας , με την διαρκή αναζήτηση και σύνθεση της ελληνικότητας με τον εκσυγχρονισμό και την έγκαιρη ανταπόκριση της με μεταρρυθμίσεις και κανόνες στην παγκοσμιοποίηση; Τι νομιμοποιεί τους τωρινούς σχηματισμούς ΝΔ και σύριζα που έχουν υποκαταστήσει αυτήν την μεταρρυθμιστική προσπάθεια με διαχείριση και πόλωση , να απαξιώνουν αυτήν την παράδοση; Πως η συγκυβέρνηση 12-14 ξέπλυνε τις όποιες ευθύνες της ΝΔ για τον εκτροχιασμό 04-09; Πόσο το τρίτο- αχρείαστο -μνημόνιο των αγανακτισμένων συριζανελ που παγίδευσε την χώρα στην επιτροπεία πολλών χρόνων, είναι τίτλος αντιστασιακών ευσήμων;

Ας αποφασίσει ο κόσμος τώρα που η πόλωση της αντιπαράθεσης αρχίζει να φθίνει και η καθαρή σκέψη με επιχειρήματα και τεκμηρίωση αντικαθιστά τον φανατισμό και την ηθελημένη στρέβλωση της μνημονιακής περιόδου, τις απαντήσεις του σε αυτά τα ερωτήματα. Ας κρίνει κι ας αποφασίσει με καθαρό μυαλό αν η κληρονομιά του μεταρρυθμιστικού διαρκούς και της κίνησης προς τα εμπρός, όλης της κοινωνίας ,κάνει αυτό το χώρο, της κεντροαριστεράς, έναν εναλλακτικό ορίζοντα στις τωρινές πολιτικές εξάρτησης και διεκπεραίωσης