ΟΙ Προσωπικότητες
Η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα είναι ένας πολιτικός χώρος που ποτέ δεν υπήρξε οριοθετημένος με ακρίβεια . Η ύπαρξη στο χώρο αυτόν ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων με μεγάλη λαϊκή αποδοχή από τη μια, όσο και οι πολιτικές συνθήκες και τα ισχυρά πολιτικά γεγονότα από την άλλη, δεν ευνόϊσαν την ακριβή οριοθέτησή του. Επίσης δεν κατανοήθηκε επαρκώς η ιδεολογική του τοποθέτηση , και επομένως δεν κατακτήθηκε η συσπείρωση που του αναλογούσε στην Ελληνική πραγματικότητα .Και όταν αναφερόμαστε στις ισχυρές προσωπικότητες με λαϊκή απήχηση μπορούμε να αναφερθούμε κατ΄αρχήν στους διαδόχους του Ελευθέριου Βενιζέλου στο κόμμα των Φιλελευθέρων , όπως τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου από τους παλαιότερους καθώς και τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη από τους νεότερους .Τα δε μαζικά κόμματα που ενσάρκωσαν περισσότερο τις ιδέες της Κεντροαριστεράς ήταν κυρίως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΕΔΑ στην περίοδό της μετά τη μεταπολίτευση , του Ηλία Ηλιού και του Μανώλη Γλέζου .
Οι πολιτικές συνθήκες και τα γεγονότα
Επίσης όταν αναφερόμαστε στις πολιτικές συνθήκες και τα γεγονότα , εννοούμε , την περίοδο της Εθνικής αντίστασης στην Γερμανική κατοχή , καθώς και τη περίοδο του Ελληνικού εμφύλιου 1948 -1949 . Στην Εθνική αντίσταση συμμετείχαν πατριώτες από όλο το φάσμα του Δημοκρατικού τόξου , όπως σήμερα έχει καθιερωθεί να αποκαλείται αυτός ο γενικός κοινωνικο-πολιτικός χώρος .Εν τοις πράγμασι βέβαια είναι γενικά παραδεκτό , πως η Εθνική αντίσταση καθοδηγήθηκε στις περισσότερες περιοχές της χώρας μας , από το χώρο της Αριστεράς . Έτσι λοιπόν τότε δόθηκε η ευκαιρία στην Αριστερά να αναπτυχθεί και να καθιερωθεί στη συνείδηση του Ελληνικού λαού ως ο πολιτικός φορέας που εξέφραζε τις λαϊκές επιταγές και τα λαϊκά συμφέροντα πέραν από τις προοδευτικές αστικές αντιλήψεις που τις εξέφραζαν τα κόμματα του Κέντρου . Πράγματι στα επόμενα χρόνια στις εκλογές του΄51 ,του ΄52 , του ΄58 ,του ΄61 , του ΄63 και του ΄64 , η Αριστερά εξασφάλισε πολύ ικανοποιητικά ποσοστά , όπως : 10,5 % , 9,5 % , 24,5 % , 14,6 % , 14,3 % και 11,8 % αντίστοιχα . Μάλιστα στις εκλογές του ΄56 η Αριστερά συμμετείχε στο συνασπισμό 7 κομμάτων ολόκληρου του προοδευτικού χώρου με την επωνυμία «Δημοκρατική Ένωσις».
Προσπάθεια για οριοθέτηση
Η χρονιά του 1965, με τα Ιουλιανά και την αποστασία , μπορεί να θεωρηθεί ως το σημαδιακό χρονολογικό ορόσημο της μεταπολεμικής Ελληνικής Δημοκρατίας που ήταν και το προϊμιο της 7χρονης δικτατορίας. Έως τότε η Κεντροαριστερά δεν ήταν σχηματοποιημένη , αλλά εκφραζόταν τόσο μέσα από το κόμμα της Αριστεράς όσο και από τα κόμματα του Κέντρου. Μετά το πολιτικό και κοινωνικό σοκ που προκλήθηκε στον λαό και στον πολιτικό κόσμο από την αποστασία και την δικτατορία ,ωρίμασαν οι πολιτικές συνθήκες και έτσι παρουσιάστηκε η αναγκαιότητα να επαναπροσδιοριστούν οι πολιτικές δυνάμεις στη χώρα. Ο διορατικός Ανδρέας Παπανδρέου μάχιμος πολιτικός που είχε συμμετάσχει τόσο στους αγώνες υπεράσπισης της δημοκρατίας αλλά και συγχρόνως διατελούσε διανοητής της διεθνούς σοσιαλιστικής θεώρησης , προχώρησε το ΄74 στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ως μιας ακραιφνούς Κεντροαριστερής πολιτικής παράταξης. Η παράταξη αυτή πρωτοστάτησε για 35 ολόκληρα χρόνια ως και το 2010 , στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας.
Η αλλοτρίωση και η δομική κατάρρευση
Έκτοτε όμως , περισσότερο η αλλοτρίωση της συλλογικής αντίληψης της παράταξης περί εξουσίας, όπως και ο συνδυασμός της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με την αδυναμία της παράταξης να παράγει συνεχώς ανανεούμενες σύγχρονες πολιτικές θέσεις, επέφεραν το πολιτικό βάλτωμα που οδήγησε και στην πλήρη κατάρρευση .Η κατάρρευση αυτή ήταν, και είναι δομική , καθότι διαπερνά ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής δραστηριότητας του χώρου .Προσδιορίζεται σε επίπεδο στελεχών , διαδικασιών , ανταπόκρισης στο συλλογικό αίσθημα του λαού , αλλά και στο σπουδαιότερο , που είναι , η αδυναμία συγκρότησης μιας σύγχρονης ιδεολογικής θεώρησης για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας . Ήδη διανύουμε τη δεύτερη 10ετία αυτής της μειονεκτούσας περιόδου για την παράταξη , και ουδεμία προοπτική για τον τρόπο πλεύσης της δεν διαφαίνεται. Ωστόσο στα στελέχη αλλά και στο σύνολο των υποστηρικτών είτε εκείνων που έχουν αποχωρήσει , είτε των εναπομεινάντων , υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το μέλλον του πολιτικού χώρου . Όλοι οι ανησυχούντες , συμφωνούν στο ότι αν δεν βρεθεί ο δρόμος, θα πρέπει να τον δημιουργήσουμε, όπως και ο Καρχηδόνιος Στρατηλάτης Αννίβας ισχυρίστηκε το 212 π.Χ. , τότε που προσπαθούσε να διασχίσει τις Άλπεις για να φτάσει στη Ρώμη και να την κυριεύσει .
Η πολιτική πρόκληση
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα πολιτική πρόκληση . Υπάρχει το κενό στο χώρο της Κεντροαριστεράς , και που η κοινωνία αναμένει να καλυφθεί. Ισχυριζόμαστε βέβαια πώς ο ΣΥΡΙΖΑ που διακηρύσσει ότι εκφράζει την Κεντροαριστερά στη χώρα μας , ουδόλως κατάφερε να πείσει τον Ελληνικό λαό περί αυτού , καθότι υπήρξαν επιλογές του και γεγονότα που τον διέψευσαν παταγωδώς.
--Κατά πρώτον δεν έχει καταφέρει να πείσει τον Ελληνικό λαό για αυτήν του την ιδεολογική τοποθέτηση , αφού , άλλοτε αυτοπροσδιορίζεται ως η παράταξη του ΄΄πρώτη φορά Αριστερά΄΄, και άλλοτε εμπλέκεται σε απαράδεκτα λαϊκίστικες τακτικές, όπως η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες και αρκετές άλλες . --Κατά δεύτερον, μια Κεντροαριστερή παράταξη σε καμία των περιπτώσεων και έναντι ουδεμίας διακύβευσης δεν συμμαχεί , και το χειρότερο δεν συγκυβερνά με μια παράταξη που χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιό μόρφωμα .
-- Κατά τρίτον, το σύνολο των πολιτικών του θέσεων δεν κρίνονται ως Κεντροαριστερές , καθότι τους λείπει ο στρατηγικός σχεδιασμός για τον μετασχηματισμό της Ελληνικής κοινωνίας που εν τέλει δεν γνωρίζομε και αν τον ενστερνίζονται.
–Κατά τέταρτον, εκτιμούμε πως όταν ένας πολιτικός σχηματισμός , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν καταφέρνει να αναδείξει Τοπικά και Περιφερειακά στελέχη στον κοινωνικό χώρο , και οι οποίοι θα είναι εκείνοι που θα αποτελέσουν τους πολλαπλασιαστές και τα στηρίγματά του στην εφαρμογή των πολιτικών του, δεν θα καταφέρει ποτέ να συνάψει ΄΄Συμβόλαιο με το λαό΄΄κατά τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα όποια νέα στελέχη παρουσίασε, ήταν τα περισσότερα ΄΄εκ μεταγραφής΄΄. Αυτό τουλάχιστον αδυναμία στο να εμπνεύσει ,δηλώνει . Του καταλογίζουμε λοιπόν και αδυναμία στο να μπορέσει να εμπνεύσει τα λαϊκά και δημιουργικά στρώματα της κοινωνίας !
Η πολιτική ώσμωση στους κόλπους του προοδευτικού χώρου
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε κάποια σημαντικά γεγονότα της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας της χώρας μας, που αφορούν τον Κεντροαριστερό και γενικότερα τον Προοδευτικό χώρο, που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την ώσμωση που συντελείται στον κόσμο επιροής του.
Ι.Στις πρώτες εκλογές του 50 αμέσως μετά τον εμφύλιο , η Αριστερά δεν πήρε μέρος . Εκφράστηκε όμως μέσα από τα κόμματα του Κεντρώου χώρου/
ΙΙ.Στις ίδιες αυτες εκλογές του 50, εμφανίστηκε και το πρώτο κόμμα της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας , με την επωνυμία «Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό κόμμα»με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου που συγκέ
ΙΙΙ.Στις εκλογές του 56 ο προοδευτικός πολιτικός χώρος, από το Κέντρο ως και την Αριστερά αποτελούμενος από 7 πολιτικά κόμματα , πήρε μέρος συγκροτώντας κοινό συνδυασμό με την επωνυμία ΄΄Δημοκρατική Ένωσις ΄΄ , όπου και συγκέντρωσε την πλειοψηφία με 48,1% έναντι των 47,3 % των συντηρητικών .Όμως εξ αιτίας του άδικου εκλογικού συστήματος , ανέδειξαν μόλις 132 βουλευτές , έναντι 165 της συντηρητικής παράταξης και έτσι αν και ήταν οι νικητές στη λαϊκή ψήφο , δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση .Ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά που το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας βρέθηκε ενωμένο!
ΙV.Στις εκλογές τον Νοέμβριο του 1963, η Αριστερά με αρχηγό τον Νίκο Πασαλίδη που είχε συγκεντρώσει 14,3 % διαμήνυσε στον νικητή των εκλογών με ποσοστό 42% , Γεώργιο Παπανδρέου της Ενώσεως Κέντρου , ότι προτίθετο να στηρίξει την κυβέρνησή του στην βουλή .Όμως ο Γεώργιος Παπανδρέου προτίμησε να προκηρυχθούν νέες εκλογές τον Φεβρουάριο του ΄64 ,οπότε και εξασφάλισε πλήρη αυτοδυναμία με το θριαμβευτικό 52,7%.
Η λαϊκή προσμονή
Εκτιμούμε λοιπόν πως η πρόκληση στους κόλπους του Κεντροαριστερού χώρου , είναι υπαρκτή και διακατέχεται από την εναγώνια λαϊκή προσμονή .Σίγουρα η αναμενόμενη πρωτοβουλία θα ικανοποιήσει τα όνειρα και τις ελπίδες μεγάλου μέρους του λαού, ώστα να βρεθεί το πολιτικό σχήμα που θα στεγάσει τις νέες του προσδοκίες .Οι προσδοκίες του αυτές συμπυκνώνονται , στο χτίσιμο μιας κοινωνίας πιο ώριμης και πιο αισθαντικής ,και μάλιστα ποιοτικότερης εκείνης που κατακτήθηκε 2 , 3 , ή και 4 δεκαετίες πριν . Ο λαός λοιπόν είναι ξανά αποφασισμένος να διαθέσει εαυτόν σε αγώνες και μάχες όταν θα του ζητηθεί η ΄΄προσωπική του συμμετοχή στη συλλογική προσπάθεια ΄΄ όσο κόστος και να έχει για τον καθένα τους , για το καλό του τόπου και της κοινωνίας ! Το να δίδεις την ευκαιρία στον απλό κόσμο , για ΄΄λαϊκή συμμετοχή΄΄ αποδείχτηκε ευφυέστατη πολιτική ταχτική στη πορεία για τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιχειρήθηκε τη 10ετία του ΄80 .
Η απόφαση και η αναλογούσα ευθύνη
Εκείνο λοιπόν που πρέπει να δρομολογηθεί για να πάρει σάρκα και οστά το εγχείρημα , είναι η απόφαση που θα πρέπει να αναληφθεί .Η απόφαση αυτή μπορεί να είναι είτε προσωπική είτε σε επίπεδο ομάδας πρωτοβουλίας .Προσδοκία μας είναι να υπάρξει η δυνατότητα να συνδυαστεί η θεμιτή φιλοδοξία με την ενσυναίσθηση ότι , για τον κάθε έναν από εμάς που διατελέσαμε ή και διατελούμε μέλη και στελέχη του χώρου αυτού υπάρχει η αναλογούσα ατομική και συλλογική ευθύνη και υποχρέωση, έναντι αυτού του πολιτικού χώρου που σίγουρα αξίζει μιας καλύτερης τύχης . Άς αναλογιστούμε ποιό ήταν το κίνητρο του Ανδρέα Παπανδρέου το 1974 τότε που αποφάσισε να αναλάβει την ευθύνη και να εμπιστευτεί τις δυνάμεις του για τη πραγμάτωση των ονείρων και των προσδοκιών του Ελληνικού λαού για καλύτερες μέρες . Και το πέτυχε !
Είναι φυσικά ολοφάνερο πως , σε ό,τι νέο πολιτικό σχήμα θα δημιουργηθεί , θα έχουν ρόλο και θέση , τα νυν υπάρχοντα πολιτικά κόμματα του χώρου ,οι πολιτικές κινήσεις και οι συλλογικότητες καθώς και πολιτικές προσωπικότητες, αλλά προπαντός οι εθελοντές διάδοσης ιδεών και ανάληψης πρωτοβουλιών. Πρωτοβουλίες που θα επικεντρώνονται σε οικολογικές δράσεις , σε εναλλακτικές προτάσεις για τη χρήση της πράσινης ενέργειας προσβλέποντας στην αειφόρο ανάπτυξη καθώς και σε κινήσεις στήριξης της ζωοφιλίας και των κοινωνικών δράσεων .