Η πολιτική (και όχι μόνο) προσέγγιση Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν δεν είναι ένα ακόμα από τα τόσα πολιτικά «παιχνίδια» στη διεθνή σκηνή. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι πολύ επικίνδυνο.
Είναι μία εξελισσόμενη, ιδιαίτερα ανησυχητική συμμαχία του ολοκληρωτισμού σε σαφώς αντιδημοκρατική/αντιδυτική κατεύθυνση με έκδηλα επιθετικά/φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά.
Και τα τρία αυτά κράτη κυβερνώνται από δικτατορίες με κοινοβουλευτικό μανδύα και οι πολιτικές ελίτ τους δεν έχουν ίχνος οποιασδήποτε νεωτερικής δημοκρατικής παράδοσης. Διαθέτουν μεν κρατικές δομές δυτικού τύπου, όπως Σύνταγμα, Κοινοβούλιο, εκλογές κλπ, αλλά μόνο με τυπική ισχύ, αφού όλοι αυτοί οι Δυτικοί Θεσμοί υπάρχουν (σε τελευταία ανάλυση) για να προστατεύουν τα ανθρώπινα και τα ατομικά δικαιώματα, που σε καμία από τις τρείς αυτές δικτατορίες δεν προστατεύονται στοιχειωδώς.
Είναι μία συμμαχία που μπορεί να αποκτήσει και άλλους υποστηρικτές μεταξύ των αντιδυτικών, φονταμενταλιστικών κρατών με απρόβλεπτες συνέπειες για τη διεθνή ασφάλεια και σταθερότητα.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ΗΠΑ και ΕΕ βλέπουν με αυξανόμενη ανησυχία αυτήν την εξέλιξη, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί ακόμα και σε νέα «ισορροπία τρόμου», εξέλιξη που θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη υποχώρηση όσων κατάκτησε η ανθρωπότητα με την κατάρρευση των κομμουνιστικών δικτατοριών πριν από τριανταπέντε περίπου χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια η Ρωσία, μοναδική υπερδύναμη του τότε κομμουνιστικού μπλοκ, ματαίως αναζήτησε μία νέα θέση ως υπερδύναμη σταθερότητας και ασφάλειας στη διεθνή σκηνή, όπως είναι η ΗΠΑ και η ΕΕ και εν μέρει η Κίνα λόγω τεράστιας οικονομικής αλληλεξάρτησης με τον Δυτικό κόσμο. Τα υλικά του Μαρξισμού-Λενινισμού αποδείχθηκαν εξαιρετικά ριζωμένα, εξαιρετικά ανθεκτικά και ιδιαίτερα κατάλληλα για την αναβίωση του Ανατολικού Δεσποτισμού ως διαχρονικά κυρίαρχης πνευματικής παράδοσης του «ξανθού γένους». Ο Μαρξισμός-Λενινισμός αποδείχθηκε μία φονταμενταλιστική κοσμική θρησκεία, κατάλληλη να συντηρήσει την προνεωτερική υπαρξιακή πραγματικότητα του Ανατολικού Δεσποτισμού που αναδύεται στα αποκαΐδια του.
Σήμερα η Ρωσία φαίνεται ότι, δυστυχώς για ολόκληρη την ανθρωπότητα, επανακάμπτει στην παλιά ολοκληρωτική της ταυτότητα, τιθέμενη εκ των πραγμάτων καθοδηγήτρια υπερδύναμη της συμμαχίας των τριών καθεστώτων/εκπροσώπων του ανατολικού ολοκληρωτισμού.
Στο πλαίσιο αυτό και με την εφημερίδα του κόμματος του κυρίου Τσίπρα να υποστηρίζει πρωτοσέλιδα πως «η Οκτωβριανή επανάσταση δεν έχει πει την τελευταία της λέξη» (κλασσική περίπτωση ιδεολογικής νεκροφιλίας), πραγματοποιείται το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και η συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τράμπ. Και ενώ οι εξελίξεις υποχρεώνουν ΗΠΑ και ΕΕ να βλέπουν την Ελλάδα ως σημαντικό εταίρο τους στο ΝΑΤΟ, πράγμα που προϋποθέτει φιλοδυτική κυβέρνηση και προφανώς θα δώσει τον τόνο στη συνάντηση, δεν γνωρίζουμε αν στο μυαλό του πρωθυπουργού θα επικρατήσει η συμπόρευση με τη δυτική δημοκρατική πραγματικότητα ή ο αντιιμπεριαλιστικός εαυτός του παλιού ΚΝΙΤΗ, δεδομένου μάλιστα ότι συνεπίκουρος και σύμβουλός του στη συνάντηση είναι ο Κος Κοτζιάς, εξέχων Μαρξιστής-Λενινιστής αντιαμερικανός, στον οποίο ο ΓΑΠ είχε βρει τόσα και τέτοια εποικοδομητικά στοιχεία ώστε να τον κάνει σύμβουλό του για την εξωτερική πολιτική της χώρας μας!
Το πλαίσιο της συνάντησης συμπληρώνουν α) η διαφωνία ΔΝΤ και ΕΕ για την δημοσιονομική πορεία μας, β) η υποχρεωτική (κατ’ απαίτηση της Γερμανίας) συμμετοχή του ΔΝΤ στην συνέχιση της δημοσιονομικής επιτροπείας η οποία ευτυχώς δεν τελειώνει με το τέλος του χρηματοδοτικού προγράμματος γ) η εικαζόμενη αδυναμία ανταπόκρισης των ελληνικών τραπεζών στα επερχόμενα stress tests και δ) η εδραιωμένη πλέον άρνηση όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να θέσουν στα κοινοβούλια των χωρών τους ζήτημα χορήγησης επιπλέον χρηματικών πιστώσεων στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας της κυβέρνησης Τσίπρα, μιας κυβέρνησης που δεν δίστασε να καθυβρίσει πολιτικούς εκπροσώπους των κοινοβουλίων των λαών που δέχθηκαν να μας δανείσουν, ψηφίζοντας πιστώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την δική τους ευημερία.
Η Βαρουφακιάδα την οποία κάποιος Γαβράς τόλμησε να πει ότι θα επιχειρήσει (με χρηματοδότες που δεν γνωρίζουμε) να παρουσιάσει ως επανάσταση των αδικημένων, για μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης, ποτέ δεν ήταν μία πολιτική Βαρουφάκη, όπως επιχειρούν να την παρουσιάσουν σήμερα, μετά την άτακτη υποχώρηση των μετακομμουνιστικών τους φαντασιώσεων. Ήταν μία προαποφασισμένη πολιτική ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να ανατρέψει τις θεμελιώδεις μεταπολεμικές επιλογές μας και να θέσει τη χώρα μας σε τροχιά σύμπλευσης με την Ρωσική υπερδύναμη.
Αν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπό την Τρόικα Τσίπρα-Κοτζιά-Δραγασάκη δεν είχε φοβηθεί τις προσωπικές συνέπειες που θα είχε η αποτυχία του εγχειρήματός τους, (με αποδιοπομπαίο τράγο τον αρρωστημένο νάρκισσο) σήμερα η χώρα μας, θα ήταν η τέταρτη χώρα σύμμαχος των τριών εκπροσώπων του άρματος του Ανατολικού Ολοκληρωτισμού, σε συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής.
Ένα μίγμα ιδιάζουσας άγνοιας, αριστερού κυνισμού και θεμελιώδους βλακείας επιτρέπει σε πολλούς δυστυχώς συμπολίτες μας, να μην μπορούν να κατανοήσουν ή να μην τολμούν να υποστηρίξουν, ότι τα μνημόνια ήταν η μακράν καλύτερη δυνατή λύση, χωρίς την οποία η χώρα μας θα είχε βυθιστεί σε χάος παρόμοιο με της Βενεζουέλας, απ’ όπου θα αγόραζε τρόφιμα ο Παππάς (ναι ρε πούστη μου ο Παππάς) για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις που θα παρουσιάζονταν όταν υλοποιούσαν την προετοιμαζόμενη έξοδο της χώρας από το ΕΥΡΩ.
Καθώς διαβάζονται αυτές οι γραμμές η συνάντηση Τσίπρα-Τράμπ θα είναι σε εξέλιξη και δεν μπορεί κανείς να προδικάσει τα αποτελέσματά της. Αλλά με δεδομένη την νέα κατάσταση , όπως την περιγράψαμε, με δεδομένο ότι αυτή συνιστά για τη χώρα μας μεγάλη ευκαιρία να την αξιοποιήσει είναι πραγματικά εθνική ατυχία να έχουμε στη συγκυρία αυτή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Η αξιοποίηση της συνάντησης δεν θα είναι ικανοποιητική αν θεωρήσουμε τη χώρα μας ως έναν ευνοημένο από τη συγκυρία περιφερειακό παίκτη που προσπαθεί κάτι να αρπάξει από τους μεγάλους παίκτες. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να προσέλθει στη συνάντηση με βαθιά την πεποίθηση ότι η πολιτική αφορά σε ανθρώπους και συνεπώς δεν μπορεί να θεωρείται όπως στα καφενεία, ένα παιχνίδι, ότι η Ελλάδα είναι μία δυτική χώρα που θα σταθεί εμπόδιο στη διαφαινόμενη κλιμάκωση της επιθετικότητας του Ανατολικού Ολοκληρωτισμού.
Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αυτή την άποψη. Δεν είναι ένας δυτικός δημοκρατικός ηγέτης.
Ένας εύστροφος μετέωρος τακτικιστής είναι που στα μάτια όλων σχεδόν των Ευρωπαίων ηγετών (ακόμα και των τυχοδιωκτών σοσιαλδημοκρατών που για λόγους κρίσης ταυτότητας θέλουν να δείχνουν ότι τον στηρίζουν) έχει ξεπέσει σε μία αντιπαθή γραφική Βαλκανική Αριστερή φιγούρα. Και… ναι οι «γερμανοτσολιάδες» ήταν καλύτεροι. Στα πάντα!
Ναι αν στη θέση του Αλέξη Τσίπρα βρισκόταν ένας «γερμανοτσολιάς» ηγέτης, το αποτέλεσμα της σημερινή συνάντησης θα ήταν πολύ καλύτερο για τη χώρα. Για όλους μας.
Φυσικά από την Τετάρτη το πρωΐ να είστε σίγουροι ότι ένας πακτωλός Αμερικανικών επενδυτικών δολαρίων θα τρέχει κι από τα μπατζάκια μας.
Τετάρτη πρωΐ βάλτε ΕΡΤ.
Αυτοί ξέρουν , θέλουν και μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση.