Η εξοργιστική ιστορία του βουλευτή της Ν.Δ. Πάτση αντί, μέχρι στιγμής, να οδηγήσει κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε συμπεράσματα και προτάσεις που θα κάνουν καλύτερο το πολιτικό σύστημα, έγινε αφορμή για πολιτικό "ξεκατίνιασμα", όπως, άλλωστε, συνηθίζεται.
Το εύλογο, όμως, έπειτα από την αυτονόητη διαγραφή του θα ήταν να επανεξεταστεί από μηδενική βάση η ταλαιπωρημένη υπόθεση του πόθεν έσχες των βουλευτών που για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε διάτρητο. Το εύλογο θα ήταν, επίσης, τα κόμματα κατά μόνας να αναθεωρήσουν το... face control στο οποίο υποβάλλουν (?) τους υποψήφιιους βουλευτές τους, ώστε να προκύπτουν λιγότερα ατυχήματα έναντι όσων γινόμαστε συχνά μάρτυρες.
Το ζήτημα είναι πως όχι μόνο δεν υπήρξε προβληματισμός για τα προηγούμενα αλλά ότι μαζί με τα ξερά (Πάτσης) η σχετική ρητορική (και όχι μόνο) που αναπτύχθηκε κινδυνεύει να κάψει και τα χλωρά (ρύθμιση των κόκκινων δανείων).
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, το κύριο πρόβλημα δεν ήταν πως ο Πάτσης είχε εξωχώριες εταιρίες παρότι απαγορευόταν αλλά πως ήταν "κοράκι" γιατί αγόρασε δάνεια του... λαού από τις τράπεζες έναντι χαμηλού τιμήματος. Και δώστου κραυγές ενάντια στα κοράκια και καταγγελίες της κυβέρνησης ως "εντολοδόχου των funds", έως ότου έγινε γνωστό πως οι σχετικές προβλέψεις για την πώληση των κόκκινων δανείων έγιναν επί των (κυβερνητικών) ημερών του. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ -πιστό στην τακτική εμφάνισής του ως "Αριστερά της Αριστεράς- να καταγγέλει και τους δύο και να υπερασπίζεται την πρώτη κατοικία του λαού, επικαλούμενο το νόμο Κατσέλη, ο οποίος, ως γνωστόν, αποτέλεσε καταφύγιο των στρατηγικών κακοπληρωτών και γονάτισε τις Τράπεζες.
Ως γνωστόν τα "κόκκινα δάνεια" ήταν (και, σε μεγάλο βαθμό, εξακολουθούν να είναι) ένα μεγάλο αγκάθι για τις τράπεζες. Η ρύθμισή τους αποτέλεσε κορυφαία μνημονιακή προτεραιότητα. Επί ημερών Ν.Δ. ακολουθήθηκε το σχέδιο Ηρακλής με την πώληση κόκκινων δανείων -προφανώς σε χαμηλότερη τιμή- σε εταιρίες διαχείρισης, με τις τράπεζες να διατηρούν στα "βιβλία" τους ομόλογα υψηλής εξασφάλισης με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
"Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά", λοιπόν, δεν είναι οι εταιρίες που συμμετείχαν σε αυτό το σχέδιο αλλά οι πάμπολλοι στρατηγικοί κακοπληρωτές -μεταξύ των οποίων αρκετοί μεγαλόσχημοι. Οι επιθέσεις εναντίον των κορακιών ή των τρισκατάρατων πλειστηριασμών το μόνο που κάνουν είναι να καταφέρουν πλήγματα στην "κουλτούρα πληρωμών" που κάπως είχε αρχίσει να βελτιώνεται και να επαναφέρουν λογικές του "δεν πληρώνω-δεν πληρώνω".
Και τα προηγούμενα έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς συμβαίνουν σε προεκλογική περίοδο που και η ίδια η κυβέρνηση μοιάζει να φοβάται "να σπάσει αυγά". Ενδεικτική η άρνηση του Υπουργείου Οικονομικών να νομοθετήσει για την άρση της εμπλοκής που υπήρξε όσον αφορά τη δυνατότητα των εταιριών διαχείρισης να προχωρούν και σε πλειστηριασμούς. Η εμπλοκή υπήρξε εξαιτίας αντιφατικών αποφάσεων του Αρείου Πάγου και η κυβέρνηση αντί να νομοθετήσει σχετικά, προτίμησε να πετάξει το μπαλάκι στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, πράγμα που θα πάρει αρκετό χρόνο.
Αντί, λοιπόν, η αντιπολίτευση να ρητορεύει δημαγωγικά και η κυβέρνηση να φοβάται τον ίσκιο της, είναι ανάγκη να προστατευθεί η "κουλτούρα πληρωμών", οι τράπεζες που θα πληγούν αν δεν προχωρήσει η "απελευθέρωση" τους από τα κόκκινα δάνεια και το Ελληνικό Δημόσιο που έχει εγγυηθεί τις τιτλοποιήσεις. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως όποια εμπλοκή υπάρχει στο θέμα συνεισφέρει στην επιχειρηματολογία όσων από την Eurostat θέλουν οι κρατικές εγγυήσεις να προστεθούν στο δημόσιο χρέος. Ούτε πως ανάκτηση επενδυτικής βαθμίδας με άλυτο το θέμα των κόκκινων δανείων δεν πρόκειται να δούμε στον αιώνα τον άπαντα.
Ως εκ τούτου μαζί με τα ξερά μην κάψουμε και τα χλωρά.
*Το άρθρο αναρτήθηκε και στην προσωική σελίδα του συγγραφέα στο Facebook