Αντιπαρέρχομαι τα σημερινά για να ασχοληθώ με μια χθεσινή αθλιότητα που ένιωσα να με θίγει και να με θλίβει ταυτόχρονα

«Το παρασκήνιο της εκτροπής» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής Αυγής. «Κουκιά τρώνε κουκιά μολογάνε» θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο τίτλος αλλά πως σ’ αυτά που αναφέρονται από κάτω για να τον υποστηρίξουν και στα οποία περιλαμβάνεται, όπως γράφουν, «ένα πάντα επίκαιρο άρθρο του αείμνηστου Σταύρου Τσακυράκη»!!

Πράγματι η... Καρτερική Αυγή δημοσιεύει -και μάλιστα στη δεύτερη σελίδα της- αποσπάσματα από ένα πολυσέλιδο άρθρο του (αγαπημένου) Σταύρου στο 41ο τεύχος του ΝΟΜΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ το 1993.

Ψάχνει κανείς να βρει αν υπάρχει κάτι σε αυτά τα αποσπάσματα το οποίο να συνηγορεί στην βαξεβανική και υστερική αντιμετώπιση της υπόθεσης των υποκλοπών από τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία και υπηρετεί το πρωτοσέλιδο της Αυγής.

Το άρθρο είχε γραφτεί πριν 30 ολόκληρα χρόνια. Και είχε γραφτεί σε μια συγκυρία κατά την οποία κασέτες υποκλοπών πουλιούνταν στην Ομόνοια, όπως επικράτησε να λέγεται.

Σε αυτό το πλαίσιο ο @Stavros Tsakyrakis υποστήριζε πως «... το δικαίωμα στο απόρρητο της επικοινωνίας προστατεύεται από την ελληνική έννομη τάξη καλύτερα από ό,τι στις περισσότερες χώρες του κόσμου (..) πλην φυσικά των εξαιρέσεων που προβλέπει το Σύνταγμα ...». Κι αυτά τα έγραφε πριν τη συνταγματική αναθεώρηση που άλλαξε προς το αυστηρότερο το σχετικό πλαίσιο.

Το πρόβλημα, σύμφωνα με το άρθρο του Σταύρου ήταν η «... αδικαιολόγητη απροθυμία της δικαστικής Αρχής να εφαρμόσει τους νόμους ...» και «... ο εθισμός της κοινής γνώμης στην πρακτική της υποκλοπής ιδιωτικών συνομιλιών ...».

Πέραν αυτών, όμως, προχωρά σε μια -ελαφρώς- προφητική επισήμανση «... στη σημερινή εποχή θα ήταν διάτρητη η διασφάλιση του ατομικού δικαιώματος αν περιοριζόταν μόνο στην προστασία του από κρατικές παρεμβάσεις ...». Και διευκρινίζει «... η τεχνολογική εξέλιξη δίνει ή θα δώσει σε λίγο τη δυνατότητα σε ορισμένους να μας παρακολουθούν όπου κι αν καταφύγουμε (..) πολλά από τα σύγχρονα τεχνικά μέσα που διαλύουν τα σύνορα της ιδιωτικής ζωής δεν τα κατέχει μόνο ο Μεγάλος Αδελφός (εξουσία) αλλά και όσοι από τους ιδιώτες έχουν την οικονομική δύναμη να τα αποκτήσουν ...».

Επειδή τα τελευταία γράφτηκαν όταν δεν υπήρχαν Pegasus, Predator και λοιπά λογισμικά, ίσως κάποιοι να θεώρησαν τότε υπερβολικές τις διαπιστώσεις του Σταύρου.

Υπάρχει, όμως, σήμερα νοήμων άνθρωπος, ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού -και όχι μόνο νομικός- που να αντιτίθεται στις σκέψεις που ανέπτυσσε πριν 30 χρόνια ο Σταύρος;

Υπάρχει, άλλωστε, κάποιος/α που να υποστηρίζει πως δεν πρέπει να υπάρχει προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών;

Προφανώς και όχι.

Τότε γιατί η Αυγή δημοσιεύει αυτό το παλιό άρθρο με αυτονόητες σήμερα σκέψεις του Σταύρου Τσακυράκη; Και γιατί δε χρησιμοποιεί κάποια κείμενα του Αριστόβουλου Μάνεση ή του Δημήτρη Τσάτσου, κορυφαίων συνταγματολόγων του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι σίγουρα θα είχαν ασχοληθεί με το θέμα, σε αντίθεση με τους ακόμα παλιότερους;

Μήπως επειδή ανακάλυψε κάτι σε αυτά τα αποσπάσματα που μπορεί να υποστηλώσει τον βαξεβανισμό του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των υποκλοπών;

Προφανώς και όχι.

Αλλού πρέπει, λοιπόν, να αναζητήσουμε την ερμηνεία για τη χρησιμοποίηση από την Αυγή αυτού του παλιού κειμένου του Σταύρου. Στον "κόκκινο γκεμπελισμό" που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σταύρος ξεκίνησε την πολιτική του πορεία ως ένα εμβληματικό πρόσωπο για την ανανεωτική αριστερά, όντας αντιδικτατορικός αγωνιστής, Γραμματέας της Κ.Ο.Σ. και του Ρήγα Φεραίου. Αργότερα στην επιστημονική του διαδρομή υπήρξε πάντα ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος στις απόψεις του ενώ δε δίστασε να συγκρουσθεί με κατεστημένες αντιλήψεις και πρόσωπα. Στη συνέχεια, στα χρόνια της κρίσης, δημόσιος διανοούμενος και ενεργός πολιτικά, υπήρξε κορυφαία φιγούρα για το «Μένουμε Ευρώπη» αλλά και το αποκαλούμενο -από τους... άμεσα ενδιαφερόμενους- «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο».

Ως εκ τούτου αυτό που σαφώς υπαινίσσεται με την (ξεκούδουνη) ανάσυρση του παλιού κειμένου του Σταύρου Τσακυράκη η Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως, πλέον, με το «Κόμμα» συμπορεύονται και εκείνοι που το πολέμησαν παλιότερα αλλά παράλληλα είχαν δάφνες αγώνων, ανεξαρτησίας και επιστημονοσύνης.

Τι κι αν ο αγαπημένος μας Σταύρος δεν ζει για να ακούσουν τα γνωστά μπινελίκια του.

Βλέπετε δεν είναι μόνο «κόκκινοι γκεμπελίσκοι» αλλά και άθλιοι τυμβωρύχοι.