Θα κάνει άραγε δικτατορία ο ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται κάποιος αρθρογράφος σε πρόσφατο άρθρο που διάβασα στη «Μ».
Με παρακίνησε να διατυπώσω μερικές σκέψεις… διότι  θεωρώ ότι είναι η ώρα (το παραπέντε όπως λέμε)  που κάθε Έλληνας πολίτης δημοκρατικών πεποιθήσεων πρέπει πια να θέσει το πραγματικό ερώτημα που είναι:

Τα μέχρι σήμερα αντιπολιτευτικά και κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνα με τις προσδιοριστικές αρχές της Δημοκρατίας ή ανοίγουν το δρόμο σε κάποιου άλλου είδους καθεστώς και αν ναι σε τι καθεστώς;

Επιχειρώντας να απαντήσουμε σε αυτό ας θυμηθούμε πρώτα μερικά γνωστά πράγματα που μερικές φορές λησμονούμε στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε φαινόμενα που εξελίσσονται στην σύνθετη εθνική μας πραγματικότητα και επηρεάζουν την προσπάθειά μας να εξακολουθήσουμε να έχουμε μία θέση στον Δυτικό κόσμο της Ανοικτής Κοινωνίας.

Όταν διερωτόμαστε  αν ένα καθεστώς έχει δικτατορικά χαρακτηριστικά ή ρέπει προς αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να καταφύγουμε στην σύγκριση των χαρακτηριστικών του με αυτά ενός Δημοκρατικού καθεστώτος. Και γνωρίζουμε ότι Δημοκρατία είναι εκείνο το κοινωνικό σύστημα όπου συνυπάρχουν εκλεγμένο Κοινοβούλιο-διακριτή εκτελεστική εξουσία-ανεξάρτητη δικαιοσύνη αλλά κάποτε-κάποτε  λησμονούμε ότι αυτά τα χαρακτηριστικά θεμελιώνουν και επικυρώνουν την παρουσία και τον λόγο ύπαρξής τους μόνο αν υπάρχουν για να προστατεύουν την Ελευθερία μας, τις ελευθερίες μας, τα Ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του Πολίτη, δηλαδή τα Ατομικά δικαιώματα.

Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε, το κτίριο με τους βουλευτές, η κυβέρνηση με τον πρωθυπουργό, τα υπουργεία με τους υπουργούς και τα δικαστήρια με τους δικαστές δεν είναι παρά προσχήματα ανελεύθερων, ολοκληρωτικών, δικτατορικών καθεστώτων όπως ήταν το ναζιστικό, το φασιστικό και το κομμουνιστικό.

Εξ άλλου  θα συρρικνώναμε (ίσως άθελά μας) τον εννοιολογικό χώρο σύλληψης της δικτατορίας αν την «παγώναμε» στα ιστορικά και μόνον όριά της, στα συμφραζόμενα δηλαδή παλαιότερων εποχών, ταυτίζοντας την με την τυπολογία καθεστώτων Χίτλερ ή Στάλιν, προσπερνώντας δηλαδή την πραγματικότητα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, που μας λέει ότι το καθεστώς Μαδούρο, για παράδειγμα, είναι ένα αναμφίβολα δικτατορικό καθεστώς, διαφορετικό από άλλα σύγχρονα καθεστώτα με δικτατορικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά της Κίνας, της Ρωσίας της Βόρειας Κορέας, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας ή της «δημοκρατίας» του Κιριμπάτι, που κανένα τους όμως δεν ταυτίζεται με ένα ναζιστικό ή κομμουνιστικό καθεστώς αλλά και κανένα τους δεν προστατεύει την Ελευθερία, τις Ελευθερίες, τα Ανθρώπινα και τα Ατομικά δικαιώματα 

Οι πηγές νομιμοποίησης αυτών των καθεστώτων διαφέρουν μεταξύ τους αφού άλλο σύμβολο Πίστης είναι ο Μαρξισμός άλλο το Κοράνι και άλλο η λατινοαμερικάνικη unitat popular, άλλο είδος εξουσίας είναι ο μουφτής, άλλο ο επαγγελματίας της «επανάστασης» και άλλο ο «φωτισμένος» περονιστής.

Τα δύο χαρακτηριστικά όμως που θα συγκροτούν το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα σε Δικτατορία κάθε προέλευσης και Δημοκρατία κάθε λειτουργικού τύπου θα είναι α) η προσπάθεια κάθε ολοκληρωτισμού να πείσει ότι η εξουσία του πηγάζει και νομιμοποιείται από ένα σύστημα ηθικής που (πρέπει!) να υπερκαλύπτει τα πάντα και β)  το ζήτημα της υπεράσπισης της Ελευθερίας μας, των Ελευθεριών μας, των Ανθρώπινων και των Ατομικών μας δικαιωμάτων.

Πάμε τώρα στα δικά μας και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μπούκα στο Νομισματοκοπείο πού θα οδηγούσε;

Το παράλληλο νόμισμα πού θα οδηγούσε;

Το δημοψήφισμα πού οδήγησε;

Το πραξικόπημα με τα κανάλια που πάει να επαναληφθεί πού οδηγεί;

Οι συνεχείς επιθέσεις στον ανεξάρτητο θεσμό της Δικαιοσύνης πού  οδηγούν;

Γιατί οδήγησε στα βοσκοτόπια του εγκάθετου Καλογρίτσα η εκτός ευρωπαϊκού συστημικού ελέγχου «τράπεζα» Αττικής του Δραγασάκη και πού οδηγεί αυτή η αντίληψη το τραπεζικό σύστημα και τις  καταθέσεις;

Που οδηγεί η υπερφορολόγηση που συρρικνώνει πολύτροπα και συνεχώς την ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα;

Και τέλος: Αφού όλα τα παραπάνω σχεδιάζονταν, επιχειρήθηκαν, συνέβησαν και συμβαίνουν μόνο επί ΣΥΡΙΖΑ που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα μας;

Ας δούμε λοιπόν την πραγματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται φυσικά να κάνει μία δικτατορία τύπου Παπαδόπουλου, ούτε μία δικτατορία τύπου Μπρέζνιεφ ή Τσαουσέσκου. Μπορεί όμως να επιχειρήσει να εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό καθεστώς, όπου το θεμέλιο της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή ο διαχωρισμός πολιτικής εξουσίας και οικονομικού γίγνεσθαι, θα πάψει να υπάρχει αν καταστρέψουν ένα τόσο μεγάλο μέρος της ιδιωτικής επιχείρησης (μεγάλης, μεσαίας και μικρής) που θα μείνει πια κυρίαρχος ο Κρατικός τομέας της Οικονομίας.

Αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν, όπου και όπως κι αν συνέβη αυτό, στην ουσία συγκεντρώθηκε η πολιτική και η οικονομική εξουσία σε ένα πολιτικό κέντρο (στο φωτισμένο κόμμα, στον φωτισμένο εκπρόσωπο του όποιου θεού, ή στον φωτισμένο περονιστή αδιάφορο) και η τελική κατάληξη ήταν δικτατορικά καθεστώτα που γέμισαν και γεμίζουν τον κόσμο διακρίσεις, αδικία, ανεργία, φτώχια, φόβο, ανασφάλεια και ναι εμφύλιο αίμα!

Είναι απλό!

Κάθε άνθρωπος που θα αποκτήσει εξουσία, έχει πιθανότητες να αρχίσει να σκέπτεται διαφορετικά γι αυτήν και για τα όρια που έχει για να την διατηρήσει και ίσως να την επεκτείνει.

Ακριβώς αυτόν τον εγγενή κίνδυνο αντιμετωπίζει ο διαχωρισμός πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που, όπου υπάρχει, λειτουργεί περιοριστικά για την πολιτική εξουσία, εμποδίζοντας την συγκέντρωσή της σε ένα μοναδικό πολιτικό κέντρο, αποτρέποντας εξισορροπητικά την ροπή της προς τον αυταρχισμό.

Αυτή η ισορροπία όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον συνδυασμό οποιουδήποτε πολιτικού με οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα. Δεν μπορεί λόγου χάριν να πάρουμε ένα μοντέλο πολυκομματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ένα μοντέλο σοβιετικής οικονομίας και να τα ταιριάξουμε γιατί δεν θα λειτουργήσει το σύστημα αυτό. Δεν θα μπορέσει καν να δομηθεί. Αν η σοσιαλδημοκρατία δεν είχε μπολιαστεί με το αξιακό σύστημα και τις αρχές λειτουργίας του φιλελευθερισμού, θα είχε μείνει στην μετέωρη γενέθλια ουτοπία της, ότι υπάρχει ένας δημοκρατικός και ένας ολοκληρωτικός σοσιαλισμός καταγγέλοντας μεν τον τελευταίο ως Σταλινισμό, συνεχίζοντας δε να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία χωρίς ιδιωτική επιχειρηματικότητα.

Έ λοιπόν σήμερα είμαστε πολλά εκατομμύρια άνθρωποι στον Δυτικό κόσμο που πιστεύουμε ότι Σοσιαλισμός και Ελευθερία, Σοσιαλισμός και Ατομικά δικαιώματα δεν μπορούν να συνυπάρξουν και ακόμα περισσότερα εκατομμύρια άνθρωποι που δοκίμασαν τα αγαθά του μονοκομματισμού και της κρατικής οικονομίας.

Ο μοναδικός συνδυασμός που έχει λειτουργήσει είναι αυτός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας με την οικονομία της ιδιωτικής επιχειρηματικότας και της ελεύθερης αγοράς. Με άλλα λόγια, μόνο ο συνδυασμός Δημοκρατίας και ανταγωνιστικού καπιταλισμού μπορεί να εγγυάται την Ελευθερία μας, τις ελευθερίες μας, τα Ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του Πολίτη, δηλαδή τα Ατομικά δικαιώματα. 

Ο χώρος ενός άρθρου δεν επιτρέπει να επεκταθούμε στη θεωρία του φιλελευθερισμού περί ατομικότητας και ατομικών δικαιωμάτων, περί σχέσης Ελευθερίας-Ισότητας ή περί του θεμελιώδη ρόλου της οικονομικής ελευθερίας. Μπορούμε όμως να θέσουμε έναν φιλελεύθερο προβληματισμό σε σχέση με το αρχικό ερώτημα περί επιλεκτικών σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τον πολιτικό αυταρχισμό.

Και ο προβληματισμός αυτός δεν μπορεί να μην ξεκινά από τα ερωτήματα:

1. Συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το οικονομικό σύστημα του ανταγωνιστικού καπιταλισμού; Και η απάντηση είναι «όχι, για έναν φιλελεύθερο πολίτη οι Σκουριές και το Ελληνικό αρκούν για να το αποδείξουν».
2. Συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το πολιτικό σύστημα της ομαλής διαδοχής στην κυβερνητική εξουσία; Και η απάντηση είναι «όχι, αφού ως μαρξιστές θεωρούν ότι πρέπει να καταργήσουν τα αστικά κόμματα για να επιβάλλουν το δικό τους μονοκομματικό καθεστώς, αλλά όσο τουλάχιστον η χώρα μας είναι μέλος της ΕΕ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να διαβρώνουν αυτή τη σχέση με σκοπό να την ανατρέψουν και με απομονωμένη τη χώρα μας να επιβάλλουν τα πιστεύω τους».
3. Συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την ύπαρξη ελεύθερης πληροφόρησης;
4. Και η απάντηση είναι «όχι, το πραξικόπημα που επιχείρησε δια του Παππά, να χειραγωγήσει ή να εξαφανίσει τα ΜΜΕ το αποδεικνύει, αλλά σκόνταψε ακριβώς πάνω στην ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος που είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Το ότι επιχειρούν για δεύτερη φορά να αλώσουν πραξικοπηματικά τα ΜΜΕ με νέο νομοσχέδιο Παππά δεν αφήνει πια καμία αμφιβολία για την ολοκληρωτική αντίληψη της ΣΥΡΙΖΑίικης νομενκλατούρας».
5. Συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών Νομοθετικής-Εκτελεστικής-Δικαστικής καθώς και με την ύπαρξη ανεξάρτητων αρχών; Και η απάντηση είναι «όχι, οι προσπάθειες παραγκωνισμού της Βουλής, άλωσης της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και συνεχών επιθέσεων στην Δικαιοσύνη, στην Ανεξάρτητη Τραπεζική Αρχή, στην ΕΛΣΤΑΤ και στο ΕΣΡ, η χυδαία και χωρίς όρια συκοφάντηση και τρομοκράτηση ανθρώπων το αποδεικνύουν».

Θα μπορούσα να συνεχίσω να απαριθμώ και άλλες αποδείξεις για το είδος της εξουσίας που εκφράζει  το μαρξιστικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά τη χώρα και στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είναι κατά τη γνώμη μου απλά ένας ταλαντούχος coldplay frontman.

Σταματώ εδώ θέτοντας το επόμενο απλό ερώτημα:

Θα τους αφήσουμε;