Το φίδι που ζεσταίναμε…

Γιάννης Μεϊμάρογλου 19 Μαρ 2012

Μπορεί να μας συμβεί κάτι χειρότερο από την οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία;

Μπορεί!

Το συνειδητοποιώ το τελευταίο διάστημα, ολοένα και περισσότερο, καθώς βλέπω αρκετές δημοσκοπήσεις και τσιμπιέμαι για να δω αν τις βλέπω στην πραγματικότητα…

«Η Χρυσή Αυγή μπαίνει στη Βουλή»!

Είναι δυνατόν; Οι ακροδεξιοί τραμπούκοι θα περάσουν τώρα και την πόρτα του Κοινοβουλίου μας;

Όλοι το απευχόμαστε, αλλά αν δεν κινητοποιηθούμε άμεσα και αποφασιστικά, μπορεί να βρεθούμε μπροστά στην πιο δυσάρεστη πολιτική -και όχι μόνο- έκπληξη της μεταπολίτευσης. Δεν φτάσαμε τυχαία ως εδώ. Το έδαφος προετοιμάστηκε από χρόνια, συναντώντας την παθητική, μοιρολατρική σχεδόν, στάση της προοδευτικής παράταξης.

Το κόμμα του Καρατζαφέρη, όχι μόνο κατάφερε να μπει -πράγμα αδιανόητο κάποτε…- στη Βουλή, αλλά άρχισε να μπολιάζει συστηματικά την καθημερινή μας ζωή με θέματα και θέσεις της ακροδεξιάς ατζέντας, αυξάνοντας μάλιστα τα ποσοστά του. Τόσο, που κανένας δεν ενοχλείται πια από τη στροφή της ΝΔ, που, ιδιαίτερα μετά την ανάδειξη του κ. Σαμαρά στην ηγεσία της, συναγωνίζεται τον κ. Καρατζαφέρη, τόσο συμβολικά, σε επίπεδο προσώπων (Φαήλοι, Βορίδηδες, Αδώνιδες κ.λπ.), όσο και κυρίως σε επίπεδο τοποθετήσεων, χάρη στις οποίες βέβαια του αφαιρεί και εκλογική δύναμη.

Τα εθνικιστικά, ρατσιστικά σχήματα (ΠΑΤΡΙΔΑ του Ψωμιάδη, Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου) ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και μάλιστα εμφανίζονται να μπαίνουν και στη Βουλή! Η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής έρχεται να επιβεβαιώσει απλά, αλλά με τον πιο τραγικό τρόπο, τον κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία μας, από τα πιο χυδαία ένστικτα των διαφόρων φασιστοειδών. Και δεν είναι παρά το κερασάκι σε μια τούρτα που παρασκευάσαμε όλοι μας. Κι αυτό, γιατί η Αριστερά και συνολικά η προοδευτική παράταξη, υποτίμησαν, αγνόησαν και χάρισαν την αντιμετώπιση σοβαρών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, στο λαϊκισμό και την ακροδεξιά ρητορική.

Από την άλλη -δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό το «από την άλλη»- ένα τεράστιο κύμα ανομίας απειλεί να σκεπάσει σαν τσουνάμι τη χώρα.

Κόμματα, κινήσεις, φορείς, μέχρι και πρυτάνεις πανεπιστημίων αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους, στο όνομα μιας, επαναστατικής δήθεν, ανυπακοής. Μεσουρανούν κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω» -και δεν εννοώ βέβαια τους πολίτες που δίκαια οργίζονται, γιατί δεν έχουν και δεν μπορούν να πληρώσουν, αλλά τους τζάμπα μάγκες- ενώ ομάδες… επιλεκτικά αγανακτισμένων πολιτών, βιαιοπραγούν και έρχονται να επιβάλλουν τη θέλησή τους και να υπαγορεύσουν ποιος μπορεί να μιλήσει, ποιος μπορεί να τραγουδήσει, ποιος μπορεί να πάει και πού! Έφτασε ο Μίκης να απαγορεύει να πάνε στην παρέλαση «όσοι ξεπούλησαν την πατρίδα»! Πόσο γρήγορα ξεχνάνε, ακόμα κι οι μεγάλοι, πού έχουν οδηγήσει τον τόπο μας στο παρελθόν οι απαγορεύσεις στους εχθρούς της πατρίδας…

Όλα αυτά τα φαινόμενα, έρχονται να ενισχύσουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα λαϊκισμού που απλώνεται απειλητικά πάνω από την Ελλάδα. Ενθαρρύνουν την ιδέα της κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών, στρώνουν με χαλί το δρόμο της ακροδεξιάς ρητορείας και των φαινομένων που αυτή συγκαλύπτει. Η βλάβη που προξενείται στα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, μπορεί να αποδειχθεί ανήκεστος και να σφραγίσει την πορεία μας ως λαού, για πολλές δεκαετίες.

Χρειάζεται, άμεσα, να συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον κίνδυνο και να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική πανστρατιά για την αντιμετώπιση της ανόδου της ακροδεξιάς. Είναι ιστορικό καθήκον όλων των προοδευτικών ανθρώπων, πρώτα και κύρια όσων γνώρισαν και έζησαν το φασισμό και τη δικτατορία. Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε πως το «Πατρίς -Θρησκεία – Οικογένεια» οδήγησε στο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», να προβάλλουμε προοδευτικές εναλλακτικές λύσεις στα θέματα που έχουμε αφήσει την ακροδεξιά να αλωνίζει. Το κυριότερο όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι, όλες οι αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις, ότι πρέπει να δουλέψουμε με συνέπεια, για να συγκροτηθεί μια νέα προοδευτική πλειοψηφία που θα αναλάβει τις τύχες του τόπου μας.

Το ενδεχόμενο μιας δεξιάς διαχείρισης της εξουσίας θα μας γυρίσει δεκαετίες πίσω σε όλα τα κρίσιμα θεσμικά, κοινωνικά και πολιτισμικά ζητήματα, στα θέματα της διεθνούς θέσης της χώρας και της ευρωπαϊκής της πορείας. Η εμπειρία από τα πεπραγμένα των ακροδεξιών στελεχών στη σημερινή κυβέρνηση, είναι μικρό μόνο δείγμα, αν πάρει κανείς υπ’ όψη του ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων στη Βουλή δεν είναι ευνοϊκός για τις απόψεις τους.

Ο φασισμός, ως ιδεολογία και πρακτική, δε χωράει στο πολιτισμικό και αξιακό μας σύστημα. Και δεν αξίζει σε ένα λαό που υπερασπίστηκε με τόσους αγώνες την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τα δημοκρατικά του δικαιώματα, να νιώσει ότι οι θυσίες του πήγαν χαμένες.

Ας ευαισθητοποιηθούμε, πριν να είναι πολύ αργά. Και πριν κληρονομήσουμε στις επόμενες γενιές τη «μεταπολίτευση της Βαϊμάρης».