Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την οδυνηρή για τον ίδιο διπλή εκλογική ήττα, άφησε τα “κλειδιά” του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το χαλάκι της εισόδου, ευχαρίστησε τους συνεργάτες του και τους κατά καιρούς ψηφοφόρους του και πλέον βιώνει ημέρες... αποστρατείας. Λίγα 24ωρα μετά, και ύστερα από αδικαιολόγητη “πολιτική συστολή”, τέσσερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσαν ότι φιλοδοξούν να γίνουν διάδοχοί του.
Οι “δελφίνοι”
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, και με τον Τσίπρα στη δήλωση παραίτησης να έχει δώσει “σήμα” για ανανέωση, η Αχτσιόγλου δείχνει ότι θα καταφέρει να κερδίσει τη μάχη της ηγεσίας. Την ίδια στιγμή, απέναντί της θα βρεθούν τρεις σύντροφοί της που -φυσιογνωμικά τουλάχιστον- είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Η κοινή λογική λέει ότι αφού αποφάσισαν να την ανταγωνιστούν και όχι να τη στηρίξουν, πρεσβεύουν και διαφορετικά μοντέλα ηγεσίας. Σωστά;
Ο “εισαγόμενος”
Καταρχάς, σε ότι αφορά την υποψηφιότητα Τζουμάκα, η έκπληξη δεν θα είναι αν τελικά αποσυρθεί, αλλά αντιθέτως έκπληξη θα είναι αν το όνομά του υπάρχει στα ψηφοδέλτια της 10ης Σεπτεμβρίου. Αλλά ακόμα και αν το πάει μέχρι τέλους, η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν παρουσιάζει καμία δυναμική, πρώτον γιατί τα στελέχη της λεγόμενης Προοδευτικής Συμμαχίας -πέρα από τον στενό ηγετικό πυρήνα- δεν έγιναν ποτέ αποδεκτά από τον “βαθύ ΣΥΡΙΖΑ” και δεύτερον, παρόλο που μεγάλη ηλικία δεν σημαίνει αυτόματα συντήρηση, η δημόσια εικόνα του εν λόγω στελέχους δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητα ώθηση.
Οι “κομματικοί”
Οι άλλοι τρεις υποψήφιοι, ως στελέχη με κοινή κομματική καταγωγή, παίζουν επί ίσοις όροις. Ταυτόχρονα, επί ίσοις όροις φέρουν και το βάρος των ευθυνών της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, καθώς -άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα- ήταν υπουργοί και σημαντικά στελέχη της τετραετίας Τσίπρα. Μάλιστα, ακόμα πιο ενδιαφέρον κάνει την υπόθεση το γεγονός ότι ένας εκ των τριών υποψηφίων είναι δικαστικά στιγματισμένος για προβληματικές υπουργικές αποφάσεις εκείνης της περιόδου.
Οι “αριστεροί”
Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος είναι το πιθανότερο ζεύγος υποψηφίων που θα συγκρουστεί στην τελική εσωκομματική κάλπη της 16ης Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, τα δύο αυτά στελέχη, μέχρι την ημέρα που πήραν την απόφαση να διεκδικήσουν ανταγωνιστικά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άνηκαν στην ίδια εσωκομματική ομάδα της “αριστερής πτέρυγας”. Το πρώτο ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι γιατί είναι αντίπαλοι και όχι σύμμαχοι. Τι διαφορετικό κομίζουν; Τι διαφορετικό έχουν να πουν για την οικονομία, για το αναπτυξιακό μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, για το προσφυγικό ή για μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα; Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον να αναπτύξουν τις ατζέντες τους, αλλά κρατάμε μικρό καλάθι.
Τα “βαρίδια”
Η ουσία γύρω από την αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα της -ασθενικής- αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται ακριβώς στο αν μέχρι τον Σεπτέμβριο θα κατατεθούν πολιτικά προγράμματα, αν θα αναπτυχθούν ξεκάθαρες ατζέντες και κυρίως αν θα φανεί κάποια διάθεση να κοπεί ο “ομφάλιος λώρος” με μια πρώην ηγεσία που εδώ και πολλά χρόνια μετρούσε μόνο λάθη. Ωστόσο, το πιο πιθανό είναι να να γίνουμε μάρτυρες ενός άγονου ανταγωνισμού μεταξύ προσώπων που δεν θα έχουν να επιδείξουν ουσιαστικές διαφορές και που θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται την εποχή που έφερε την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως καθήλωσε τη χώρα.