Σε δυο χρόνια θα  πάει η  εγγονή μου στο Δημοτικό. Θα ήθελα να είμαι εκεί να την δω παρόλο που μένουν στο Βερολίνο

Ας αρκεστώ λοιπόν  σε κάποιες σκέψεις που μοιράστηκα  με μια νεαρή μητέρα που η ζωή την έφερε στον δρόμο μου με τον άντρα της και τα παιδιά της.  Αν κάτι με ευχαριστεί όταν μιλάω μαζί τους είναι ότι ακούνε και συζητάμε.  Μου αρέσει η  κατανόηση που προσπαθούν να έχουν στο δύσκολο μονοπάτι της ανατροφής των παιδιών τους.

Απεχθάνομαι τα κηρύγματα. Αντίθετα  πάντα με απασχολούσε η ενσυναίσθηση ή στα αγγλικά empathy,   που δεν είναι άλλο από την ικανότητα μας να  μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να ανοίγουμε χαραμάδες επικοινωνίας. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα  που λέω στους νέους γονείς.

Μην βαράτε αγκωνιές  στην προσπάθεια σας να προστατεύσετε το παιδί σας γιατί έτσι θα μάθει κι αυτό να βαράει αγκωνιές αντί να λέει τι ένιωσε,  τι θα ήθελε και φυσικά να  μπορεί να ακούσει τι νοιώθει και το άλλο παιδί.

Η δασκάλα ή ο δάσκαλος δεν είναι είναι  αντίπαλός σας. Όσο ανήσυχοι είστε κι εσείς άλλο τόσο μπορεί να είναι αυτή η αυτός. 

Ιδίως στα πρώτα χρονιά της σχολικής ζωής που η δασκάλα ή ο δάσκαλος  είναι  φιγούρα αναφοράς για το παιδί σας   Μην τους ακυρώνετε λέγοντας θα του δείξω  ή θα μιλήσω στο διευθυντή.

Κι αν έκανε κάτι μεμπτό μην συμπεριφέρεστε σαν αφεντικά είτε επειδή πληρώνετε σε ένα ιδιωτικό είτε επειδή θεωρείτε ότι η εκπαίδευση του παιδιού σας είναι ένα δικαίωμα.

Στην πραγματικότητα  είναι μια δωρεά. Να είστε ευγνώμονες που το παιδί σας φοιτά  στο σχολείο που πάει.

Μην είστε αλαζόνες. Ακόμα κι ένα μέτριος δάσκαλος  έχει να προσφέρει κάτι στο παιδί σας. Μην τον σνομπάρετε.

Ίσως σας ενοχλήσουν κάποιες επιλογές η απόψεις  του δάσκαλου ή της δασκάλας, πχ θέματα  θρησκευτικής ή πατριωτικής αγωγής ή άλλα.  Μην πιαστείτε από αυτά.

Μια φορά στη τέταρτη δημοτικού  η κόρη  μου είπε:  Μπαμπά  η κυριά μας είπε ότι η Τούρκοι μας πήραν την Πόλη. Ηταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εμπλακώ σε μια συζήτηση για τη συνέχεια του έθνους, πως αυτή νοείται, αν στέκει να λέμε  ότι οι Τούρκου  μας πήρανε την πόλη και παύει λέγοντάς.  Ευτυχώς δεν το έκανα

Μην ξεχνάμε ότι το παιδί παύει σχολείο για αναπτύξει δεξιότητες και ικανότητες  και να αποκτήσει ένα βασικό όγκο γνώσεων. Δεν πάει για να  μυηθείς σε κάποια ιδεολογία η φιλοσοφική άποψη.

Το λάθος αυτό το κάνουν και πολλοί δάσκαλοι. Αν το συναντήσετε  βρείτε τον τρόπο να το διαχειριστείτε.

 Τέλος  καθιερώστε μια ώρα της ημέρας , συνήθως το βράδυ πριν τον ύπνο για να ακούσετε τις εμπειρίες του παιδιού σας. Σιωπήστε  κι αφήστε το να  ανοίξει την ψυχή του.

Θα μάθει ότι είστε κει για να το ακούσετε και το κυριότερο θα μιλήσει όταν εκείνο θέλει.

Τέλος αξιοποιείστε μας, παππούδες και γιαγιάδες  όχι μόνο για τα πρακτικά όσο για αυτά  που θα ακούσουν από εμάς . Πιστέψτε με  μόνο θα κερδίσουν.

Καλή σχολική ζωή στα παιδιά  που είναι και λίγο εγγόνια μου κι εγγόνια σας.

Το ταξίδι αυτό είναι μαγικό