Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τα περί «εδαφικής ακεραιότητας» της χώρας, ιδιαίτερα με την απόφαση (ή τις απειλές) των αγροτών για κάθοδο των τρακτέρ στην Αθήνα… Αν και γνωστό, όπως και διαδεδομένο το… σπορ τού κλεισίματος των εθνικών οδών, με υποχρεώνει ωστόσο ως πολίτη να αναρωτιέμαι: «Αυτή η χώρα πού ανήκει; Στους πολίτες της ή στις παντός είδους συντεχνίες, οι οποίες έχουν την ευκολία να καταλαμβάνουν δρόμους και κομβικούς άξονες, με αποτέλεσμα, αν όχι και στόχο, να ταλαιπωρούν (βλέπε να εξοντώνουν) τους υπόλοιπους πολίτες».
Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με τους λόγους για τους οποίους καταλήγουν σ’ αυτή την απαράδεκτη απόφαση να τεμαχίζουν την Ελλάδα, να σταματάνε τις εμπορικές επικοινωνίες, τις εργασιακές υποχρεώσεις των πολιτών και να βυθίζουν μια ολόκληρη χώρα σε περισσότερη καταστροφή. Ο κάθε επαγγελματικός κλάδος ενδεχομένως να έχει δίκιο και να πρέπει να διεκδικεί τα αιτήματά του με αγώνες. Όμως, αυτού του τύπου οι διεκδικήσεις με τις εθνικές οδούς κλειστές και με την απειλή τής… κατάληψης της Αθήνας από τα τρακτέρ, γίνεται με στόχο να ταλαιπωρηθεί ο ήδη εξουθενωμένος πολίτης, ώστε η κυβέρνηση να ενδώσει στα αιτήματα.
Η κουλτούρα των διεκδικήσεων με τη μορφή των καταλήψεων δρόμων και κτηρίων καλά κρατεί, βυθίζοντας τη χώρα στην άβυσσο. Είναι τα συμπτώματα αδιαφορίας και απέχθειας προς τον δημόσιο χώρο, καθώς και παρακμής του εργατικού κινήματος, το οποίο δεν βρίσκει πια άλλους τρόπους διεκδικήσεων παρά μόνο παρόμοιες πρακτικές, με στόχο-επαναλαμβάνω-την καταστροφή του κάθε πολίτη, της οικονομίας και των αντοχών των κοινωνικών στρωμάτων.
Δεν θα υποστήριζα τις κυβερνήσεις οι οποίες ευθύνονται για το κατάντημα της οικονομίας σε κάθε επαγγελματικό κλάδο. Να δηλώσω επίσης πως το θέμα των αγροτών δεν το κατέχω, αλλά να συμφωνήσω πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Να παλέψουν, να διαμαρτυρηθούν, αλλά δίχως το «πλάνο» να ταλαιπωρήσουν τους συμπατριώτες τους, τους υπόλοιπους κλάδους εργαζομένων… Να αποφεύγουν αυτές τις απαράδεκτες και ανάλγητες εικόνες, που προωθούν τηλεοπτικά, με το χυμένο γάλα στις πλατείες και τους δρόμους των πόλεων, που επίσημα επιδεικνύουν ως διαμαρτυρία! Θα ήταν πιο αποδοτικό αυτούς τους τόνους γάλακτος που χάνονται, να τους χαρίσουν σε σχολεία, στους άστεγους και τους μετανάστες. Αντ’ αυτών, κάνουν τη φιγούρα των ηλιθίων, που σπαταλούν και ξοδεύουν πρώτες ύλες διατροφής, για τα μάτια του πόπολο!
Τέλος, με ποιο δικαίωμα καταλαμβάνουν και τον δικό μου… γεωγραφικό χώρο απαγορεύοντας κάθε κίνηση, κάθε διαδρομή με τεράστιες ζημιές σε όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα; Από πού κι ως πού τους ανήκει η χώρα και αισθάνονται δερβίσηδες του τόπου;
Απειλούν πως «Θα κατέβουμε με τα τρακτέρ στην Αθήνα»! Και υπάρχει μια άβουλη(;) κυβέρνηση που τους ακούει και σκέφτεται να προβάλει το νόμο περί «παρακώλυσης των συγκοινωνιών», αντί να μεριμνήσει για την αυστηρή απαγόρευση του ξεκινήματος των τρακτέρ προς την πρωτεύουσα, για λόγους εθνικής καταστροφής σε περίοδο πολλαπλής κρίσης. Αλλά, μια τέτοια κυβέρνηση, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στο παρελθόν ευνόησε και υποστήριξε τέτοιου είδους καταλήψεις, δρόμων και κτηρίων, ώστε να ανέλθει στην εξουσία, δεν τη βλέπω να ορθώνει ανάστημα και να προβαίνει σε δράσεις, αλλά και προτάσεις σχετικές με τα «εργασιακά δικαιώματα»…
Είναι θλιβερό το γεγονός του μπερδέματος των δικαιωμάτων πάνω στην κουλτούρα των διεκδικήσεων. Πάντως εγώ θεωρώ πως αντίπαλοι πλέον του αγώνα των αγροτικών διεκδικήσεων, με τα μπλοκαρίσματα των εθνικών οδών, είναι σαφέστατα ο υπόλοιπος κόσμος των εργαζομένων Ελλήνων. Η αντιπολιτευτική πρακτική προς την κυβέρνηση είναι ένα δήθεν πρόσχημα το οποίο δεν αντέχει σε σοβαρό προβληματισμό…