Η διαφαινόμενη νίκη του Στ. Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει την πόρτα της εξόδου σε μια σειρά στελεχών, τα οποία ήδη έχουν εκφράσει την πολιτική ασυμβατότητά τους με την νέα ηγεσία και την έντονη  διαφωνία τους με τον μιντιακό τρόπο επιβολής και εκλογής ενός άγνωστου στην κομματική επετηρίδα και  μέχρι πριν λίγες εβδομάδες μη μέλους του κόμματος. Φαίνεται να «ετοιμάζουν ταξίδι» όσοι καταγγέλλουν το πέρασμα  του ΣΥΡΙΖΑ από τον αρχηγισμό στο «μεσσιανισμό», όσοι διαφωνούν με τα πολιτικά «εμφυτεύματα», όσοι αποκοιμήθηκαν σε μια χαμηλής πτήσης μάχη των  «επιγόνων» και δεν είδαν να έρχεται αυτή υποψηφιότητα lifestyle κυριολεκτικά από το πουθενά, αυτοί που θεωρούν ότι ο «λαμπερός» υποψήφιος των «συμφερόντων» θα μεταλλάξει τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ σε παρακολούθημα της δεξιάς, καθώς και όσοι θεωρούν βέβαιη την απώλεια των κομματικών θέσεων και προνομίων τους  την επόμενη της εκλογής. Έτσι ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι η υπόθεση της εσωκομματικής εκλογής ήταν ναρκοθετημένη μετά την αποχώρηση Τσίπρα, ότι η προώθηση Κασσελάκη, ενός υποψηφίου χωρίς κομματικές περγαμηνές και εμφανές πολιτικό σχέδιο, ήταν προϊόν παραπολιτικών και μεταπολιτικών «υπόγειων» διεργασιών με ενορχηστρωμένη, βαριά και επιθετική επικοινωνία λίγων ημερών, με ένα στρατό από τρολ πίσω της που λειτούργησε καταλυτικά στην προεκλογική καμπάνια.

Πράγματι, η διάλυση ή διάσπαση (μικρή ή μεγάλη)  του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πλέον  πιθανή, αλλά για τους λάθους λόγους. Ο Στ. Κασσελάκης επικράτησε των συνυποψήφιων του, μεταξύ άλλων, γιατί και οι τέσσερεις άλλοι  ήταν μέρος του προβλήματος και της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο από οποιαδήποτε επιλογή ανανέωσης, το εκλογικό σώμα απέρριψε μαζί με τους υποψηφίους –καλούς και λιγότερο καλούς - μια συγκεκριμένη κομματική νομενκλατούρα: τους δοκιμασμένους κομματικούς, αυτούς που ακουμπούσαν σε τάσεις, μηχανισμούς, φράξιες, υποομάδες, τα επαγγελματικά στελέχη της τελευταίας  εικοσαετίας που είχαν ως απασχόληση να κινούνται μεταξύ Κουμουνδούρου και Βουλής τους ανθρώπους  του «κόμματος»,  των ζυμώσεων, τους επαγγελματίες των κινητοποιήσεων και των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Το εκλογικό σώμα τους απέρριψε με αλέγκρο τρόπο,  για το fun  της υπόθεσης, χωρίς να ενδιαφέρεται  για το γεγονός ότι και η επιλογή Κασσελάκη κάποιου συστήματος προϊόν είναι και ίσως του ισχυρότερου μέσα στο κόμμα. Αλλά είπαμε, απέρριψε ο κόσμος δεν επέλεξε απαραίτητα, ούτε πιστεύω ότι παρασύρθηκε αφελώς από τη «μεταπολιτική».

Άλλωστε πότε κάποιοι ανακάλυψαν τη μεταπολιτική λαίλαπα στο ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα πρόσφατα, όταν συστήθηκε ο Στέφανος «που ήθελε κάτι να τους πει», βγαίνοντας από το γυμναστήριο; Ή όταν παίζανε ανανέωση και cool  ύφος με τα κόκκινα σπορτεξ του Αλέξη στις δημοτικές εκλογές του 2006; Είναι μόνο μεταπολιτική κατάντια το «ήρθα για να γίνω πρόεδρος του κόμματος» και όχι οι αγκαλιές με τον «σύντροφο» Καμμένο στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η Ραχήλ Μακρή στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ο Χαϊκάλης Υφυπουργός και το ετερόκλητο «πλήθος» επίλεκτων φίλων στην ευρωβουλή; Αυτά ήταν τα αγλαΐσματα της ριζοσπαστικής αριστεράς και της προοδευτικής συμμαχίας; Και πότε ανακαλύψανε όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι και βέροι αριστεροί ότι ο Πολάκης «καθυβρίζει όποιον μιλάει ελληνικά στον ΣΥΡΙΖΑ»; Όταν καταφέρθηκε εναντίον της κ. Αχτσιόγλου, ή όταν ψηφίζανε όλοι μαζί χαρωπά και συστηματικά στη Βουλή –από τους σεβάσμιους γέροντες  της αριστεράς, μέχρι τους ελάχιστους γραβατοφορεμένους ανανεωτικούς- τη μη άρση της ασυλίας του Πολάκη για ύβρεις και τραμπουκισμούς εναντίον πολιτικών αντιπάλων του;  Τότε δεν τους πείραζε η τοξικότητα, τώρα την ανακάλυψαν; Και επειδή ενόχλησαν πολλούς –και δικαίως- τα τρολ που χρεώνουν στον Κασσελάκη, τα τρολ που λειτουργούσαν έμμισθα από τον ΣΥΡΙΖΑ στους διάφορους πολιτικούς υπονόμους την περίοδο 2012-2019 τα ανέχονταν με ευκολία; Η διαπόμπευση των πολιτικών αντιπάλων ήταν καθαγιασμένη τότε, γιατί δεν τους θυμάμαι να αντέδρασαν!

Αστεία πράγματα. Τη μεταπολιτική την εκκόλαψε  ο ΣΥΡΙΖΑ στις τάξεις του για χρόνια ως τον ακραίο λαϊκισμό και πολιτικό οπορτουνισμό, τον ανακύκλωσε στο πολιτικό σύστημα και τώρα τον εφαρμόζει  και στο εσωτερικό του. Με αυτές τις διεργασίες η όποια κυρίαρχη ομάδα έμεινε επιχειρεί το τέταρτο εσωκομματικό  ξεκαθάρισμα, αποστρατεύοντας πολλούς, δείχνοντας την έξοδο σε κάποιους άλλους, παροπλίζοντας τους ενοχλητικούς και γιατί όχι διαλύοντας ακόμα το ΣΥΡΙΖΑ, αν εξυπηρετεί το σχέδιο της μετάλλαξης του σε ένα άλλο «προσωπικό» κόμμα. Μόνο που σε λίγο καιρό, όπως συμβαίνει συχνά, πίσω από τον λαμπερό υποψήφιο, πολλοί θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν τις «αρχαίες σκουριές» και η αστραπιαία «ανανέωση» θα μεταβληθεί σε βαρίδι. Γιατί πολιτικές και οι τακτικές «κλινέξ» έχουν κοντό ορίζοντα και ελέγχονται πάντα από αυτούς που επωφελούνται από ένα τέτοιο παιγνίδι.