Α. ΚΡΙΣΙΜΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Οι πολιτικές διεργασίες για την συγκρότηση της Προοδευτικής Παράταξης ξεκίνησαν αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όσοι ορκίζονται στην αναγκαιότητά της και οι πρωταγωνιστές του εγχειρήματος έχουν κοινή ή έστω συγκλίνουσα αντίληψη για την στρατηγική αλλά και τις εξελίξεις που πρέπει να δρομολογηθούν.
Πρώτα τα εύκολα:
Οι πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν πρέπει να έχουν αποκλειστική στόχευση τη συγκρότηση του προοδευτικού πόλου εξουσίας της νέας εποχής. Οφείλουν δε να είναι απολύτως διακριτές και να έχουν ανοικτό μέτωπο με το σύνολο των συντηρητικών δυνάμεων στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Ν.Δ.
Όπως οι παλιές συνταγές δεν δίνουν πειστικές απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα έτσι και στη πολυσύνθετη εποχή μας, ο προοδευτικός χώρος δεν χρειάζεται να ασφυκτιά στις ιδεολογικές εμμονές του παρελθόντος. Μπορεί να αναπνέει ελεύθερα από τα όρια του πολιτικού φιλελευθερισμού μέχρι τα όρια της ανανεωτικής αριστεράς και να εξασφαλίζει την ενότητα του στο πλαίσιο της πολιτικής συνοχής και όχι της ιδεολογικής ταύτισης των μελών του.
Και ερχόμαστε στα δύσκολα ερωτήματα:
Είναι λογικό η ένωση ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ να προκαλέσει τόσο ενθουσιασμό που θα συγκινήσει όσους απέρριψαν στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το ΠΟΤΑΜΙ;
Είναι δυνατό διάφορες κινήσεις κορυφής να λειτουργήσουν ως μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει το αδιάφορο και απωθητικό παρελθόν σε ενδιαφέρον και συμπαθητικό παρόν και μέλλον ;
Πως θα πειστούν όσοι απομακρύνθηκαν σιωπηλά ή διαφοροποιήθηκαν εκκωφαντικά ; Ένα πανηγυρικό κάλεσμα σε μια εορταστική εκδήλωση αρκεί να συγκινήσει πολιτικά στελέχη που εγκατέλειψαν τα κόμματα, χωρίς άρση των αιτίων που προκάλεσαν την απομάκρυνση;
Και αν υποθέσουμε ότι θα προσέλθουν πως θα συμβιώσουν όσοι έχουν ανοικτούς λογαριασμούς μεταξύ τους. Η Προοδευτική Παράταξη είναι υποχρεωμένη να κληρονομήσει ένα θέατρο συγκρούσεων και να ανεχθεί ξεκαθάρισμα προσωπικών βεντετών;
Ποια απάντηση δίνουν στο ερώτημα γιατί η προσπάθεια τώρα θα είναι βιώσιμη και όχι θνησιγενής όπως η ελπιδοφόρα κίνηση των 58, που εγκαταλείφθηκε παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εμπνευστών της ; Πως σχολιάζουν την ερμηνεία ότι οι πολίτες ερμήνευσαν την προσπάθεια ως συνέχεια και όχι ως αλλαγή του παρελθόντος, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ανακυκλωθεί και τελικά να περισωθεί το υφιστάμενο το πολιτικό προσωπικό ;
Αν οι σημερινοί πρωταγωνιστές έβγαιναν από τον μικρόκοσμο των κομματικών τους γραφείων θα διαπίστωναν ότι στο παιγνίδι που διαφημίζουν αν δεν προσφέρουν κάποια ευχάριστη έκπληξη, μάλλον δεν πρόκειται να προσέλθουν πολλοί θεατές, ακόμη και αν μοιράσουν δωρεάν εισιτήρια. Χωρίς μια αναπάντεχη εξέλιξη δεν θα προκαλέσουν ρίγη ενθουσιασμού ούτε προβλέπονται πολλά χειροκροτήματα στις εξέδρες…
Αν δεν είναι υστερόβουλες οι κινήσεις που παρατηρούνται και δεν στοχεύουν σε μια απλή επιβίωση εκλογικών ποσοστών, για να διατηρήσουν σήμερα στις κομματικές καρέκλες και αύριο σε ρόλο κομπάρσου να συμπληρώνουν τις αντίστοιχες υπουργικές μιας συντηρητικής κυβέρνησης πρέπει να απολογηθούν με γενναιότητα και να σταθούν με αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους. Για όσα δηλαδή έχασαν την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε ρήξη με το ιστορικό κομματικό και προσωπικό τους παρελθόν ή μόνο επιθυμούν να ηγεμονεύσουν στη νέα παράταξη που θα γεννηθεί ; Θα προσέλθουν ως στρατιώτες ή ενδιαφέρονται κυρίως για τις θέσεις των αξιωματικών και των στρατηγών; Και το κυριότερο όσοι έκαναν καριέρες σε θέματα που υφίστανται κριτική(κομματισμός, συντεχνίες, πελατειακό σύστημα, διαφθορά Διοίκησης, διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων) θα διεκδικήσουν ρόλους στη νέα σελίδα που ξαναγράφεται ;
Β. ΠΡΟΤΑΣΗ
Επειδή είναι αδύνατο να προχωρήσουν σε ανάλογα βήματα μόνοι τους ας εξουσιοδοτήσουν μια αντιπροσωπευτική Επιτροπή από προοδευτικούς πολίτες με διαφανή πολιτική και κοινωνική διαδρομή, για να καταγράψει τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, συγκεκριμένες πολιτικές που απογοήτευσαν και έμμεσα τα πρόσωπα που τις υπηρέτησαν. Να εκτεθεί η αθέατη πλευρά του φεγγαριού και να αποδοθεί στους υπεύθυνους της εποχής.
Η Επιτροπή θα καταγράψει ασφαλώς και την πλούσια συνδρομή της Δημοκρατικής Παράταξης στην πληρέστερη Δημοκρατία που γνώρισε η Ελλάδα και που την οδήγησε στις 20 κορυφαίες προηγμένες χώρες του κόσμου. Αλλά αυτή είναι η ευχάριστη και η πλέον εύκολη εργασία που θα της ανατεθεί.
Χρειάζεται να επεξεργαστεί από μηδενική βάση και ένα νέο σχέδιο για την σημερινή Ελλάδα. Όχι συρραφή επί μέρους εντυπωσιακών πολιτικών με ξεπερασμένες υποσχέσεις ή ανεκπλήρωτες από την ώρα της συγγραφής τους. Ένα σχέδιο που θα περιλαμβάνει τη θέση που θέλει μπορεί και μπορεί να διεκδικήσει η χώρα στο νέο πολύπλοκο τοπίο που διαμορφώνει η παγκοσμιοποίηση, την ένταξη της στις διαστημικές ταχύτητες των νέων τεχνολογιών, και τους συμμάχους των προοδευτικών δυνάμεων σε διεθνές και τοπικό επίπεδο.
Η εργασία της θα είναι εκ προοιμίου βασανιστική γιατί θα εισηγηθεί προτάσεις που σε πολλά σημεία θα είναι κόντρα στα αισθήματα των πολιτών που εθίστηκαν σε ανέξοδες υποσχέσεις, που πείστηκαν ότι για τα μνημόνια ευθύνονται οι ξένοι και οι Έλληνες πολιτικοί που τα υπέγραψαν. Θα εισηγηθεί μια πορεία μεταρρυθμίσεων που θα προκαλέσουν συγκρούσεις, γιατί πολλοί θα χάσουν προνόμια, που σήμερα εκλαμβάνουν ως κεκτημένα…
Ούτε οι συγκυρίες είναι ευνοϊκές: Μπορεί να υπάρχουν νέες πολιτικές δυνάμεις που περιμένουν μια αχτίδα φωτός, μια κίνηση ελπίδας για να εμφανιστούν στο προσκήνιο και να κινητοποιηθούν, αλλά οι πλέον παραγωγικοί και ταλαντούχοι νέοι που μάχονται την στασιμότητα και συνήθως επιζητούν και επιτυγχάνουν την αλλαγή έφυγαν ή θα φύγουν από τη χώρα, προκαλώντας συναισθήματα απογοήτευσης σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Και το πιο σημαντικό στην στελέχωση της Επιτροπής:
Οι ανήσυχοι πολίτες που αντιπροσωπεύουν το πιο ευαίσθητο και πολιτικοποιημένο τμήμα του πληθυσμού, που συνειδητοποιήθηκαν πιο γρήγορα από την καταστροφική πορεία των τελευταίων χρόνων και εγκατέλειψαν τους υφιστάμενους κομματικούς μηχανισμούς, πρέπει να έχουν την απόλυτη πλειοψηφία π.χ. 2 προς 1, αλλά και τα υπάρχοντα κόμματα του χώρου να εκπροσωπηθούν με μέλη τους, αφού αποτελούν βασικό και αναντικατάστατος θεσμό του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Μόνο έτσι η νέα παράταξη θα πάψει να είναι τοξική, θα αποδεσμευτεί από τα βαρίδια, δεν θα παραμείνει αιχμάλωτη στο παρελθόν και ευάλωτη στον πολιτικό ανταγωνισμό.
Και για να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές που θα σπεύσουν να απορρίψουν την ενοχλητική πρόταση ως απολίτικη αναφέρονται εντελώς ενδεικτικά ονόματα μια δυνητικής στελέχωσης της Επιτροπής που και πολιτική εμπιστοσύνη προσφέρει και τεράστιο έργο μπορεί να παρουσιάσει:
Αιβαλιώτης Αριστοτέλης, Παναγιώτης Βλάχος, Βασιλική Γεωργιάδου, Τάσος Γιαννίτσης, Αχιλλέας Γραβάνης, Νίκος Διακουλάκης, Αθηνά Δρέττα, Ορέστης Καλογήρου, Λεωνίδας Καστανάς, Βάσω Κιντή, Δημήτρης Κουρέτας, Μάνος Ματσαγάνης, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Ηλίας Μοσίαλος, Γιάννης Νικολάου, Γιώργος Παγουλάτος, Πέτρος Παπασαραντόπουλος, Γιάννης Ραγκούσης, Πάνος Σκοτινιώτης, Κώστας Σοφούλης, Γιάννης Τούντας, Σταύρος Τσακιράκης, Γιώργος Φλωρίδης, Κίμων Χατζημπίρος, Δημήτρης Ψυχογιός.(Δεν διαθέτουμε βέβαια πρόσβαση σε κομματικά Μητρώα αλλά οι αναφερόμενοι καθορίζονται από την ελεύθερη και αυτόνομη σκέψη και συμπεριφορά)
Στην ίδια λογική αντιπροσώπευσης μπορεί να συγκροτηθεί μια διευρυμένη Επιτροπή 300 στελεχών(…εδώ συνδέεται και η πρόταση για Κοινοβούλιο του Κέντρου) που σε μια προγραμματισμένη π.χ. τριήμερη Σύνοδο θα συζητήσει, θα επεξεργαστεί θα και διαμορφώσει τις εισηγήσεις ως τελικές αποφάσεις και θα θέσει τις πολιτικές συντεταγμένες για την εκπόνηση του κυβερνητικού Σχεδίου για την Ελλάδα του μέλλοντος μας.
Με την υπογραφή της ιδρυτικής διακήρυξης, ενοποιούνται οι κοινοβουλευτικές ομάδες, παύει η λειτουργία των κομμάτων που συμμετέχουν στην Μεταρρυθμιστική Παράταξη και καλούνται οι πολίτες σε τοπικές πρωτοβουλίες χαλαρής οργάνωσης.
Η πολιτική διαδικασία να κορυφωθεί με το ιδρυτικό Συνέδριο που θα συμμετέχουν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τις τοπικές οργανώσεις και να αποφασίσει για το μεταρρυθμιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, την οργανωτική δομή και το Καταστατικό.
Τέλος το ιδρυτικό Συνέδριο να καθορίσει τρόπο εκλογής της ηγεσίας, ίσως και να εκλέξει απευθείας πρόεδρο, μετά από επικύρωση ενδεχόμενης συμφωνίας των ηγετικών στελεχών από το Συνέδριο. Ειδικά αν αυτή αφορά το συγκριτικό πλεονέκτημα της Μεταρρυθμιστικής Παράταξης, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη που διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο και την κουλτούρα να ενσωματώσει στο νέο αφήγημα την εμπειρία παλαιότερων προβληματικών πολιτικών, ακόμη και προσωπικών επιλογών του. Αρκεί βέβαια να πειστεί για την σοβαρότητα της προσπάθειας, και φυσικά να ενδιαφέρεται γιατί δεν δείχνει καθόλου άβολα τόσα χρόνια μακριά από την εξουσία…
Μπορεί να καθυστέρησε η ωρίμανση για την ενότητα του χώρου, αλλά δεν αντικαθίσταται με βιαστικές κινήσεις. Άλλωστε δεν γίνεται να αποφύγουμε την επώδυνη διαδικασία όταν επιδιώκουμε να είναι απελευθερωτική.