Η συζήτηση γύρω από το καλώδιο interconnector, πάει στην ευρωπαϊκή εισαγγελεία, πάει στις διαφορετικές προσεγγίσεις Αθήνας και Λευκωσίας ή και τις διαφορετικές, θέσεις υπουργών στη Λευκωσία-βασικά του υπουργού- κλειδί Μ. Κεραυνού. Τα στοιχεία δείχνουν ναυάγιο. Η Αθήνα λέει στην κοινή της γνώμη «εγώ ήθελα, αλλά οι... κυπραίοι» και η Λευκωσία, στη δική της κοινή γνώμη «εγώ ήθελα, αλλά οι...αθηναίοι». Έτσι ο υπεξ της Ελλάδας Γ. Γεραπετρίτης, τώρα που τα πράγματα στράβωσαν, το θέλει το καλώδιο ακόμα πιο πολύ! Με άνεση λέει ότι «θα πρέπει να υπάρχει αδιαμφισβήτητη στήριξη από την Κύπρο» προκειμένου το έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου να συνεχιστεί», ενώ υπογραμμίζει πάνω στο αδιέξοδο πως η Αθήνα «δεν πρόκειται να υποχωρήσει καθώς δεν τίθεται κανένα ζήτημα αναφορικά με τον γεωστρατηγικό κίνδυνο που φαίνεται να υπάρχει» (πηγή: «Καθημερινή», 6/9/25). Προφανώς ο ΓΓ κάνει ότι αγνοεί πως το έργο σταμάτησε εδώ και μήνες έξω από την Κάσο, άρα, ελάμβανε σοβαρά υπόψιν «τον γεωστρατηγικό κίνδυνο». Ωστόσο, Κ. Μητσοτάκης και Ν. Χριστοδουλίδης θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μιαν επί του τούτου συνάντηση. Το γεγονός ότι κάθε τόσο πραγματοποιούν συναντήσεις, αρκετές άνευ νοήματος, ενώ αποφεύγουν αυτήν, λέει πολλά. Η «αμφισημία» προφανώς βολεύει αμφότερους.
• Η περιοχή μας, η ευρεία Α. Μεσόγειος, η γεωγραφία, τα νέα θέματα (αοζ, υφαλοκρηπίδα), απαιτούν μια διαφορετική διαχείριση-τεχνικά/πολιτικά ζητήματα. Οι διμερείς συμφωνίες (Ελλάδα-Αίγυπτος, Τουρκία-Λιβύη) είναι πολιτικές συμφωνίες. Η «γειτονία» περιλαμβάνει παράκτια κράτη, αντικρουόμενα συμφέροντα, άρα μένει για αξιοποίηση η μόνη οδός που παρέχουν τα Ηνωμένα Έθνη: προσφυγή δύο ή περισσοτέρων χωρών στο ΔΔ της Χάγης, ώστε οι δικαστές του να γνωμοδοτήσουν με βάση το διεθνές/θαλάσσιο δίκαιο και έτσι να δώσουν στα μέρη δεσμευτικές λύσεις. Ο Κ. Μητσοτάκης αποφεύγει την Χάγη εξαιτίας του κλίματος που δημιουργούν ΜΜΕ επιρροής Β. Μαρινάκη και η Κύπρος άφησε την 5ετία Ακιντζί να πάει χαμένη. Ύστερα η Λευκωσία έγινε «εξαπτέρυγο» της εξωτερικής πολιτικής Νετανιάχου, μια «σφήνα» στην αντιπαλότητα ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ.
• Μια χώρα, (κατοχή, νεκρή ζώνη), θα έπρεπε να έχει την σοφία να μην προσθέτει άλλους κινδύνους ασφαλείας. Παραταύτα, επέλεξε «τριμερείς», αντί να ξεκλειδώσει τα αδιέξοδα αξιοποιώντας το από 6 Σημεία Πλαίσιο του ΓΓ στις 30/6/17, κάτι που πρότεινε και ο πρότεινε ο Μ. Ακιντζί στις 2/5/18. Η νήσος σήμερα δεν έχει συμφωνημένες θαλάσσιες ζώνες, (ζώνες σταθερότητας), πλην νοτίως. Η επίκληση από την Τουρκία των δικαιωμάτων της «τδβκ», αποτρέπει τις εταιρίες εξόρυξης να έρθουν για έρευνες ή να ξαναέρθουν. Η Τουρκία θεωρώντας ότι ως η χώρα με την μεγαλύτερη ακτογραμμή αποκλείεται από τα έργα, χρησιμοποιεί την στρατιωτική της δύναμη για να τα παρεμποδίσει. Έτσι η κατάληξη γράφει: Σουπιά, Eastmed, Interconnector. Ενδιαφέρον: Τι έκανε το Ισραήλ όταν η υφυπουργών εξωτερικών των ΗΠΑ Β. Νούλαντ ανακοίνωνε στη Λευκωσία μετά από συνάντηση με Aναστασιάδη «Eastmed τέλος»; Τίποτε, ότι δηλαδή κάνει και με interconnector.
• Αποφύγαμε να διανύσουμε το τελευταίο μίλι στο κυπριακό (2017-20), και ιδού τα αποτελέσματα. Έχοντας, ισχυρά δειγματα γραφής (μηδέν γκάζι παρά τα τα 20 χρόνια ανακοινώσεων, «Σουπιά», EASTMED) για το πού οδηγεί η πολιτική αυτή, συνεχίζουμε τα ίδια μέχρι να έρθει ένα ακόμα/ interconnector. Η διέξοδος βρίσκεται στη μεταφορά του παιχνιδιού στο γήπεδο της διπλωματίας στο οποίο η Κύπρος διαθέτει σημαντικά πλεονεκτήματα. Το άλογο, ως γνωστόν, μπαίνει μπροστά από το κάρο. Το ανάποδο, βλάπτει σοβαρά τα συμφέροντα της νήσου!