Είμαι με την ΕΛΙΑ γιατί πιστεύω στις Αρχές της Κεντροαριστεράς, δηλαδή πιστεύω σε μια προοδευτική κοινωνία με δημοκρατικό και κοινωνικό πρόσωπο και σε μια αγορά που διέπεται από κανόνες και όχι από ασυδοσία, όπως πρεσβεύουν οι ιέρακες του νεοφιλελευθερισμού.
Ήδη η ιδεολογική αντιπαλότητα των πολιτικών δυνάμεων, εξ αιτίας της κρίσης και των προβλημάτων, που προκάλεσε αυτή, έχει παραμερισθεί και έχει μετατοπισθεί στο επίπεδο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» διατρέχοντας οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα. Όμως οι πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης δεν παύουν να είναι ιδεολογικές, έστω και αν σήμερα τα περιθώρια φαίνονται στενά εξ αιτίας της πίεσης των δανειστών. Άρχισαν όμως πρόσφατα να διαφαίνονται κάποιες ακτίνες αισιοδοξίας, ακόμη αν τούτο δεν είναι ορατό στην καθημερινότητα των πολιτών. Οπότε αρχίζει να μπαίνει το ερώτημα, μετά το μνημόνιο τι;
Η κεντροαριστερά που στις περισσότερες χώρες είναι βασικός πυλώνας του δημοκρατικού συστήματος, εναλλασσόμενη στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση και εδώ εκφράζεται κυρίως, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις, υπέστη στην χώρα μας την μεγαλύτερη φθορά λόγω της κρίσης, με την μαζική διαρροή ψηφοφόρων και στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς άλλους χώρους, ή προς ανεξαρτητοποιήσεις και είδε τα εκλογικά της ποσοστά να πέφτουν στο ναδίρ. Έτσι υπάρχει πλέον επιτακτική ανάγκη ανασυγκρότησης της και μάλιστα σε νέες βάσεις χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος. Ο μικροκομματισμός, η διαφθορά, οι συντεχνιακές διαπλοκές, οι «μαυρογιαλουρισμοί» και κυρίως ο λαϊκισμός, που παρατηρήθηκαν στο παρελθον, (και όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ), δεν πρέπει να έχουν καμία θέση πλέον.
Τόν ρόλο της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς τον ανέλαβε ήδη η ΕΛΙΑ, όχι ως κόμμα, αλλά ως ένας συλλογικός φορέας-πλαίσιο διαλόγου και συνεύρεσης, δηλαδή ένα «κουκούλι», μέσα στο οποίο ισότιμα και χωρίς ηγεμονισμούς θα εκφρασθούν και θα συνδιαλλαγούν μεταξύ τους οι διάφορες δυνάμεις που ασπάζονται κοινά ιδεώδη, για να φτιάξουν την νέα κεντροαριστερά.
Πρώτος στόχος της ΕΛΙΑΣ είναι να πείσει να επανακάμψουν όλοι οι πολίτες, που απομακρύνθηκαν, είτε απογοητευμένοι από τα λάθη του παρελθόντος, είτε παρασυρμένοι από τις αντιμνημονιακές σειρήνες και ψηφίζουν άλλα κόμματα, ειτε απέχουν από τις εκλογές. Στόχος της επίσης πρέπει να παραμένει και η σύγκλιση με τη ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από τον δρόμο που αυτή διάλεξε για τους δικούς της λόγους στην παρούσα φάση. ΄Αλλωστε κανείς δεν γνωρίζει ποιά θα είναι η στάση και η κατάσταση της μετά τις εκλογές του Μαΐου.
Στο εγχείρημα της ΕΛΙΑΣ όμως η καχυποψία δεν λείπει. Πολλοί, ιδίως από τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ), ακούγονται να λένε: «θα ψήφιζα την ΕΛΙΑ, αν δεν συμμετείχε σε αυτή το ΠΑΣΟΚ, γιατί θεωρώ την ΕΛΙΑ εξάρτημα του». Στο επιχείρημα αυτό όμως θα ήθελα να αντιπαρατάξω τα εξής:
1) Όταν δεν μπορείς να κτίσεις καινούργιο σπίτι, προσπαθείς να ανακαινίσεις το υπάρχον με τα δυνατόν καλύτερα διαθέσιμα υλικά που στην προκειμένη περίπτωση είναι και τα υγιή στοιχεία του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε στην πολιτική σπάνια έχουμε δημιουργία πολιτικών οργανισμών με παρθενογέννεση. Σήμερα δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική προσπάθεια στο χώρο της κεντροαριστεράς από την ΕΛΙΑ.
2)Άλλωστε η ΕΛΙΑ για να πετύχει, πρέπει να είναι ανοιχτή στον διάλογο και στην συστράτευση όλων όσων ασπάζονται τα ίδια οράματά.
3)Η ΕΛΙΑ δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να γίνει «εξάρτημα του ΠΑΣΟΚ», γιατί δεν το επιτρέπει η σημερινή μικρή αποδοχή του ΠΑΣΟΚ από την κοινωνία. Κυρίως όμως δεν πρέπει να γίνει γιατί οι πιθανότητες επαναπατρισμού μιας μεγάλης μάζας των πολιτών αυξάνονται σημαντικά με μια ΕΛΙΑ που καλύπτει ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα, εκπέμπει μεγαλύτερη αξιοπιστία και έχει αυτοτελή παρουσία και νέα φυσιογνωμία, παρά με μια ΕΛΙΑ δορυφορική του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι ψηφοφόροι-στόχος, είτε 1)κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ, (ή και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο) για τις παθογένειες που έφεραν την κρίση, είτε 2)του καταλογίζουν όλα τα προσωπικά τους δεινά εξ αιτίας του μνημονίου, είτε 3)το μέμφονται για την συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας ως συμπλέον με την δεξιά, παραβλέποντας την αναγκαιότητα σχηματισμού οπωσδήποτε κυβέρνησης για την σωτηρία της χώρας.
Μια άλλη δυσκολία του εγχειρήματος προέρχεται και από τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα της ΕΛΙΑΣ. Ο διάλογος δεν είναι εύκολος, οι απόψεις και τα συμφέροντα ποικίλουν, οι ισορροπίες είναι ευαίσθητες και οι φιλοδοξίες δεν λείπουν. Αυτά προέκυψαν ήδη κατά το στάδιο της ίδρυσης της, καταλάγιασαν εν όψει των εκλογών και πιθανόν μετά τις εκλογές να προκύψουν εντονότερα. Ένας τρόπος υπάρχει για να ξεπεραστούν. ΝΑ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΙΑ. Να την κρατήσουμε με κάθε θυσία ζωντανή ως χώρο διαλόγου, συνεργασίας και σύγκλισης. Μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα η ΕΛΙΑ μας να καρπίσει.