Όλοι χαρήκαμε την νίκη της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ και την κατάκτηση της τρίτης θέσης στο EuroBasket
Όπως επίσης χαιρόμαστε για τις πολλές επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου του Τόκιο. Έχουμε ζήσει αρκετές τέτοιες χάρες τον τελευταίο καιρό. Μόλις εχθές είχαμε την νίκη του Γιώργου Κουγιουμτζίδη, του πρώτου Έλληνα παλαιστή που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Είναι κρίμα γιατί επιτυχίες όπως του 25χρονου Γκραν μετρ Νικόλας Θεοδώρου από το Ρέθυμνο, που επικράτησε στο μακρινό Ουζμπεκιστάν του εν ενεργεία Παγκόσμιου Πρωταθλητή από την Ινδία, σε ένα από τα κορυφαία τουρνουά της χρονιάς, το FIDE AND Swiss δεν τυγχάνουν της ανάλογης προβολής.
Τα ομαδικά αθλήματα τα παρακολουθούν εύκολα και οι πλέον ανίδεοι όπως εγώ και η συγκινησιακή έξαρση είναι άμεση. Έτσι μια παρτίδα σκακιού εκτός του ότι λίγοι μπορούν να την παρακολουθήσουν είναι μια αυστηρά μοναχική υπόθεση. Εκεί δεν χωράει γαλάρια και συνθήματα.
Το ίδιο και η συμμετοχή σε Ολυμπιάδες επιστημών όπου κι εκεί τα τελευταία χρόνια έχουμε επιτυχίες αλλά δεν προσφέρονται για οπαδικές συμπεριφορές.
Είναι λογικό λοιπόν να χαιρόμαστε με τις αθλητικές επιτυχίες αφού με έναν τρόπο νοιώθουμε ότι οι αθλητές εκπροσωπούν την χώρα μας, στο βαθμό μάλιστα που η εθνική ταυτότητα είναι συστατικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας.
Αν μάλιστα βάλετε και το στοιχείο της ομαδικής παρακολούθησης σε κάποιο σπίτι με τις σχετικές φωνές χαράς ή απογοήτευσης μαζί με τις πίτσες και τις μπύρες καταλαβαίνουμε γιατί κάποια αθλήματα επισκιάζουν όλα τα άλλα.
Βέβαια σε τέτοιες στιγμές βγαίνουν στο προσκήνιο κι όλα εκείνα τα προσωπικά απωθημένα που κάνουν πολλούς από εμάς να ξεφύγουν και να προσδώσουν στην αθλητική γιορτή άλλο νόημα.
Και τότε ακούμε κοινοτοπίες για το μεγαλείο της αθάνατης ελληνικής ψυχής ή το DNA των Ελλήνων.
Θυμάμαι την δήλωση μια αθλήτριας μας που πηρέ χρυσό σε Ολυμπιάδα και είπε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε πλασμένοι για νικητές. Μετά από χρόνια βέβαια το μετάλλιο της αφαιρέθηκε γιατί βρεθηκε κατηγορουμένη για ντόπινγκ
Από εκεί και πέρα το τι διαβάσαμε στο διαδίκτυο και στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης δεν λέγεται. Ακόμα και για Μογγόλους ακούσαμε. Βοήθησαν και οι δηλώσεις ενός άμυαλου τούρκου παίκτη και το γλυκό ήρθε και έδεσε.
Ευτυχώς όμως οι δικοί μας πρωταγωνιστές των ημερών είναι μυαλωμένοι και κράτησαν το ήθος και το ύφος σε υψηλό επίπεδο.
Κι αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία. Γιατί δείχνει πάνω από όλα επαγγελματισμό και σοβαρότητα που άλλωστε είναι τα στοιχεία εκείνα που συμβάλουν στις επιτυχίες. Σκληρή δουλειά οργάνωση και ομαδικό πνεύμα.
Όλα αυτά μαζί με την κατάλληλη ηγεσία, στην περίπτωση της εθνικής Μπάσκετ ήταν ο Βασίλης Σπανούλης, γιατί χωρίς άτομα με ηγετικά προσόντα δεν γίνεται προκοπή.
Κι αυτό ας είναι το μάθημα από όλα αυτά που ζούμε. Μακάρι να βλέπαμε το ίδιο επαγγελματισμό κι σοβαρότητα παντού στην κοινωνία γύρω μας, στις δημοσιές υπηρεσίες και τους οργανισμούς. Ίσως τότε να μην ψάχναμε φανταστικούς ενόχους για την κακοδαιμονία που συχνά μας δέρνει.
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στο ΕΡΤ NEWS Radio (Α΄ Πρόγραμμα) της ΕΡΤ poy metad;idetai 20.00- 21.00