Στα επόμενα 20 χρόνια, και με όχημα την τεχνολογία, ο κόσμος θα αλλάξει περισσότερο από όσο άλλαξε τα προηγούμενα 300 χρόνια, εκτιμούν οι κορυφαίοι ευρωπαίοι επιστήμονες της πληροφορικής.
Ποια πολιτική ηγεσία θα αναγνώσει σωστά τις εξελίξεις και θα προετοιμάσει τη χώρα να ανταποκριθεί στις δραματικές αλλαγές των εργασιακών μεταβολών, όταν πάνω από τις μισές θέσεις εργασίας, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, θα αντικατασταθούν από ρομπότ ;
Μπορεί κανείς να φανταστεί να σχεδιάζεται το μέλλον από τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχυμένες από τα παλτά του ΠΑΣΟΚ, ή μήπως να αφεθούμε στη Ν.Δ του Κυριάκου, όταν δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι επιθυμεί να αποδεσμευτεί από τα Καραμανλικά και τα Σαμαρικά βαρίδια του παρελθόντος -κι αν κατά βάθος θέλει, μάλλον δεν μπορεί…
Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι η Ελλάδα θα συμμετέχει στις κοσμογονικές αλλαγές που έρχονται με την Προοδευτική Παράταξη στο περιθώριο ;
Η Ευρώπη της Δημοκρατίας και της ευημερίας, που θέλουμε να είμαστε μέρος της, οικοδομήθηκε ιστορικά από την αντιπαράθεση και τη σύνθεση δύο παρατάξεων: Της συντηρητικής και της προοδευτικής.
Συμπληρωματικά δίπλα τους κινήθηκαν και επιβίωσαν ριζοσπαστικά κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς, πάντα όμως με χαμηλή εκλογική απήχηση και περιορισμένη πρόσβαση στους χώρους λήψης των αποφάσεων.
Η σημερινή Ελλάδα, από το 2009 αποτελεί εξαίρεση.
Η παρακμή και η κατάρρευση της χώρας, αποτέλεσμα μιας αλόγιστης καταναλωτικής πολιτικής και του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, οδήγησε στη λιτότητα του μνημονίου και τον αντικειμενικό περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας.
Απέναντι στην τότε κυβέρνηση δημιουργήθηκε ένας πολεμικός συνασπισμός ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. Επικεφαλής τέθηκε η Ν.Δ που με την τυχοδιωκτική παρουσία της νομιμοποίησε, όχι μόνο την αντίθεση στο μνημόνιο αλλά και τα έκτροπα που ακολούθησαν.
Ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, εκμεταλλεύτηκε την εξουσιομανία της συντηρητικής παράταξης, εκτόπισε την άλλη ιστορική παράταξη και αναρριχήθηκε στη θέση της.
Έκτοτε η χώρα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
Η Ν.Δ χωρίς καμιά αυτοκριτική για την προηγούμενη εγκληματική της πολιτική, τόσο στην διόγκωση των ελλειμμάτων ως κυβέρνηση, όσο και στην τυχοδιωκτική αντιμνημονιακή πολιτική ως αντιπολίτευση, επέστρεψε προσωρινά στην κυβέρνηση δεν κατάφερε όμως να τιθασεύσει το αντιμνημονιακό τέρας που εξέθρεψε.
Συνέχισε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που κατήγγειλε ως αντιπολίτευση και όταν άρχισε να φαίνεται κάποιος φως φοβούμενη το πολιτικό κόστος εγκατέλειψε την προσπάθεια, παραδίδοντας τη χώρα στη ριζοσπαστική αριστερά ή για να ακριβολογούμε σε ένα συνονθύλευμα ριζοσπαστικής αριστεροδεξιάς…
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο και η χώρα βαδίζει στη καταστροφή.
Την ώρα που επιτέλους δρομολογούνται σοβαρές προσπάθειες για τη συγκρότηση μιας Νέας Προοδευτικής Παράταξης, για να αποκατασταθεί η διαταραγμένη πολιτική ισορροπία του συστήματος, διάφορες σειρήνες επιχειρούν να περιορίσουν την εμβέλεια του εγχειρήματος.
Θέλουν την Νέα Παράταξη μικρή, στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, εγκλωβισμένη και τσόντα στα σχέδια της συντηρητικής παράταξης.
Ορισμένοι πολίτες με προοδευτική διαδρομή, προβληματίζονται μήπως είναι ορθό να ενισχύσουν την συντηρητική παράταξη, γιατί παρά το αμαρτωλό παρελθόν της, αποκλείεται να είναι χειρότερη από τη σημερινή αλλοπρόσαλλη πλειοψηφία.
Ο προβληματισμός μάλλον καταλήγει σε λάθος κινήσεις γιατί αναπαράγει την προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ότι «αποκλείεται να πάνε τα πράγματα χειρότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ», που οδήγησε στην υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι η κυβερνητική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πολύ χειρότερη από την μνημονιακή πολιτική των προκατόχων τους που κατήγγειλαν.
Γιατί να επιβραβεύσουμε την προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ;
Γιατί να επιβραβεύσουμε την Νέα Δημοκρατία του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της περιόδου 2004-2009, χωρίς μια αξιόπιστη απολογία , που θα αποτελεί συνειδητή δέσμευση για το μέλλον ;
Γιατί να επιβραβεύσουμε την Νέα Δημοκρατία που γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ποτέ να εξηγήσει την πρότερη διχαστική αντιμνημονιακή της υστερία ;
Γιατί να επιβραβεύσουμε την Νέα Δημοκρατία που ο Θεός της είναι η σχέση εξουσίας και πολιτικού κόστους ; Πόσες φορές στο παρελθόν υποσχέθηκε αλλαγές και επανίδρυση του κράτους και στην πράξη παρέμεινε στην αναπαραγωγή του πελατειακού συστήματος ;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι συνθήκες είναι διαφορετικές με το νέο της Πρόεδρο. Ασφαλώς κάποιοι καλοπροαίρετα, υπάρχουν όμως και άλλοι που για δικούς τους λόγους αποφάσισαν να προσχωρήσουν στη Ν.Δ, δυσκολεύονται να το ομολογήσουν, επικαλούνται προσχήματα και κατασκευάζουν άλλοθι…
Πολλοί προβληματίζονται από την σιγή όσων οφείλουν να προωθήσουν την ίδρυση της Προοδευτικής Παράταξης και από την επιβράδυνση των σχετικών διαδικασιών.
Και είναι κραυγαλέα αντίφαση την ώρα που η πολιτική του χώρου που εκπροσωπεί, δικαιώθηκε με το πιο πανηγυρικό τρόπο, αποτελεί πια εθνικό κεκτημένο, αφού προσχωρήσαν σταδιακά τόσο η Ν.Δ από το 2012 όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 !
Γιαυτο είναι περισσότερο από αναγκαίο :
«να αποτελέσουμε βαθμιαία μια ενιαία παράταξη. Να γίνουμε ένα δυνατό ρεύμα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού» όπως τόνισε πρόσφατα ο Κώστας Σημίτης.
«Να δημιουργήσουμε, σε στερεή βάση κάτι μεγαλύτερο που θα περιλαμβάνει πολλούς περισσότερους», όπως είπε χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Γιατί η χώρα έχει δικαίωμα και απαιτεί ένα καλύτερο μέλλον!