Και βέβαια δεν θέλουμε Επίτροπο ή Επιτρόπους. Θέλουμε το αυτεξούσιο των υπουργών και των ανώτερων στελεχών της διοίκησης που έκαναν πραγματικά ό,τι μπορούσαν για να οδηγηθεί η χώρα ένα βήμα πριν από την άβυσσο της χρεοκοπίας. Γερμανοί εφοριακοί θα αναλάβουν την προσπάθεια για πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας; Αν είναι δυνατόν! Θέλουμε Καπελέρη και Παπαχατζή, τους δικούς μας ανθρώπους. Και ποιοι είναι αυτοί οι τροϊκανοί που θα μας πουν τι να κάνουμε με τα κλειστά μας επαγγέλματα και με τη γραφειοκρατία μας;
Η εθνική μας ευαισθησία θίγεται πάρα πολύ εύκολα όταν γίνονται έξωθεν υποδείξεις. Αντίθετα, η περηφάνια μας δεν επηρεάστηκε αρνητικά όταν τα δικά μας κόμματα, οι δικοί μας πολιτικοί, οι δικοί μας συνδικαλιστές, οι δικοί μας “πελάτες” του ιδιοτελούς συστήματος εξουσίας, εργάζονταν εντατικά για την υπερχρέωση της πατρίδας μας που τώρα βουλιάζει γιατί δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές ώστε να συντηρήσει τα εθνικά ελλείμματα.
Εχουμε το καλύτερο ίσως κλίμα του κόσμου, φύση μοναδική και έναν πολιτισμό τόσο σπουδαίο που εμπνέει ακόμη την τέχνη, τη διανόηση και τους λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να καταστρέψουμε τα δάση και τα νερά μας, κάψαμε και χτίσαμε, καταπατήσαμε και εξαφανίσαμε ελεύθερους χώρους, πεζοδρόμια, αιγιαλούς, αντιμετωπίσαμε το δημόσιο χώρο σαν ατομική περιουσία, ρίξαμε λύματα στις θάλασσες και τοξικά στα ποτάμια, πολεμήσαμε λυσσαλέα την ύπαρξη σπάνιας πανίδας, αποψιλώσαμε βουνά, μπαζώσαμε παραλίες, φτιάξαμε εκατοντάδες χωματερές σε ολόκληρη την επικράτεια, αγωνιστήκαμε με πάθος και ηρωισμό ενάντια στην οργανωμένη διαχείριση απορριμάτων, αφήνουμε γόπες και πλαστικά στην εξοχή αφού απολαύσουμε τον περίπατό μας, κάναμε τη δημιουργία αυθαιρέτων εθνικό σπορ, καταλαμβάνοντας ακόμη και κορυφές, ιδεολογικοποιήσαμε την εκτός σχεδίου δόμηση ως άμυνα του μικρομεσαίου, κάηκε το “Αττικόν” και ήδη το συνηθίσαμε.
Αυτός ο υπέροχος τόπος δεν ήταν ποτέ αρκετός για να αποκτήσουμε διατροφική επάρκεια από τη δική μας παραγωγή. Σπέρνουμε ακόμη υδρόφιλο βαμβάκι στον κάμπο, δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε τα χημικά λιπάσματα, είμαστε επιφυλακτικοί προς τις βιολογικές και νέες καλλιέργειες, δεν θέλουμε να λερώσει το παιδί τα χέρια του στο χώμα και δεν συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι η επιδοτούμενη ευμάρεια του καφενείου τελειώνει.
Αυτός ο συγκλονιστικός ήλιος και ο αέρας των νησιών δεν έφτασαν για να αναπτύξουμε εναλλακτικές μορφές ενέργειας, αφού άλλωστε τοπικές κοινωνίες θεωρούν αντιαισθητική την ανεμογεννήτρια και ενδιαφέρονται για τα φωτοβολταϊκά μόνο αν μπορούν να πάρουν μέρος στη διαχείριση μέσω τραπεζικού δανείου.
Και φυσικά ο τουρισμός, η βαριά μας βιομηχανία, αντιμετωπίζει διάφορες ασύμμετρες απειλές: Από ένα μπλόκο στους επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου, μέχρι τον αποκλεισμό των ξενοδοχείων του κέντρου της Αθήνας. Από μια απεργία σε αρχαιολογικούς χώρους μέχρι την καπατσοσύνη του μικροξενοδόχου που άλλες υπηρεσίες επαγγέλλεται και άλλες προσφέρει. Από τις ελλείψεις στις ακτοπλοϊκές γραμμές μέχρι την τέχνη του εστιάτορα να φουσκώνει το λογαριασμό γιατί χρεώνει και τη θέα στο γαλάζιο του Αιγαίου.
Ο πατριωτισμός μας αποδεικνύεται καθημερινά, στην πράξη. Και δεν απειλείται από την ξένη επιβουλή ούτε από τις μεγάλες δυνάμεις που, σύμφωνα με τον θρύλο, πάντα ήθελαν να μας αρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο. Αυτό που, πράγματι, απειλείται είναι η συνέχιση λειτουργίας ενός συστήματος παρασιτικής οικονομίας πάνω σε μία ανύπαρκτη παραγωγική βάση, η εξαίρεσή μας από τους κανόνες που ισχύουν στη λειτουργία της αγοράς σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο κόσμο και η ιδιαιτερότητα του κοινωνικού μας πολιτισμού, όπως διαμορφώθηκε στη βάση του ιδεολογήματος ότι γεννηθήκαμε σπουδαίοι.
Πατριωτισμός είναι να πληρώνεις τους φόρους σου. Και επειδή εδώ πληρώνουν όσοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγίδα της δήλωσης εισοδημάτων, μισθωτοί και συνταξιούχοι, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και μετά ας επικαλεστούμε τον Περικλή, ακόμη και τον Καβάφη που τόσο βάναυσα κακοποιείται από όσους θέλουν να διαφημίσουν ως μεγάλο και μεγαλειώδες το εύκολο δικό τους “όχι”.