Η νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν σηματοδοτεί μια μεγάλη μέρα για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Ο Μακρόν δεν είναι μόνο ένας κεντρώος, ευρωπαϊστής αλλά και ένας αντιλαϊκιστής πολιτικός. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ των δύο γύρων και ενώ τα πράγματα ήταν τόσο ρευστά ο Μακρόν αρνήθηκε να αλλάξει τις θέσεις του προκειμένου να χαϊδέψει ψηφοφόρους, κυρίως της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είχαν πάρει γραμμή για αποχή και έδειχναν με κάθε τρόπο ότι δεν τον εμπιστεύονταν.
Ο Μακρόν τα κατάφερε και πολύ καλά μάλιστα. Η απόστασή του σε εκλογικά ποσοστά από την αντίπαλό του ακροδεξιά υποψήφια, την κα Λεπέν, είναι μεγάλη, γεγονός που αναμένεται να δημιουργήσει εσωκομματικά προβλήματα στην επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου. Όχι ότι είναι λίγες οι ψήφοι που πήρε ούτε ότι πρέπει να την υποτιμήσουμε. Όμως, αν δεν τα κατάφερε τώρα η Μαρίν Λεπέν, έχοντας απέναντί της έναν υποψήφιο χωρίς κόμμα και μια κομματική σκηνή κυριολεκτικά λαβωμένη, πότε αλήθεια θα τα καταφέρει; Η εσωκομματική αντίπαλός της και ανιψιά της, η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, ήδη εξέφρασε στα μέσα ενημέρωσης την απογοήτευσή της από το εκλογικό αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου που πέτυχε η επικεφαλής του FN.
Η Μαρίν Λεπέν είπε πολλά ψέμματα και έδειξε μεγάλη υποκρισία: παραιτήθηκε για 15 ημέρες από την αρχηγία του κόμματός της και δήλωσε επικεφαλής όλων των Γάλλων πατριωτών, παρότι βάζει στην έννοια της πατρίδας φυλετικές ορίζουσες και καλλιεργεί ανοικτά το μίσος μεταξύ των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων Γάλλων.
Τις επόμενες ημέρες θα ειπωθούν πολλά και θα αναλυθεί σε βάθος το εκλογικό αποτέλεσμα. Η Γαλλία έχει πολλά προβλήματα στην οικονομία, την αγορά εργασίας, την κοινωνική συνοχή. Κι αν δεν τα αντιμετωπίσει ο Μακρόν η υποστήριξη στο πρόσωπό του θα καταρρεύσει. Έχει όμως ο ίδιος πολλές προϋποθέσεις κάτι τέτοιο να μη συμβεί. Κυρίως έχει την προοπτική δημιουργίας ενός νέου κομματικού φορέα που θα συναιρεί την παραδοσιακή διαίρεση Αριστεράς-Δεξιάς και θα αντιμετωπίζει σε προγραμματικό καταρχάς επίπεδο τα προβλήματα της Γαλλίας όχι σαν μια υπόθεση ιδεολογίας αλλά ρεαλισμού και ισορροπίας.
Τα πολιτικά κόμματα στη Γαλλία και αλλού έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Ο Μακρόν, ο υποψήφιος-χωρίς-κόμμα και τώρα ο πρόεδρος-χωρίς-κόμμα, είναι ο μόνος ωστόσο που έχει τη δυνατότητα να κερδίσει εμπιστοσύνη δημιουργώντας έναν νέο φορέα χωρίς την παλιά νομενκλατούρα και τα ιδεολογικά στεγανά της γαλλικής παραδοσιακής αριστεράς και δεξιάς. Η δυναμική του προσωπικότητα, η σταθερότητά του στην υποστήριξη της ευρωπαϊκής ιδέας, το μείγμα φιλελευθερισμού και κοινωνικής πρόνοιας του κοινωνικο-οικονομικού του προγράμματος δείχνουν ότι δεν είναι απίθανο να τα καταφέρει. Εμείς του ευχόμαστε να πετύχει για το καλό της Γαλλίας και της Ευρώπης.