Η συντριβή της Δημοκρατικής Αριστεράς οφείλεται -κατά την άποψή μου- στο γεγονός ότι έδιωξε κόσμο τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά της. Οι δυσαρεστημένοι με την είσοδο στην κυβέρνηση και τη στάση ανοχής σε πολιτικές λιτότητας ψήφισαν –έστω και με μισή καρδιά- ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, οι διαφωνούντες για την έξοδο από την κυβέρνηση και το όχι στους «58» στράφηκαν περισσότερο στο πρωτοεμφανιζόμενο Ποτάμι και όχι στην Ελιά, η οποία έπεσε 4  μονάδες από το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ το 2012. Η ΔΗΜΑΡ έχασε όλη της δύναμη επειδή τόσο για τους πρώτους όσο και τους δεύτερους έγινε ένα αναξιόπιστο και αδιάφορο κόμμα.

.

Είναι τέτοια η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας που σημαδεύεται από λάθη, διασπάσεις και ήττες. Το ζήτημα είναι όλα αυτά να εκτονώνονται μέσα από την αναζήτηση των αιτίων, το δημοκρατικό διάλογο και τη λήψη τολμηρών αποφάσεων για το μέλλον. Αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει και τώρα, γιατί η πρόταση περισσότερο που λέγεται «Δημοκρατική Αριστερά» κι όχι τόσο ο κομματικός σχηματισμός είναι η μοναδική ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας για αποφασιστικό βήμα προς τον ορθολογισμό, για άρση των αδικιών και προστασία των αδυνάτων. Είναι χρέος της Δημοκρατικής Αριστεράς, απέναντι στον κόσμο της δουλειάς, στους άνεργους νέους και στην προοδευτική προοπτική της χώρας, ο επαναπροσδιορισμός της θέσης της στο πολιτικό σκηνικό.

.

Για την επίτευξη αυτού είναι αναγκαίος ένας μεγάλος συμβιβασμός στα όργανα του κόμματος. Από τη μία, η ηγετική ομάδα οφείλει να καταλάβει ότι η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να συνεχίσει μόνη της, απλά με τις προσθήκες 5-6 πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ αλλά να συμμετέχει στο διάλογο για μία μεγάλη συμμαχία με το Ποτάμι και την Ελιά, διατηρώντας την οργανωτική της αυτονομία. Από την άλλη, σύσσωμο το κόμμα αλλά κυρίως η εσωκομματική αντιπολίτευση που προέκυψε από το προηγούμενο συνέδριο, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, φυσικός σύμμαχος της ευρύτερης κεντροαριστεράς και ότι δεν ευθύνεται για όλα τα κακά του κόσμου. Η ΔΗΜΑΡ είναι ανάγκη να μπει όσο πιο γρήγορα γίνεται –χωρίς απόφαση συνεδρίου- σε συζήτηση για την κεντροαριστερά και να πιέσει για συνεργασία της ευρύτερης παράταξης με τον -πρώτο πλέον- ΣΥΡΙΖΑ, για μία προοδευτική και σταθερή κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον. Εννοείται ότι δεν θα συμμετέχει στην παρούσα κυβέρνηση.

.

Πώς θα γίνει βέβαια αυτό με τη ΔΗΜΑΡ μόλις στο 1,2%; Πώς θα πάει να διεκδικήσει με τόσο μικρή δύναμη; Εδώ πρέπει να λειτουργήσει παράλληλα η κορυφή του κόμματος με τις δυνάμεις της περιφέρειας. Οι πρώτοι να εντάξουν στη συζήτηση προσωπικότητες του χώρου που βρίσκονται σε αδράνεια και να επικοινωνήσουν και με το Ποτάμι ώστε να υπάρξει συμμαχία απέναντι στις αναμενόμενες κατ’ εμέ προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ να ηγεμονεύσει στην παράταξη. Οι δεύτεροι να εκμεταλλευτούν το γεγονός των ισχυρών δημοκρατικών δημοτικών παρατάξεων που προέκυψαν από τις εκλογές της αυτοδιοίκησης. Να προσελκύσουν δηλαδή τοπικούς φορείς, δημοκράτες πολίτες και νέους ανθρώπους που μπήκαν στο παιχνίδι της πολιτικής αλλά δεν εκφράζονται από αυτή την Ελιά και πολλοί πήγαν – έστω με μισή καρδιά- στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο περισσότεροι μπουν στο διάλογο τόσο πιο δυνατές θα γίνουν οι προοδευτικές φωνές. Τόσο θα μειώνονται οι ηγεμονικές τάσεις του σημερινού μικρού ΠΑΣΟΚ στο χώρο.

.

Για να είναι η πρόταση «Δημοκρατική Αριστερά» ισχυρή στην ευρύτερη παράταξη δεν μπορεί να μπει ξυπόλυτη στ’ αγκάθια. Αφού αποφασίσει άμεσα την ουσία της πολιτικής της συνέχειας μέσα στην κεντροαριστερά, όπως ανέφερα παραπάνω, καλό θα ήταν στη συνέχεια να προχωρήσει σε συνέδριο πριν την ίδρυση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης. Αυτή τη φορά, ένα συνέδριο που δε θα το μονοπωλήσει το «ναι» ή «όχι» όπως το προηγούμενο, αλλά μία δημοκρατική διαδικασία διαμόρφωσης της πολιτικής για την οποία θα αγωνιστεί η ΔΗΜΑΡ μέσα στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Θα μπορούσε μάλιστα να προτείνει και τον τίτλο της, που για μένα πρέπει να κινείται ανάμεσα σε Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών ή Έλληνες Σοσιαλιστές και Δημοκράτες. Το εξ Ιταλίας όνομα, Ελιά-Δημοκρατική Παράταξη δεν δείχνει σαφές πολιτικό στίγμα (σκόπιμα πιστεύω) αλλά και ο ίδιος ο όρος κεντροαριστερά (στον οποίο αναφέρομαι και εγώ συχνά στο κείμενο) είναι βολικός για διολίσθηση σε συντηρητικές πολιτικές.

.

Η ιστορία δείχνει πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν δεν το ήθελαν κάποιοι αυτή είναι η πραγματικότητα. Ωστόσο, ο ελληνικός λαός δείχνει επιφυλακτικός για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πιστεύω συνειδητοποιεί σιγά-σιγά ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έρθει μέσα από συναινέσεις και κυβερνητική συνεργασία. Η νέα κεντροαριστερά πρέπει να δώσει το χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ, να τον τραβάει συνεχώς στη σοβαρότητα και τη λογική κι όχι να τον αντιμετωπίζει πιο εχθρικά ακόμα κι απ’ ό, τι κάνει η ΝΔ. Κεντροαριστερά εχθρική στην Αριστερά δεν υπάρχει. Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου δεν το επιθυμεί αυτό, όπως δεν επιθυμεί και μία πραγματικά μεγάλη προοδευτική παράταξη, στην οποία η πίτα της πολιτικής μοιράζεται και δε μονοπωλείται σε συντηρητική-ανορθολογική τροχιά από τον ίδιο. Η ΔΗΜΑΡ έχει χρέος να συμμετέχει ενωμένη για μην τον αφήσει με 8% να κάνει ακόμη μία φορά ό, τι γουστάρει. Είναι χρέος της απέναντι στην Αριστερά, στους προοδευτικούς πολίτες και νέους που βρίσκονται στο πολιτικό περιθώριο αλλά κυρίως απέναντι στην προοδευτική προοπτική της Ελλάδας και την Δημοκρατία η οποία βγήκε πληγωμένη στις ευρωεκλογές.