πηγή: portnet.gr
Ο Κώστας Σημίτης είναι αδιάσπαστο μέρος της Δημοκρατικής Παράταξης. Δεν ξέρω πόσο «ποσοτικό» μέρος είναι σήμερα, σίγουρα όμως είναι το πιο «ποιοτικό» εν ζωή.
Υπό αυτό το πρίσμα οι κριτικές στην συνέντευξη του που εγκαλεί την αντιπολίτευση για έλλειμμα «ποιοτικής αντιπολίτευσης» δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους συνωμοσιολογίας. Τα «γιατί τώρα;», «ποιον εξυπηρετεί;», «τώρα που ανεβαίνουμε τα λέει;» δεν αντέχουν σε λογικούς και κυρίως νηφάλιους συλλογισμούς.
Υπάρχει μια πραγματικότητα σήμερα, που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει και μια διαχρονική πραγματικότητα που ονομάζεται αντι-δεξιά σύνδρομα είτε ιστορικά είτε ιδεολογικά είτε μαχητικά είτε οφελιμιστικά.
Στην 45χρονη μεταπολιτευτική ιστορία μας αυτά τα σύνδρομα στην πολιτική περιοχή πέρα από την ΝΔ εκπροσωπήθηκαν πλειοψηφικά από το ΠΑΣΟΚ. Γιατί όχι και από την Αριστερά που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αντι-δεξιά σταθερά της; Ένας σημαντικός λόγος ανάμεσα σε πολλούς, ανάμεσα τους η ύπαρξη της χαρισματικής προσωπικότητας του Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της δημιουργίας πλειοψηφίας, είναι ακριβώς η δημιουργία πλειοψηφίας. Από την στιγμή που υπήρχε αντιδεξιά πλειοψηφία ικανή να κυβερνήσει, οι υπόλοιπες αντιδεξιές δυνάμεις ήταν «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Αυτή η πραγματικότητα είναι ενσωματωμένη στο «DNA» και παραμένει αναλλοίωτη κυρίως σε όσους ενασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική. Όμως οι πό λοι έχουν αντιστραφεί εξαιτίας της κρίσης, το μέρος της Αριστεράς υπό τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλειοψηφική δύναμη, το ΠΑΣΟΚ υπό το ΚΙΝΑΛ τρέχει πίσω του. Και εμμένουν οι επαγγελματίες της πολιτικής στο αντι-δεξιό τους DNA, οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό τους εξασφαλίζει την πρωτοκαθεδρία στον «χώρο» οι υπόλοιποι παραγνωρίζοντας ότι αυτό τους καθιστά μονίμως «δευτεράτζες» όπως ακριβώς ήταν κάποτε πριν την κρίση η Λενινιστικής προέλευσης Αριστερά είτε κομμουνιστική είτε ανανεωτική.
Αυτό που δείχνει ο Σημίτης είναι ότι η εμμονή σε αντι-δεξιά σύνδρομα, πολύ περισσότερο όταν δεν συνοδεύονται από ρεαλιστικές αντι-λαϊκιστικές προτάσεις εξασφαλίζουν την θέση της «δευτεράτζας» του χώρου και τίποτα παραπάνω. Το οποίο, κάνοντας σκληρή αποτίμηση, μπορεί να είναι αρκετό για κάποιους, μπορεί όμως να εμπεριέχει και την αδυναμία των «κάποιων» να αντιληφθούν ότι όλα έχουν αλλάξει, περιλαμβανομένων και των αντιλήψεων των αντιδεξιών ψηφοφόρων που μαζικά έχουν πάει σπίτι τους.
«Πόσοι είναι αυτοί ρε φιλαράκι που πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους και να παραβλέψουμε τα σιγουράκια μας;» Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, εμφανίζονται ξαφνικά ρωμαλέοι στις δημοσκοπήσεις αυτοχαρακτηριζόμενοι «κεντρο-αριστεροί», εξαφανίζονται κρυπτόμενοι στις εκλογές όπου μάλλον το μεγαλύτερο μέρος τους στηρίζει το άκυρο-λευκό γιατί δεν βρίσκουν όχι ένα κόμμα, αλλά ούτε καν έναν κασκαντέρ-υποψήφιο βουλευτή που θα δηλώσει ευθαρσώς ότι θέλει να τους εκπροσωπήσει. Γιατί το βαρίδι του συμπαγούς συναισθηματικού 5% που δημιουργεί το όποιο σωτήριο ποσοστό του ΚΙΝΑΛ δεν σηκώνει παρεκκλίσεις. Και μπορεί υπό το βάρος των συναισθηματικών εκβιασμών το 5 να γίνεται 8 αλλά το διψήφιο είναι απίθανο να κατακτηθεί, και αν κατακτηθεί είναι αδύνατον να πλησιάσει τα ηγετικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι βέβαιος ότι αυτούς τους ρωμαλέους των δημοσκοπήσεων, τους κρυπτόμενους των εκλογών γουστάρει ο Σημίτης, σε αυτούς βλέπει το μέλλον της Δημοκρατικής Παράταξης και αγωνιά να ξετρυπώσει από τα σπλάχνα της αυτούς που θα τολμήσουν να τους εκπροσωπήσουν. Είναι αυτό αντι-ΚΙΝΑΛ κριτική; Εάν το ΚΙΝΑΛ είναι υπό ιδιοκτησιακό καθεστώς, μάλλον ναι. Εάν (θέλει να) είναι κάτι άλλο, είναι μοναδικά εποικοδομητική παραίνεση.