Την προηγούμενη Κυριακή, ο ελληνικός λαός κλήθηκε να εκλέξει τους 21 εκπροσώπους του στην Ευρωβουλή. Φέτος, για πρώτη φορά, ο τρόπος εκλογής ήταν διαφορετικός. Αντί του διορισμού των Ευρωβουλευτών με σχετική λίστα, όπως γινόταν τόσα χρόνια, η ψηφοφορία διεξήχθη με σταυρούς προτίμησης. Έτσι, τα κόμματα έχασαν την δυνατότητα να διορίζουν τους εκλεκτούς με τη σειρά που θέλουν στην ευρωλίστα και αυτοί, για να εκλεγούν, έπρεπε να συγκεντρώσουν έναν εύλογο αριθμό σταυρών. Τα αποτελέσματα ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα.
Πρώτοι σε σταυρούς ήρθαν γνωστά πρόσωπα από την τηλεόραση. Όχι απαραίτητα γνωστά για τις θέσεις τους και τις πολιτικές τους επιδόσεις και προερχόμενα κυρίως από την Αττική. Αστέρες της τηλεόρασης, πρώην αθλητές, καθηγητές πανεπιστημίων που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια. Ο λαός ψήφισε τους πιο λαοπρόβλητους, αυτούς ήξερε, αυτούς εμπιστεύθηκε. Προφανώς και δεν είχε την δυνατότητα να γνωρίσει και τους περισσότερους από 1000 που ήταν υποψήφιοι.
Σίγουρα το σύστημα της σταυροδοσίας είναι ένα βήμα προς μια πιο άμεση δημοκρατία, αλλά ο τρόπος που έγινε, δείχνει μια προχειρότητα και σε αυτό το κρίσιμο θέμα. Καλό θα ήταν από τώρα να αποφασιστεί ο τρόπος διεξαγωγής των επόμενων ευρωεκλογών και όχι την τελευταία στιγμή, όπως έγινε προ τριμήνου. Γι? αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα ομόφωνα στο χωρισμό της χώρας σε εκλογικές περιφέρειες, με βάση τον πληθυσμό της κάθε περιοχής. Εφόσον και η Ευρώπη προωθεί την ανάπτυξη μέσω περιφερειών, τι καλύτερο από το να εκπροσωπείται κάθε περιοχή στο Ευρωκοινοβούλιο; Κάθε περιφέρεια θα μπορεί να εκλέγει τουλάχιστον έναν ευρωβουλευτή, ο οποίος θα είναι γνώστης των προβλημάτων, των δυνατοτήτων, καθώς και των πλεονεκτημάτων που έχει αυτή. Έτσι, ο εκάστοτε ψηφοφόρος θα ξέρει ποιον ψηφίζει χωρίς να χρειάζεται να τον βλέπει στην τηλεόραση, αλλά και ο υποψήφιος, γιατί δεν θα χρειάζεται πολλά χρήματα, ούτε θα χρειάζεται να είναι πρώην σταρ του ποδοσφαίρου, της μόδας, της δημοσιογραφίας. Συν τοις άλλοις, εκλέγοντας γνώστες των τοπικών θεμάτων, θα μπορέσουν αυτοί να καταστούν πιο χρήσιμοι ως ευρωβουλευτές για τις τοπικές κοινωνίες αλλά και για το σύνολο του πληθυσμού, διότι ας μην ξεχνάμε ότι κάθε περιφέρεια έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική σύνθεση πληθυσμού. Τέλος, για τον ίδιο τον ευρωβουλευτή θα αποτελέσει και κίνητρο για ουσιαστική ενασχόληση και όχι για ένα ευκαιριακό πέρασμα από την Ευρωβουλή, αποκομίζοντας τα πολλαπλά οφέλη. Ας ελπίσουμε να τεθεί το θέμα στον δημόσιο διάλογο και να παρθεί μια απόφαση πριν φτάσουμε στο 2019 και πάλι τελευταία στιγμή με προεδρικά διατάγματα να ρυθμίσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα…