Αντιπολιτικός ριζοσπαστισμός

Πέτρος Παπασαραντόπουλος 18 Απρ 2021

Τον τελευταίο καιρό έχει εμφανιστεί ένα αξιοπρόσεκτο και αξιοπερίεργο φαινόμενο στην αντιπολιτευτική πρακτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται για την υπερπολιτικοποίηση θεμάτων που έχουν μηδαμινή ή και μηδενική πολιτική διάσταση. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κακέκτυπο ενός αντιπολιτικού ριζοσπαστισμού που πιστεύει ότι τα πάντα είναι πολιτική, όπως υποστηρίζουν πολλές εκδοχές της Αριστεράς, ιδίως δε τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα.


Ενας ενδεικτικός κατάλογος είναι χαρακτηριστικός: η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά, φταίνε, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, για την «τσιμεντοποίηση» της Ακρόπολης, την εκτέλεση του δημοσιογράφου Καραϊβάζ, την υπόθεση Λιγνάδη, την υπόθεση Φουρθιώτη, το έγκλημα στη Μακρυνίτσα, το «στήσιμο» διαγωνισμού για να πάρει η Ζίμενς το self tests (σε διαγωνισμό που δεν συμμετείχε η Ζίμενς), τη μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα της Μενδώνη στην Ακρόπολη, κάτι που αμέσως διαψεύσθηκε, παρά τη διαβεβαίωση του Αλέξη Τσίπρα ότι «με μαρμάρινη επιγραφή της Μενδώνη μπαίνει στην αιωνιότητα η κακοποίηση του πολιτισμού». Η πολιτική ως καρικατούρα.


Είναι χαρακτηριστική η εκφορά αυτών των καταγγελιών από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Λόγος πολωτικός, αυτάρκης, ακραία καταγγελτικός, αδιέξοδα αντιπολιτευτικός. Η εξήγηση αυτού του φαινομένου πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική αλαλία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην αδυναμία του να αρθρώσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο για τα μείζονα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Στην αδυναμία του να υπερβεί τον αδιέξοδο μαξιμαλισμό και τις ιδεοληψίες. Διαβάζει, για παράδειγμα, κανείς τις προτάσεις του για το Σχέδιο Ανάκαμψης της οικονομίας και απελπίζεται. Οι προτάσεις θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στη φράση «φυτέψαμε λεφτόδεντρα, ελάτε να πάρετε όσα θέλετε».


Ο αντιπολιτικός ριζοσπαστισμός φαντασιώνεται ότι μπορεί να νεκραναστήσει τη διχαστική ρητορική που τον επιβράβευσε το 2015 με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι αυτό το πολιτικό έγκλημα ήταν στιγμιαίο και όχι διαρκές. Αναζητά σε κάθε θέμα της δημόσιας ζωής την ευκαιρία της πολιτικοποίησης και της επίρριψης ευθυνών στην κυβέρνηση. Επιδιώκει συνειδητά να μετατρέψει την πολιτική αντιπαράθεση σε αρένα. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα και όταν πρώην στελέχη του, όπως ο Σταύρος Κοντονής, διατυπώνουν σοβαρές αιτιάσεις για συγκεκριμένες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι ότι ο καταγγέλλων είναι «αχθοφόρος πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων».

Η πολιτικοποίηση των πάντων έχει μια ακόμα συνέπεια. Συσκοτίζει τα πραγματικά προβλήματα και εμποδίζει την επίλυσή τους. Μετατρέπει την πολιτική σε μια φαντασιακή και απόλυτη διάκριση προόδου/συντήρησης, Αριστεράς/Δεξιάς, όπου οι αποχρώσεις εξαφανίζονται. Είναι η αντίληψη της «ριζοσπαστικής δημοκρατίας» όπου τα πάντα ανάγονται στη σύγκρουση των δυνάμεων του καλού με το κακό, με μεταφυσικούς όρους. Το καλό είναι εξ ορισμού, και εξ αποκαλύψεως, ο φορέας μιας εσχατολογικής σωτηριολογίας.


Με μια τέτοια αντίληψη δεν είναι περίεργο ότι, παρά τα εντελώς αντίθετα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, ο Νάσος Ηλιόπουλος υποστηρίζει πως «η κυβέρνηση φέρει την απόλυτη ευθύνη για την τραγωδία στην πανδημία - Βάζει θεμέλια για μια νέα κοινωνική και οικονομική χρεωκοπία» και ο Κώστας Ζαχαριάδης διαπιστώνει πως αρχίζει να διαμορφώνεται κοινωνική δυναμική «να φύγει ο Μητσοτάκης», «να Φύγει η Δεξιά».

Οταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις φαντασιώσεις, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.


Πηγή: www.tanea.gr