Η τεχνητή νοημοσύνη μπαίνει κάθε μέρα  ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας.  Πιο πριν είχε μπει το διαδίκτυο καθώς και  οι πάμπολες  ψηφιακές εφαρμογές.

Είτε το θέλουμε είτε όχι,  η πρόοδος της τεχνολογίας  αλλάζει τη ζωή μας. Αυτό είναι δεδομένο.

Θα πω  κάτι που μπορεί να φανεί τετριμμένο. Η τεχνολογία, συμβατική ή ψηφιακή,  δεν είναι καλή ή κακή.

Το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο το δίνει ο άνθρωπος, με τον τρόπο που την χρησιμοποιεί. Με άλλα λόγια  όσες περισσότερες  δυνατότητες έχουμε  τόσο περισσότερη ευθύνη έχουμε.

Και ευθύνη σημαίνει στάθμιση των δυνατοτήτων, κρίση   και επιλογή.

Η ψηφιακή τεχνολογία  και οι εφαρμογές της  διαμορφώνουν ένα περιβάλλον.

Για το μικρό παιδί το περιβάλλον αυτό είναι εξίσου πραγματικό με το περιβάλλον της γειτονιάς ή του σχολείου. Είναι πραγματικό στο βαθμό που του προσφέρει ερεθίσματα  και το κινητοποιεί.

Το ζήτημα λοιπόν είναι με πιο τρόπο θα βοηθήσουμε το παιδί μας να ενσωματώσει τα διαφορετικά  αυτά ερεθίσματα  στην ζωή του μαζί με τα ερεθίσματα της καθημερινής ζωής.

Το ζήτημα δεν θα λυθεί με απαγορεύσεις. Αντίθετα αυτό που χρειαζόμαστε έιναι  να  δείξουμε  την αξία των εργαλείων αυτών στο παιδί μας αποφεύγοντας  την θεοποίηση ή την δαιμονοποίηση  είτε από εμάς είτε από εκείνο.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Πριν χρόνια όταν τα παιδιά μου σαν μικρά ,  όταν αναρωτιόμαστε που ήταν η μικροί μας κόρη συχνά η απαντηση ήταν  με τη Νταντά. Η Νταντά    ήταν η τηλεόραση. Ευτυχώς όμως η μάχη της σχολικής μελέτης και της ανάγνωσης  είχε κερδηθεί από πολύ νωρίς αφού ποτέ μα ποτέ  δεν τους δώσαμε το ακουστικό του τηλεφώνου  να ακούσουν ένα παραμύθι για να κοιμηθούν. Τότε ακομα υπηρχε η υπηρεσία  αυτή από τον ΟΤΕ. 

Όλες οι ιστορίες  πριν τον ύπνο ακουγόντουσαν ζωντανά από τους γονείς τους.  Κι αυτό που θυμάμαι είναι η αδυναμία που είχαν σε μερικά βιβλία και τους τα διαβάζαμε ξανά και ξανά.

Το ξέρω, ακούγονται παλιομοδίτικα όλα αυτά. Αλλά αν δεν χτίσουμε  δεσμό μαζί με τα παιδιά μας   διαβάζοντας ή βλέποντας μαζί τους  μια ταινία, όπου τα σχόλια και οι κρίσεις θα έιναι αυθόρμητες  και το συναίσθημα πηγαίο,  τότε  τα προετοιμάζουμε για μια μοναχική εφηβεία. Και ναι μεν η εφηβεία είναι για όλα τα παιδιά μια μοναχική διαδικασία  αλλά εμείς  πρέπει να είμαστε εκεί γύρω.

Ο ψηφιακός κόσμος μπορεί να γίνει μια εύκολη λύση ειδικά όταν οι γονείς είναι κουρασμένοι μετά από μια ολόκληρη μέρα δουλειάς.  Όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική και ολοκληρωμένη επικοινωνία και την πραγματική κατά πρόσωπο επαφή.

Με την έννοια αυτή μόνο θετικά πρέπει να δούμε την πρόταση της κυβέρνησης  για  θέσπιση  περιορισμών  και απαγορεύσεων σε ανήλικα άτομα στη χρήση  των social media.

Ήδη άλλες χώρες έχουν προχωρήσει σε ανάλογα μέτρα.

Όλα όμως  αρχίζουν από την παιδική ηλικία και το Δημοτικό . Εκεί χτίζονται οι καλές συνήθειες, εκεί τα παιδιά μαθαίνουν να αναζητούν ευχαρίστηση κι ικανοποίηση πέρα από την οθόνη του ταμπλέτα και του smartphone.

Και μην σας ξεγελάει η γνωστική συνεισφορά πολλών ψηφιακών μέσων.

Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά μας έιναι η σταδιακή εξερεύνηση του κόσμου μαζί με την οικοδόμηση στέρεου αξιακού συστήματος, κι ας είναι στην αρχή το δικό μας.

Καλά να είναι να το ανατρέψουν όταν έρθει η ώρα.

Θα έχουν μάθει όμως  ότι χωρίς μπουσουλά  δεν μπορείς να πορευτείς στη ζωή.  

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο ErtnewsRadio 105,8  της ΕΡΤ

Μεταδίδεται 20.00-21.00 Δε- Πα