To 1693 ήταν η μοιραία χρονιά. Το τελευταίο ντόντο δεν υπήρχε πια και ο άνθρωπος είχε διαβεί ένα κατώφλι. Είχε κατορθώσει να επιφέρει με τις δικές του και μόνο δυνάμεις και, σε λιγότερο από έναν αιώνα, μια βιβλική καταστροφή: την εξαφάνιση ενός από τα είδη με τα οποία ο Θεός είχε επιχειρήσει να λαμπρύνει τον Μαυρίκιο και τον Κόσμο».(Δ. Τσαντίλης, οικολόγος)
Ο νέος χρόνος μάς τάζει σκληρότερες ημέρες. Η επιμονή της ύφεσης και τούτη τη χρονιά στη χώρα μας και η αστάθεια στην ευρωζώνη από την κρίση ομολόγων, την τραπεζική κρίση κ.λπ. μάς υπόσχονται κι άλλη δύσκολη χρονιά. Ομως, μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά, διακρίνονται κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας.Η ευρωπαϊκή αστάθεια, που βαραίνει και την ελληνική περίπτωση, δείχνει σημάδια ισορροπίας. Οι κατηγορηματικές δηλώσεις των πολιτικά υπεύθυνων για πίστη στο ευρώ και για σταθερή απόφαση να διασωθεί η ευρωζώνη, αλλά και οι αποφάσεις του Οκτωβρίου για ευρωπαϊκή διακυβέρνηση από τους 26 (των Λακεδαιμονίων εξαιρουμένων), δίνουν τους πρώτους καρπούς. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην επιτυχημένη έκδοση των ομολόγων της Ιταλίας, όσο κυρίως στο κλίμα που διαμορφώνεται στον Τύπο. Οχι ότι έπαψαν τα κοράκια της καταστροφής να διατυμπανίζουν το τέλος της ευρωζώνης, αλλά γιατί όλο και περισσότερα από αυτά τα κοράκια δείχνουν να χάνουν τις ελπίδες τους για ενεργοποίηση των προσφιλών τους CDS. Από τα οποία προσδοκούν πολλοί άκοπα κέρδη δισεκατομμυρίων.Στα δικά μας τώρα που επείγουν για να μην καταρρεύσουμε, τα νέα από τη διαπραγμάτευση του PSI είναι συγκρατημένα ενθαρρυντικά. Και από τις δηλώσεις του κ. Νταλάρα της IEE, και από τις τελευταίες τοποθετήσεις της Λαγκάρντ. Μπορεί λοιπόν γρηγορότερα από ό,τι περιμέναμε να έχουμε αποτελέσματα στην εθελοντική συμμετοχή των ομολογιούχων για κούρεμα ανάσας του χρέους μας, προϋπόθεση για τη νέα δανειακή σύμβαση σωτηρίας.Η παρουσία, πάλι, του αντιπολιτικού Λ. Παπαδήμου στην Πρωθυπουργία μοιάζει να έχει μειώσει την ανασφάλειά μας, αλλά και να έχει ανεβάσει τον πήχυ για τους πολιτικούς. Με τον νέο δωρικό πολιτικό λόγο που εκφέρει, έχει υπονομεύσει τη συναισθηματική, αλλά χωρίς αντίκρισμα «θυμωμένη» και διχαστική εκφορά της πλειοψηφίας των επαγγελματιών της πολιτικής. Πράγματι, είναι θλιβερή η εικόνα όσων προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο αυτοί έχουν τη συνταγή της λύσης και ότι μόνο αυτοί κατέχουν την Αλήθεια. Στην εποχή της κβαντομηχανικής, αυτά είναι αστειότητες – και το ζάπινγκ αποκαθιστά τη διαταραγμένη ψυχραιμία μας. Οι τελευταίες κινήσεις και συμβιβασμοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι ενθαρρυντικές σε σχέση με την ικανότητά τους να κατανοήσουν τη φύση του προβλήματος, που είναι προϋπόθεση για να δώσουν ρεαλιστικές λύσεις.
Για το μέλλον της χώρας, είναι κρίσιμο το θέμα της εθνικής ενότητας. Πριν από αυτό, όμως, πρέπει να υπάρχει πολιτική ενότητα. Είναι αντιπαραγωγικό, αντί να παρακολουθούμε συσπειρώσεις, να ζούμε κατακερματισμό. Οχι μόνο επειδή φαντάζει ανόητο να υπάρχουν τρεις φωνές στην Αριστερά και άλλες τόσες στη συντηρητική παράταξη. Οχι μόνο γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι η λύση υπάρχει στην εξατομίκευση, αλλά αντιθέτως στην ομαδική δουλειά και στην τέχνη των συμβιβασμών. Αλλά και γιατί ισχυρά κόμματα θα δώσουν ισχυρότερα όπλα για τη χώρα στα διεθνή φόρα. Οπως στο Συμβούλιο Κορυφής ή στο Ευρωκοινοβούλιο.Με αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να εκφράσω δυο ευχές. Πρώτα, οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι να κατανοήσουν την ανάγκη της επανάκτησης του αισθήματος ασφαλείας από τους πολίτες. Η ανασφάλεια έχει προκαλέσει παγωμένη σιγή αντί για κραυγές όπως ήλπιζαν οι κήρυκες του διχασμού. Παρά τις αποδοκιμασίες κάποιων απελπισμένων ή κομματικά καθοδηγούμενων στο πρόσωπο του εκφραστή της εθνικής ενότητας. Και δεύτερον, θα επιθυμούσα να δω κινήσεις και στις τρεις παρατάξεις μας. Η ΝΔ καλό θα ήταν να πάρει την πρωτοβουλία για ενότητα του χώρου της. Το ΠΑΣΟΚ που έφερε το βάρος της αντιμετώπισης της πτώχευσης της χώρας, με όποια ηγεσία, οφείλει να πορευτεί με γνώμονα την ενότητα της Κεντροαριστεράς. Τέλος, τα κόμματα της Αριστεράς, που συνεχίζουν την εφηβική τους ωραιοπάθεια της μοναξιάς, να βρουν τον δρόμο της κυβερνητικής Αριστεράς που έχει επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη αντί να οχυρώνονται σε ιδεοληπτικές καθαρότητες.
Μα, θα μου πείτε, ποιος είμαι εγώ που εκφράζω επιθυμίες, ευχές ή συμβουλές. Θα σας πω πως είμαι ένας γέρος που βλέπω τα πράγματα με ανυπομονησία. Και δεν αισθάνομαι ότι έχω πλέον χρόνο να σπαταλάω για την ικανοποίηση του προσωπικού ή κομματικού ναρκισσισμού. Επιπλέον είναι και θέμα αισθητικής – πέραν του συμφέροντος του έθνους – να έχω απέναντί μου Παπαδήμους αντί πολιτικούς – ντόντο.Εξάλλου, τα σπάνια αυτά πουλιά εξαφανίστηκαν από την υπερβολική τους αυτοπεποίθηση και την αφελή τους εμπιστοσύνη σε άλλα είδη, όπως οι άνθρωποι. Και έτσι, στερημένα του αισθήματος της αυτοσυντήρησης, παρέμειναν ως λογοτεχνικό είδος στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ. Οχι όμως στην πραγματική ζωή του τόπου τους.