Στρίβουμε διότι:
Δεν μας αρέσει να μας διατάζουν και να υπακούμε τυφλά, δεν βρίσκουμε νόημα να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο αφού είμαστε οπαδοί της ειρήνης, δεν έχουμε καούρα να υπερασπιστούμε την πατρίδα, είμαστε παγκόσμιοι και όχι πατριδολάγνοι, υπερασπιζόμαστε την στενή δική μας κοινότητα, την παρέα μας, την οικογένεια και όχι κάποια απρόσωπη κρατική, θα χάσουμε έναν ολόκληρο χρόνο… έχουμε και δουλειές. Κι αν δεν έχουμε, πως θα τα βγάλουμε πέρα άφραγκοι στο στρατό;
Πάμε επειδή:
Δεν πάμε σε παγκόσμιο, σχολείο, γιατρό, νοσοκομείο, δρόμο, και ούτε σε τέτοιο θα πάνε και τα παιδιά μας. Η κρατική κοινότητα μάς προσφέρει όλα τα δικαιώματα πρόσβασης στα αγαθά που χρειαζόμαστε και αυτονόητα μας ζητάει να είμαστε εντάξει με την υποχρέωση να διατηρήσουμε την ύπαρξή της. Η παγκόσμια, δεν έχει ακόμη θεσμοθετηθεί ως κράτος αρωγής μας, οπότε επικαλούμαστε κάτι που δεν υπάρχει.
Με πολέμους μας παρέδωσαν την κοινότητα που ζούμε και ίσως χρειαστεί με πόλεμο να την διατηρήσουμε και να την παραδώσουμε στα παιδιά μας. Δεν είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε την ειρήνη, αν κάποιος μας επιτεθεί. Αν θεωρήσουμε πως εμείς επιτεθήκαμε άδικα σε κάποιον τότε ας λιποτακτήσουμε ή ας αρνηθούμε μαζικά να επιστρατευτούμε για έναν άδικο επιθετικό πόλεμο.
Η ειρήνη είναι εφικτή στην πραγματική ζωή, όταν ο Χ (ή Τ.) γείτονας μάς κρίνει αξιόμαχους αντίπαλους και δεν το ρισκάρει. Ο πόλεμος ή η ήττα σε έναν πόλεμο, θα έχει βαριές επιπτώσεις και σε εκείνους που δεν στρατεύτηκαν. Από την άλλη, αν αρνηθούν όλοι να πάνε, θα είμαστε μια χαψιά σε κάθε πολεμολάγνο εχθρό.
Ο αποτελεσματικός στρατός λειτουργεί με υπακοή σε διαταγές. Είναι θανατηφόρα πολυτέλεια να συνεδριάζουμε όταν πέφτουν μπόμπες.
Δεν μας περιποιεί τιμή να ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από το μέγιστο καθήκον της κοινότητας, που είναι η επιβίωσή της. Αυτή την άρνηση θα την κουβαλάμε σαν όνειδος σε όλη μας τη ζωή. Εμείς θα λέμε τα «διότι» μας που δεν στρατευτήκαμε και οι άλλοι θα λένε πως είμαστε δειλοί, πως λείπαμε από τον ρεφενέ, πως τους ρίξαμε, πως αξίζουμε λιγότερο στο χρηματιστήριο της εντιμότητας. Κι έτσι θα πορευόμαστε. Κοντύτεροι από τους συγκάτοικους. Θα το κουβαλάμε σαν στίγμα. Θα προσπαθούμε να ταΐσουμε με τον μύθο μας το περιβάλλον μας αλλά κανείς δεν θα τον τρώει.
Θα χάσουμε όντως έναν χρόνο από τις δουλειές μας. Αλλά, πέρα από το μείζον του καθήκοντος, θα έχουμε και σημαντικά κέρδη.
Άσκηση στην πειθαρχία. Συνήθως, και πολύ περισσότερο στις μέρες μας, προβάλλουμε έως και καταχρηστικά τα δικαιώματά μας, ενώ παραμελούμε τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Στο στρατό, που οι υποχρεώσεις υπερτερούν των δικαιωμάτων εκτιμούμε τα δικαιώματα που θεωρούσαμε αυτονόητα, συνειδητοποιούμε την αξία των υποχρεώσεων, και κατανοούμε την ανάγκη της αναλογίας. Κι αυτό είναι κανόνας ισορροπίας. Τα «πρέπει» είναι βασικοί κρίκοι στην πορεία προς τις προσδοκίες μας. Χωρίς αυτά, δεν φτάνουμε ποτέ τους στόχους μας.
Μαθαίνουμε να αντέχουμε στην πίεση. Βρίσκουμε λύσεις σε δύσκολες συνεργασίες με ανθρώπους που αν είχαμε την επιλογή, απλώς θα τους αποφεύγαμε.
Γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, κάνουμε νέες φιλίες μικρότερες ή μεγαλύτερες, γλεντάμε με άλλο κέφι μαζί τους στα νέα δεδομένα, γνωρίζουμε νέες καταστάσεις, συνθήκες, τόπους, πράματα και θάματα.
Αυτά, όλα μαζί τι κάνουν; Κερδίζουμε μέσα στον ένα χρόνο – που χάσαμε από την δουλειά μας– πολλά και πολύτιμα στην ζωή μας που δεν έχουμε την ευκαιρία να τα βρούμε, έτσι συμπυκνωμένα, πουθενά αλλού.
Στο τέλος, δεν παίρνουμε ακριβώς απολυτήριο από τον στρατό. Παίρνουμε πτυχίο από ένα πολύτιμο σχολείο!
Σας έπεισα;
ΥΓ Σε ένα μόνο, έχουν απόλυτο δίκιο οι «διότι». Καλή η αύξηση με τα 50άρικα, 100άρικα, αλλά χωρίς ένα ελάχιστο επίδομα 300 – 400 ευρώ, πώς θα ζήσουν αυτόν τον χρόνο όσοι δεν έχουν οικονομική άνεση, δηλαδή, οι περισσότεροι; Αυτό το καμπανάκι πρέπει να ξυπνήσει την Πολιτεία και να το διορθώσει πάραυτα, με γενναίες αυξήσεις.