Σε μια δημοκρατία  συχνά  το ζητούμενο στον δημόσιο διάλογο δεν είναι η εύρεση του απόλυτα  σωστού ή λάθους. Είτε το θέλουμε η όχι αργά η γρήγορα   θα οδηγηθούμε σε κάποια σύνθεση.  Στην πράξη θα  πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλές διαφορετικές απόψεις  και να ισοσταθμιστούν αντικρουόμενα συμφέροντα, επιθυμίες και άλλα πολλά. Δεν μπορεί λοιπόν  να γίνει συζήτηση με όρους απόλυτου σωστού ή λάθους.

Το ζήτημα είναι ότι συχνά  αρνούμαστε να ακούσουμε τι λέει η άλλη πλευρά και δεν παραδεχόμαστε ούτε κατ’ ιδίαν ότι αυτό που λέει  έχει μια βάση για συζήτηση, έστω στα επιμέρους.

Γιατί πάντα  υπάρχει περιθώριο για μια κοινή βάση. Υπάρχουν ζητήματα που σχετίζονται με θεμελιώδεις έννοιες  τις οποίες  χρησιμοποιεί   κάθε  κοινωνία.  Πάνω σε αυτά τα ζητήματα  μπορεί να αναζητηθεί η βάση αυτή.

Από γεννησιμιού μας συμμετέχουμε στο κοινωνικό  σύνολο. Έχουμε άποψη για το πως  θέλουμε να λειτουργεί και να διοικείται. Ψηφίζουμε, παλεύουμε για τις ιδέες μας, συγκρουόμαστε και στο τέλος όλος αυτός ο κοινωνικός οργασμός  παίρνει μια μορφή, μέχρις ότου μέσα από καινούργιες διεργασίες  να  πάρει μία  άλλη μορφή και πάει λέγοντας.

 Είμαστε καταδικασμένοι   ακόμα κι μέσα από συγκρούσεις να φτάσουμε σε ένα κοινό τόπο. Μόνο έτσι μπορούμε να  προχωρήσουμε

Όμως επειδή η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός δεν έχει απεριόριστες αντοχές. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου ένα σημείο που πέρα από αυτό δεν μπορεί να  υπάρξει συνεννόηση.

Και όταν λέω συνεννόηση δεν εννοώ συμφωνία. Πρέπει όμως να μιλάμε για το ίδιο θέμα. Δεν γίνεται φερ ειπείν ο ένας να μιλάει αποδεχόμενος τους   φυσικούς νομούς και ο άλλος να  λέει ότι οι νόμοι αυτοί είναι νοητικές κατασκευές και δεν ισχύουν. Δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ.

Δυστυχώς όμως  το τελευταίο καιρό οι φωνές της εμμονής  υπεράσπισης του παραλογισμού   μας τρυπάνε τα αυτιά και δυστυχώς έχουν γίνει μέρος του πολιτικού διαλόγου με ότι αυτό σημαίνει. Μάλιστα  διεκδικούν  ολοκληρωμένη πολιτική εκπροσώπηση

Και πριν προλάβουμε να ανοίξουμε το στόμα μας  να αρθρώσουμε ένα προβληματισμό,  ένα επιχείρημα βρε αδελφέ, από την απέναντι πλευρά έρχεται ένα κύμα  ανορθολογικών επιχειρημάτων τραβηγμένων από τα μαλλιά που κατ’ ουσία δεν στοχεύουν στη λογική, δεν αφήνουν περιθώριο για κριτική σκέψη, πάρα μοχλεύουν το συναίσθημα.

Κι αν εσύ καταφέρεις να μην υποκύψεις στον εκβιασμό του συναισθήματος, γύρω σου είναι πολλοί αυτοί που υποκύπτουν και αποτελειώνουν τη δουλειά  που έχει ξεκινήσει κάποιος δημαγωγός.

Σαν την αποπνιχτική υγρασία  του κατακαλόκαιρου που σου κόβει την ανάσα.

Δεν υπάρχουν πολλά να κάνει κάποιος  αν βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση.

Καταρχήν μην προσπαθείς να πείσεις τον παραλογιζόμενο είτε από άγνοια ή βλακεία είτε από δόλο.

Περίμενε να κοπάσει η θύελλα. Κάθε στιχομυθία με  τέτοια άτομα τα θρέφει και τους δίνει οξυγόνο. Σιώπησε και περίμενε

Μην δοκιμάσεις να κάνεις το ίδιο. Μην  προσπαθήσεις  να  διατυπώσεις  τη δική σου απόλυτη αλήθεια. Γιατί  αν πιστεύεις ότι την κατέχεις τότε έχεις γίνει όπως κι αυτοί, απλά δεν το  έχεις καταλάβει.

Και προπαντός μην θυμώνεις 

 Δυστυχώς  το μικρόβιο της ασυνεννοησίας  το κουβαλάνε  πολλοί από όλους του πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Γιατί  δεν είναι μόνο  θέμα απόψεων. Είναι και θέμα νοοτροπίας και ψυχοσύνθεσης. Και φυσικά βολονταριστικής  ανάγνωσης της πραγματικότητας.  

Αυτές τις μάλλον μελαγχολικές σκέψεις για τον δημόσιο διάλογο  έκανα  και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. 

Καλά μας ξεμπερδέματα.