Οι πρόγονοι μας, δεν ήξεραν και δεν άκουγαν ότι δεν γίνεται, ότι είναι αδύνατη η επανάσταση το 21, γι αυτό την έκαναν .Κληρονομιά βαριά, για οσους δεν εξαντλούνται ανάμεσα στην υστερία ενός κάλπικου πατριωτισμού και στην υποταγή μιας ξεθυμασμένης ιδιώτευσης. Το διαρκές βίωμα του άνισου αγωνα, αυτό το διαρκές ξεπέρασμα της αδυναμίας, η επανάσταση για το αδύνατο, απέναντι στην μοίρα των μικρών. Οι μισαλλόδοξοι γείτονες μας χαμένοι στην ανατολίτικη μεγαλομανία ,ακόμα δεν κατάλαβαν που εμπλέξαν, πόσο ζωντανό, ισχυρό, ζέον, συνολικό , είναι αυτό το βίωμα , εδώ, τώρα
Αυτή είναι η ιδιαίτερη αίσθηση της ελληνικότητας, όχι μιας εθνορομαντικης αφήγησης, αλλά ενός ευρύτερου αναστοχασμου πάνω στην ανθρώπινη φύση ,στον αγωνα και την αγωνία της και στην Ιστορία. Οι παλιότεροι το έλεγαν σοφία και εννοούσαν έναν ιδιαίτερο τρόπο ,μια ιδιαίτερη παιδεία ,παίδευση, ασκητική, πάνω στα μεγάλα της ζωής .Είναι η αρχαία και τόσο σύγχρονη αίσθηση ,η γνώση του τραγικού αλλά όχι σαν μοιραίου όχι σαν αναπότρεπτου , και της πάλης απέναντι σε αυτό για την ανθρώπινη πρόοδο σαν απελευθερωση
Η ελληνική γιορτή μας. Μια ελληνικότητα διαρκούς πολιτικής αλλά και πνευματικής διέγερσης και δημιουργικής αγωνίας, που δεν αρκέστηκε και δεν επαναπαύθηκε ποτέ στο είδωλο της ,που σήμαινε πάντα αποστολή, διάβαση, πέρασμα. Μια μήτρα πραγματικής δημοκρατίας από την αστείρευτη πηγή του 21 ,που περιλαμβάνει ολους, που αναφέρεται σε ολους, που δίνει ρόλο και αξιοπρέπεια σε κάθε έναν ,ένα πέρασμα από τους λίγους στους πολλούς
Το σύγχρονο και διαρκές μήνυμα της πορείας 200 χρονια ,είναι η αμφισβήτηση των ορίων μας, της αλλοτρίωσης μας, της συμβολαιακης νοηματοδοτησης της ύπαρξης μας, είναι όλα αυτά που κάνουμε χωρίς να τα ζητάει κανείς, και συχνά απέναντι σε κάθε λογής εξουσίες . Χωρίς προαπαιτουμενα, χωρίς ρομαντισμούς και ιδεοληψίες, χωρίς κατηγορική προσταγή συχνά χωρίς προφανή αιτία ,χωρίς μετρησιμοτητα ,χωρίς νόρμα.
Μια διαφορετική νοηματοδοτηση ,από το τρέχον ,το ασήμαντο ,μια διαρκής κατάδυση και συνομιλία με το παλιό, τις πηγές ,το απόσταγμα από τα λάθη και τα πάθη διακοσίων χρόνων. Μια αναφορά στον Γκρέκο ,αλλά και στον Βενιζέλο και τον Κολοκοτρώνη , στον Παλαιολόγο και τον Περικλή .Αυτό προσδιορίζει τον άλλο τρόπο ,τον διαρκή αγωνα ,τη σχέση που δεν καθορίζεται από τους εδώ κανόνες ισχύος ,αλλά αναζητά μιαν άλλη δυνατότητα , φωτίζει διαφορετικά ότι εδωνά είναι, ιεραρχεί αλλιώς τις προτεραιότητες αυτού που συμβαίνει που γίνεται η σχεδιάζεται τώρα. Αγώνας για την εθνική επιβίωση είναι και αγώνας για την πραγματική δημοκρατία αλλά και για την διάχυση ισχύος και πλούτου, ικανοτήτων και δυνατοτήτων ,σε ολους
Η ελληνική γιορτή μας. Που δεν εξαντλείται στα νούμερα ,που δεν καταλύεται ακόμα και στην μεγάλη στέρηση ,στην μεγάλη τωρινή δοκιμασία, που αντέχει τις δυσκολίες ,τις αποτυχίες. Ένα ποτάμι κρυφό, πολλές υπόγειες διαδρομές ,ένας κόσμος ανήσυχος, μια εσωτερική ένταση ,μια εγρήγορση και αναζήτηση, ένα νοημα ζωής δημιουργικής ,μια νέα αυτοπραγμάτωση ,μια προετοιμασία για ένα νέο ξεπέρασμα . Είναι όλοι αυτοί οι σιωπηλοί, το πλήθος , που ξεβολεύονται ,που ενδιαφέρονται ,που δεσμεύονται σε αξίες, που αγωνίζονται για τους αποκλεισμένους, τους αδικημένους ,τους μικρότερους .τους γεροντότερους ,τους ασθενέστερους ,τους μετανάστες ,τους εξαρτημένους ,τους φυλακισμένους . Απέναντι σε κάθε διαχείριση κρίσεων, κατηγοριοποίηση, ιεραρχία, διάκριση , ολους αυτούς τους κανόνες που έρχονται πάντα πολύ αργά, για να μας πουν πάντα αυτά που δεν γίνονται. Μια υπόγεια κρυφή σχεδόν ,μεταμόρφωση της καθημερινότητας. Το διαρκές 21