Σε λίγες βδομάδες το Ποτάμι κλείνει τα τρία χρόνια της ύπαρξης του. Ήταν Φεβρουάριος του 2014 όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε πει “ξεκινάμε”. Βέβαια, δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, αλλά μια καλώς καλλιεργημένη ανησυχία του ίδιου που πήγαζε από το γενικώς ομολογουμένως “κάτι πρέπει να γίνει”. Και εγένετο. Θυμάμαι όμως καλά τον χλευασμό και τις ποικίλες επιθέσεις που δέχτηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά και το νέο κίνημα στο ξεκίνημα του. “Η σούπα του Σταύρου” έγραφε ο διευθυντής του Βήματος αναφέροντας πως “κακά τα ψέματα η διάσωση της χώρας δεν θα έλθει από τα σχήματα της ευκολίας και της στιγμής, ούτε από ψωνισμένες διασημότητες που πήραν τα μυαλά τους αέρα.” Όλα αυτά λίγες μόνο ώρες από την ανακοίνωση της ίδρυσης του Ποταμιού. Ο πόλεμος που μόλις είχε αρχίσει από μια λογική και προοδευτική πένα συνεχίστηκε ακόμα πιο σφοδρός από το κόμμα των Συριζανελ με αήθη ψέματα και χτυπήματα κάτω από τη μέση. “Το κόμμα του Μπόμπολα”, “ο ανηψιός της Δάφνης”, “το παιδί του συστήματος”, “μπομπολάκι” ήταν από τα καθημερινά αίσχη που ακούγονταν και αναπαράγονταν από πολλά ΜΜΕ, αλλά και από συνανθρώπους μας κατά την περίοδο του προεκλογικού αγώνα του Ιανουαρίου του 2015. Χλευασμός…
Γιατί όμως τέτοιο μένος κατά του Ποταμιού; Διότι τους χάλασε τη σούπα. Ενοχλήθηκαν αρκετοί του συστήματος γιατί το Ποτάμι ήλθε στη ζωή μας για να καταρρίψει αστικούς μύθους και ψευτοδιλήμματα τα οποία συντηρούσαν το πολιτικό κατεστημένο δεκαετιών. Το καθεστώς (με την έννοια του status quo) τρέφονταν και αναπτύσσονταν με βασικό όπλο το πρόταγμα των ιδεολογιών του σοσιαλισμού του νότου και του ψευδοκαπιταλισμού. Μοναδικός σκοπός αυτής της συντήρησης των ψευτοδιλημμάτων, η διατήρηση της εξουσίας προς όφελος των λίγων εις γνώση βέβαια των πολλών. Αλλά, έτσι βόλευε πολλά τμήματα της κοινωνίας, το σύστημα δούλευε μια χαρά για αρκετές κοινωνικές ομάδες, ωστόσο εις βάρος της χώρας συνολικά. Το αριστερά-δεξιά ήταν ευκολοχώνευτο ηδύποτο (σημερινός σανός) για μια κοινωνία με βαθιά συμπλεγματική νοοτροπία που ήταν, και συνεχίζει να είναι, απότοκο του εμφυλίου, της χούντας και της μεταπολιτευτικής ισορροπίας δυνάμεων του δικομματισμού βασισμένη στο σύστημα του κρατικοδίαιτου πελατειακού πολιτικού περιβάλλοντος.
Χαλάει η σούπα, λοιπόν, όταν ένα συγκροτημένο κόμμα θέτει υπό αμφισβήτηση το πολιτικό σύστημα και υποστηρίζει, εν συνόλω, ότι βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της κανονικότητας σε αυτή τη “χώρα του περίπου” είναι να απαλλαγούμε από την κλασσική θεώρηση της πολιτικής με βάση τον άξονα αριστεράς-δεξιάς. Το Ποτάμι, ακόμη, επιμένει ότι οι λύσεις για την ανάταξη της χώρας δεν έχουν πρόσημο σοσιαλιστικό, ούτε νεοφιλελεύθερο. Είναι πρακτικές λύσεις, έχουν πρόταγμα εκσυγχρονιστικό και ευρωπαϊκό. Η ίδρυση, παραδείγματος χάριν, μη κρατικών πανεπιστημίων δεν μπορεί, πλέον, να θεωρείται αριστερή ή δεξιά πολιτική. Είναι μια λύση απαραίτητη και εύλογη για την μεταρρύθμιση της παιδείας.
Εάν υπάρχει δίλημμα, αυτό είναι αν θα πάμε με την πρόοδο ή με την συντήρηση. Μεταρρυθμισμός ή εθνικολαϊκισμός. Αυτό είναι το μεγάλο και ουσιαστικό ερώτημα που θέτει το Ποτάμι και σε αυτό τα κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής δυσκολεύονται να απαντήσουν ξεκάθαρα. Ίσως, όχι γιατί δεν θέλουν, τουλάχιστον η ΝΔ και το Πασοκ, αλλά γιατί δεν μπορούν να απαλλαγούν από το πλέγμα συμφερόντων που έχουν στήσει τόσα χρόνια σε όλες τις δομές του κρατικού μηχανισμού. Ένα πλέγμα που δίνει χώρο αλλά και αυτοτροφοδοτείται από συντεχνίες, καρτέλ, τοπικά και προσωπικά συμφέροντα και συμπεριφορές.Πλέγμα που δημιουργήθηκε μέσα σε συνθήκες λαϊκισμού, πόλωσης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος από το Πασοκ και την ΝΔ.
Το Ποτάμι έχει προσφέρει πολλά και συνεχίζει να το κάνει. Η πατριωτική του συμπεριφορά, η στάση του στο δημοψήφισμα, η σταθερή του άποψη για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα δείχνει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και βάζει πάνω απ όλα τις ανάγκες της χώρας. Η ξεκάθαρη και τίμια στάση του όλα αυτά τα χρόνια, ο ορθολογικός και εκσυγχρονιστικός του λόγος, η κοινοβουλευτική του παρουσία και η επιμονή του στην ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών για το καλό της χώρας αποτελούν δείγματα της ποιότητας αυτού του Κινήματος.
Μη σας ξεγελούν τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, το Ποτάμι θα είναι ο καταλύτης των εξελίξεων στο χώρο του κέντρου.
Και επειδή θα παίξει αυτόν το ρόλο, συνεχίζει να δέχεται επιθέσεις από υποτιθέμενες “φίλιες” δυνάμεις. Η πολιτική συμμαχία που συμφωνήθηκε με την πρωτοβουλία “Ώρα Αποφάσεων” των τριών, αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους περισσότερους λοιπούς κεντρώους που διέδιδαν ότι το Ποτάμι διαλύεται και αναγκαστικά θα έρθει στην ΔΗΣΥ. Τους χάλασε τη σούπα ακόμη μια φορά γιατί μετά τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες τους να συγκροτήσουν το τρίτο πόλο (58, Ελιά, ΔΗΠΑΡ, ΔΗΣΥ) βρέθηκαν κάποιοι που δείχνουν ότι συγκεντρώνουν γύρω τους το υγιές εκσυχρονιστικό, μεταρρυθμιστικό κομμάτι της πολιτικής ζωής του τόπου.
Ήρθε η στιγμή να καθαρίσει η ήρα από το στάρι. Όποιοι θέλουν να συμβάλλουν στη αναγέννηση του ορθολογισμού, του ευρωπαϊσμού, της εφαρμογής του εθνικού σχεδίου ανάταξης της χώρας και των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων εις όφελος των πολλών, έχουν πλέον μια πολιτική στέγη που τους περιμένει. Ήρθε η ώρα των αποφάσεων, ήρθε η στιγμή που η ιστορία θα κρίνει αυστηρά αυτούς που στέκονται στην μια κοίτη του ποταμού περιμένοντας των πτώματα των αντιπάλων τους να περάσουν από μπροστά τους.