Μια μέρα, έστω κάποιες ώρες, χαράς και ελπίδας για τους Ισραηλινούς που υποδέχονται τους ομήρους και για τους Παλαιστινίους που υποδέχονται τους κρατούμενους συμπατριώτες τους. Και σ’ αυτή την ιστορική στιγμή κανείς δε μπορεί να παραμένει αμέτοχος.
Γνωρίζοντας πολύ καλά, ταυτοχρόνως, πως το πρώτο αυτό βήμα της σημερινής ημέρας μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να ανατραπεί. Όπως άλλωστε ήδη σημειώναμε «Οι σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες για την επικράτηση της ειρήνης είναι προφανείς. Το ίδιο προφανές είναι πως ουδείς σήμερα μπορεί να προβλέψει τις μέλλουσες εξελίξεις. Οι δεκαετίες μίσους και θανάτου δε σβήνονται με μια υπογραφή. Όπως δεν καταργείται ο εγκαταστημένος φανατισμός με ανακοινώσεις κορυφής». Γνωρίζοντας πως όσοι αμετανόητοι τρομοκράτες της Χαμάς και των θυγατρικών του ισλαμοφασισμού αλλά και οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης Νετανιάχου μόνο ιδεολογικά αφοπλισμένοι δεν είναι.
Το ερώτημα είναι θα τους επιτραπεί να ξαναπάρουν το πάνω χέρι σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο -χρησιμοποιώντας και πάλι την ένοπλη ωμή βία; Ή η διεθνής κοινότητα θα συνειδητοποιήσει πως αυτή η ανοιχτή πληγή θα συνεχίσει να διαχέει το δηλητήριο της σε ολόκληρο τον πλανήτη, είτε με τη μορφή του αντισημιτισμού είτε με τη μορφή της αντι-Παλαιστινιακής στάσης;
Και με την ευκαιρία ας ξαναθυμηθούμε τα λόγια του Άμος Οζ: «Η Ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναι μια τραγωδία, η σύγκρουση μιας πολύ ισχυρής, πολύ πειστικής, πολύ οδυνηρής διεκδίκησης αυτής της γης και μιας άλλης, που δεν είναι λιγότερο ισχυρή, λιγότερο πειστική διεκδίκηση. Μια τέτοια σύγκρουση μεταξύ δίκαιων διεκδικήσεων μπορεί να επιλυθεί με δύο τρόπους. Υπάρχει η σαιξπηρική παράδοση, σύμφωνα με την οποία μια τραγωδία επιλύεται με τη σκηνή γεμάτη νεκρά σώματα ... Υπάρχει, ωστόσο, και η παράδοση του Τσέχωφ. Στην κατάληξη μιας τσεχωφικής τραγωδίας οι πάντες είναι απογοητευμένοι, πικραμένοι, συντετριμμένοι, αλλά ζωντανοί. Οι συνάδελφοί μου κι εγώ εργαζόμαστε και προσπαθούμε… όχι να βρούμε ένα συναισθηματικό χάπι εντ, μια αδελφική αγάπη, έναν αναπάντεχο μήνα του μέλιτος στην Ισραηλινο-παλαιστινιακή τραγωδία, αλλά ένα τσεχωφικό τέλος, που σημαίνει έναν συμβιβασμό με σφιγμένα τα δόντια».
Του Άμος Οζ, που αν ζούσε, είμαστε βέβαιοι πως σήμερα θα συμμετείχε, σ’ αυτήν την, έστω μιας ημέρας διάρκειας, μεγάλη στιγμή.