Είναι εύστοχη η παρατήρηση ότι η κυβέρνηση όλο και περισσότερο μοιάζει με «δύο διαφορετικά πράγματα στην ίδια συσκευασία». Θα μπορέσει άραγε να τα «συγκεράσει» επιτυχώς; Πάντως, προς το παρόν «πατάει συνειδητά σε δύο βάρκες». Και στη «μνημονιακή» και στην «αντι-μνημο-_νιακή» με τη λογική του τέλους των Μνημονίων.
Και στην ενίσχυση του κοινωνικού προφίλ της με ταυτόχρονη διευκόλυνση της καθημερινότητας του πολίτη και στην υποστήριξη και υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Και στη συνέχιση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής και στην… αναθεώρησή της. Και στην επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος και στη μη πολιτική αντιπαράθεση με τη «συνταγή» που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα.
Αντιλαμβανόμεθα γιατί η κυβέρνηση επιλέγει αυτή την τακτική, που έχει κοινωνικά, οικονομικά, εκλογικά και πολιτικά κίνητρα, ιδίως μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ομως ο κίνδυνος αυτής της δύσκολης πολιτικής, ενός «αμφίπλευρου πολιτικού συγκερασμού» είναι να μην πείσει ούτε την κοινωνία ούτε τους εταίρους-δανειστές και να βρεθεί στο κενό… Αποτέλεσμα αυτού του «συγκερασμού» είναι η σύνθεση της νέας κυβέρνησης και τα πρώτα «απόνερα» της «νέας πορείας»… Αυτό εξηγεί επαρκώς γιατί λ.χ. είχαμε μια μαζική είσοδο στην κυβέρνηση στελεχών της «λαϊκής Δεξιάς» κυρίως από τη Β? Αθηνών και ανάθεση κρίσιμων υπουργείων (Ανάπτυξης – Υγείας) σε στελέχη με ισορροπητικές πολιτικές ικανότητες (Δένδιας, Βορίδης). Και από την άλλη πλευρά, ταυτόχρονη έξοδο «επιτυχημένων μεταρρυθμιστών» όπως π.χ. ο Γεωργιάδης και ο Χατζηδάκης!
Εστω κι αν κατά την εκτίμηση άλλων, (καθόλου άδικα) εκ του αποτελέσματος, απέτυχαν στην πολιτική και κοινωνική διαχείριση του χώρου ευθύνης τους. Παρεμπιπτόντως, επειδή κατακλυζόμαστε από αυθαίρετες αξιολογήσεις υπουργών που γίνονται στην… καλύτερη περίπτωση από συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικές σκοπιές, μήπως ήρθε η ώρα να υιοθετήσουμε και για τους υπουργούς κάποια αντικειμενικά κριτήρια… αξιολόγησής τους;
Επίσης, πώς συμβιβάζεται η συνέχιση της «κόντρας» με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών (κόστος 200 χιλ. ευρώ τον μήνα) με το νέο κοινωνικό προφίλ της κυβέρνησης; ?Η η «κόντρα» λ.χ. Λοβέρδου – Μητσοτάκη είναι προϊόν ασυνεννοησίας ή προϊόν της προσπάθειας συγκερασμού δύο διαφορετικών πολιτικών προσεγγίσεων που εξαγγέλθηκαν επισήμως τόσο από τον πρωθυπουργό, όσο και από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Το ίδιο ερώτημα βεβαίως ισχύει και για τις μελλοντικές και αναμενόμενες «εχθροπραξίες» μεταξύ υπουργών…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Γιακουμάτος είναι ένας «στράικερ» διεθνών δυνατοτήτων! Δεν ξέρω αν με τη συμμετοχή του στη νέα κυβερνητική «ντριμ τιμ» θα πέσουν οι τιμές των όντως ακριβών προϊόντων καθημερινής κατανάλωσης. Κάποτε, κάτι αντίστοιχο είχε σκεφθεί και ο κ. Σημίτης με τον κ. Κουλούρη, τελικά όμως η κυβέρνηση δεν σώθηκε, παρότι και ο Κίμων ήταν μεγάλος «στράικερ»!
Πάντως, για να είμαστε εντάξει, τίποτα δεν προεξοφλούμε, όταν έχουμε μπροστά μας έναν… απρόβλεπτο παίκτη τύπου Μάκη! Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρά θέματα. Πόσο πειστικές είναι οι αναπτυξιακές και αντιμνημονιακές κορώνες, όταν παράλληλα προωθού-νται π.χ. οι ομαδικές απολύσεις και η μείωση των συντάξεων;
Προφανώς, η κυβέρνηση έχει ως παράμετρο των κινήσεών της και τις πρόωρες εκλογές. Ισως μάλιστα υπό ορισμένες προϋποθέσεις να τις προκαλέσει η ίδια με συγκεκριμένο ερώτημα, πριν από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ομως η επικινδυνότητα μιας «διπλής πολιτικής» χωρίς καθαρότητα στοχεύσεων, νωρίτερα απ? ό,τι θα μπορούσε να την προωθήσει (έτσι δείχνουν οι αντιδρά-σεις στα κέντρα εξουσίας του εξωτερικού), είναι «δίκοπο μαχαίρι»…