«Ήταν δάσκαλοι και δικηγόροι, βετεράνοι του στρατού και απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Παιδιά και γιαγιάδες, φοιτητές και συνταξιούχοι. Φτάνοντας μαζικά σε όλη τη χώρα, σε μεγάλες πόλεις και μικρά χωριά, εμφανίστηκαν με κοστούμια, έπαιζαν δυνατά μουσική, κρατούσαν πλακάτ, ύψωναν αμερικανικές σημαίες και επευφημούσαν το κορνάρισμα των διερχόμενων αυτοκινήτων. Η ατμόσφαιρα στα περισσότερα μέρη ήταν δυναμική αλλά ειρηνική. Ο σκοπός, ωστόσο, ήταν σαφής. Όλα τα πλήθη, παντού, μοιράζονταν το ίδιο σύνθημα: "No Kings" -"Όχι βασιλιάδες", διαβάζουμε στους The New York Times, που σπανίως εκφράζουν το συναισθηματισμό τους.

Οι διοργανωτές ανεβάζουν τους συγκεντρωμένους στα 6 εκατομμύρια. Ίσως να ήταν και λιγότεροι. Το γεγονός ωστόσο παραμένει: κάτι κινείται στην αμερικανική κοινωνία. Κάτι που μπορεί, εκκινώντας από τη λαϊκή βάση και σε συνδυασμό με δικαστές, κυβερνήτες Πολιτειών, κάποια στελέχη των Δημοκρατικώ, ορισμένα πανεπιστήμια και κάποιους θεσμούς που συνεχίζουν να αντιστέκονται στον εκφασισμό της αμερικανικής ζωής να αλλάξουν το ζοφερό κλίμα που επικρατεί υπό τον τραμπικό, εν εξελίξει, «γύψο».

Η δε «απάντηση» του Τραμπ δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χυδαιότητα στην απόλυτη έκφραση της: είτε οδηγώντας ως «εστεμμένος» ένα μαχητικό και περιλούζοντας με κόπρανα τους διαδηλωτές είτε απειλώντας με … ναπάλμ τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Και μια παρατήρηση που δεν είναι χωρίς σημασία: το σύνθημα «No Kings» είναι διπλά επιτυχημένο. Γιατί από τη μία συνδέεται με την αμερικανική Ιστορία, τον αγώνα της ανεξαρτησίας κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας και τα θεμέλια της αμερικανικής Δημοκρατίας (τα οποία υπονομεύει ο Τραμπ), ενώ από την άλλη συνενώνει διαφορετικές «ταυτοτικές αντιστάσεις» σε έναν κοινό στόχο: Ναι, «We The People» !