Όποιος παρακολουθήσει την πορεία του εύκολα θα διαπιστώσει ότι έχει χειρολαβές τις οποίες δεν εγκαταλείπει ο κόσμος να χαλάσει.
Ο Μπουτάρης είναι πάλι στην επικαιρότητα για το Μακεδονικό. Απολύτως φυσιολογικά γιατί είναι Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, της πόλης που χτες φιλοξένησε την συγκέντρωση των ανησυχούντων μήπως και προκύψει συμβιβασμός με την γείτονα. Πριν 26 χρόνια ο τότε Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος είχε υποδεχθεί 1.000.000 συμπατριώτες μας και τους είχε από του βήματος προτρέψει να μην αποδεχθούν λύση με τον όρο Μακεδονία.
Δεν ήταν εμπαθής άνθρωπος ο Κοσμόπουλος, είχε και αυτός παρασυρθεί από την διαχρονική -και τότε σε έξαρση -εθνική μας τύφλωση. Αν ζούσε σήμερα είναι πολύ πιθανό να είχε αλλάξει άποψη, όπως ο φίλος του και πρωτεργάτης εκείνων των κινητοποιήσεων, ο Νίκος Μέρτζος, το άρθρο του οποίου στην Καθημερινή υπέρ «ενός έντιμου συμβιβασμού» αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα από την πολιτική παράταξη την οποία υπηρέτησε δεκαετίες.
Χτες ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν ήταν ανάμεσα στους ομιλητές. Ούτε φοβούμενος το πολιτικό κόστος κρύφτηκε όπως η ηγεσία της ΝΔ πίσω από μια σιωπηρή και εναλλασσόμενη – πάνω από τον Πηνειό- συνείδηση. Αντιθέτως χαρακτήρισε ανούσια και καταστρεπτικά τα συλλαλητήρια του 1992 και αποδοκίμασε τις προσπάθειες επανάληψης τους.
Αυτή του η αντίδραση δεν έχει σχέση μόνο με την άποψη του για το Μακεδονικό, συνδέεται με την εδραία θέση του για τον ρόλο που μπορεί να παίξει η Θεσσαλονίκη στα Βαλκάνια. Ρόλο που μόνο μια ανοικτή φιλόξενη πόλη μπορεί να διαδραματίσει. Μια πόλη που θα βρεί τα νήματα που την συνδέουν με την πολύχρωμη , δυναμική πόλη των αρχών του προηγούμενου αιώνα, όπως ήταν τότε η Θεσσαλονίκη. Όταν κυριάρχησαν για πολιτικούς λόγους μετά τον εμφύλιο και λόγω του ψυχρού πολέμου η εσωστρέφεια και ο υπερπατριωτισμός , ο βαθύς συντηρητισμός, η άγονη και κομπλεξική αντίθεση με το «κράτος των Αθηνών» η Θεσσαλονίκη έχασε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της και σταδιακά την τόσο ιδιαίτερη πολιτιστική της ταυτότητα και τους δημιουργούς της. Εκδήλωση μιας περίκλειστης και φοβικής πόλης ήταν τα συλλαλητήρια του 1992. Ο Μπουτάρης τα έβλεπε όλα αυτά και από την πρώτη ημέρα της θητείας του με κάθε κίνηση του και εξαγγελία του θέλησε να δείξει ότι κινείται πέραν της πεπατημένης ενός εθνικόφρονος επαρχιωτισμού . Διαβάζουμε , λοιπόν, ότι «ο νέος ( 2010) Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε την επιθυμία για ανέγερση Ισλαμικού Τεμένους, αποτεφρωτήριου νεκρών αλλά και μνημεία για τους Εβραίους και την Επανάσταση των Νεότουρκων. Ο Μπουτάρης δήλωσε ότι η ανέγερση των μνημείων αυτών θα προσελκύσουν στην Θεσσαλονίκη Εβραίους και Τούρκους τουρίστες οι οποίοι θα έρθουν με σκοπό να επισκεφτούν τα πατρογονικά τους εδάφη. Ως αποτέλεσμα των συστηματικών προσπαθειών του Μπουτάρη να προσελκύσει τουρίστες στη Θεσσαλονίκη προβάλλοντας το πολυπολιτισμικό παρελθόν της πόλης, την τριετία 2010-2013 οι επισκέπτες της πόλης από το Ισραήλ αυξήθηκαν κατά 358% και από την Τουρκία κατά 226%.». Η προσπάθεια εντάθηκε και την δεύτερη τετραετία. Αλλού τα κατάφερε, αλλού όχι αλλά η πόλη είχε πλέον πυξίδα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ούτε οι πολίτες , ούτε τα κόμματα που τον στήριξαν θα έβαζαν σε προτεραιότητα αυτά που ο Μπουτάρης θεωρούσε κρίσιμα για την διαμόρφωση ενός κλίματος ανοικτής πόλης. Κατά τούτο ο Μπουτάρης διαπαιδαγώγησε και πολίτες και κόμματα. Ας μην υπάρχει αμφιβολία: σε ζητήματα που εμπλέκονται Τούρκοι και Εβραίοι υπήρχε από εχθρότητα, ως δυσπιστία ανάμεικτη με ενοχή αν σκεφτούμε την αντιμετώπιση της Εβραϊκής κοινότητας από προύχοντας και Εκκλησία τα χρόνια της κατοχής.
Ο Μπουτάρης με αυτό το βαρύ παρελθόν αναμετρήθηκε και έδειξε νέους δρόμους. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικοί προσανατολισμοί αναμετρώνται καθημερινά στην Θεσσαλονίκη τα χρόνια της Δημαρχίας Μπουτάρη. Ο ένας κόσμος ήταν χτες στην συγκέντρωση και άκουγε τον στρατηγό Φραγκούλη. Δεν ήσαν όλοι οι συγκεντρωμένοι αντίθετοι με τον Δήμαρχο Μπουτάρη. Όλοι όμως οι αντίπαλοί του ήσαν στην συγκέντρωση. Πολιτικά , πολιτισμικά, αισθητικά είναι απέναντι του. Και ετοιμάζονται να πάρουν την ρεβάνς στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Δεν ξέρω αν η πολύχρωμη συσπείρωση γύρω από τον Μπουτάρη θα αντέξει. Γιατί μέσα σε 8 χρόνια γίνονται και λάθη στην καθημερινή διαχείριση , αναπόφευκτα εμφιλοχωρούν γκρίνιες και ανυπόμονες φιλοδοξίες. Ούτε ξέρω αν ο ίδιος θέλει να διεκδικήσει τρίτη δημαρχία. Ούτε η κοινωνία των πολιτών που σπάει κομματικά στεγανά είναι στα καλύτερα της. Αυτό που ξέρω είναι ότι δύσκολα θα βρεθεί άλλος Μπουτάρης. Γιατί ο Μπουτάρης κονιορτοποίησε και ένα άλλο μύθο. Τον μύθο του «νέου» , πολιτικά και ηλικιακά που οπωσδήποτε είναι πιο προοδευτικό από το «παλιό». Μια ματιά στα νέα στελέχη στην Θεσσαλονίκη αρκεί για να τρομάξεις. Κάπως έτσι στον Βόλο αντικατέστησαν τον Σκοτινιώτη των έργων και του ήθους με τον Μπέο. Και τώρα δεν ξέρουν που να κρύψουν το πρόσωπό τους .