Η κρίση γκρεμίζει τα στερεότυπα και αποδομεί τις μεταπολιτευτικές σταθερές. Αποδυναμώνει, για παράδειγμα, τον δικομματισμό, ο οποίος το μόνο που μένει να δούμε είναι σε ποια «έκταση» και με ποια «ένταση» θα υποχωρήσει. Μία δεύτερη σημαντική αλλαγή είναι η σαφής ένδειξη περί του τέλους των αυτοδυναμιών. Το εκλογικό σώμα αντιλαμβάνεται την ανάγκη ευρύτερων πολιτικών συνεργασιών για να αντιμετωπιστεί η «κρίση». Και εν πάση περιπτώσει έχει αρνητικές εμπειρίες από τις «αυτοδύναμες» (χάρη στον εκλογικό νόμο) κυβερνήσεις και του Καραμανλή και του Παπανδρέου.
Η αυτοδυναμία τους, κάθε άλλο, παρά ενίσχυσε σε τελευταία ανάλυση την αποτελεσματικότητά τους στη διακυβέρνηση της χώρας ή τη σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας. Αρα, εισερχόμεθα σε μια εξαιρετικά σύντομη προεκλογική περίοδο, με την ισχυρή αμφισβήτηση δύο βασικών «στοιχείων» του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος: του «δικομματισμού» και των «αυτοδύναμων» κυβερνήσεων. Αυτό, κάθε άλλο, παρά ευχάριστο είναι για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, εξ ου και προεκλογικά θα «παίξει» επικοινωνιακά πολύ το «χαρτί» της ακυβερνησίας, για να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, «διά του φόβου» τις εκλογικές απώλειές του. Βέβαια -πέραν του τι θέλει ο καθένας ή που θέλει να οδηγήσει τα πράγματα- το εκλογικό αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα προσδιορίσει συγκεκριμένα τις κυβερνητικές λύσεις. Οι σημερινές βεβιασμένες και πολιτικά «καθόλου αθώες» προεξοφλήσεις «βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο».
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ορισμένα δεδομένα. Για παράδειγμα, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ έχουν δεσμευθεί και με την κοινοβουλευτική ψήφο τους και με τις έγγραφες εγγυήσεις των αρχηγών τους ότι θα υποστηρίξουν την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων, που θα έχουν αρκετά μεγάλη χρονική διάρκεια. Αυτό, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μια «κυβερνητική βάση», ανεξαρτήτως της συγκεκριμένης μορφής που θα πάρει. Από την άλλη μεριά, λ.χ. ο κ. Τσίπρας, έχει εκφράσει την προοπτική μιας «αριστερής κυβέρνησης», πρόταση όμως που στερείται ρεαλισμού. Πρώτον, γιατί τα κόμματα της Αριστεράς έχουν μεταξύ τους θεμελιώδεις και στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές και, δεύτερον, γιατί χωρίς πολιτικές συμμαχίες και με τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς είναι ανέφικτη μια σοβαρή και με προοπτικές κυβερνητική λύση. Η διαμόρφωση μιας αξιόπιστης κεντροαριστερής λύσης, μετά τη «μνημονιακή αφομοίωση» του ΠΑΣΟΚ, θέλει ευρύτερο χρόνο και άλλου τύπου «ωριμάνσεις», απ’ όλες τις πλευρές. Συμπέρασμα: ακυβερνησία δεν θα έχουμε. Τα χαρακτηριστικά, όμως, της επόμενης κυβέρνησης θα τα προσδιορίσει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός…