Την επαύριον, λοιπόν, μιας σημαντικής επιτυχίας, του πολυθρύλητου PSI, σήμανε συναγερμός στην κυβέρνηση και μια ομάδα υπουργών (διευρυμένη κυβερνητική σύσκεψη χαρακτηρίστηκε) υπό τον Λουκά Παπαδήμο, συζητούσε επί περίπου ένα δίωρο, ένα κρίσιμο, επείγον εθνικό θέμα… Την παρέλαση της 25ης Μαρτίου… Υπήρξαν μάλιστα, λέει το ρεπορτάζ, σκέψεις να ματαιωθούν οι παρελάσεις. Σκέψεις που γεννηθήκαν λόγω της εύλογης ανησυχίας μη και μετατραπούν σε χαρά των παραγωγών γαλακτοκομικών προϊόντων… Δεν προήλθαν δηλαδή από ορθολογικές ανησυχίες, ή από νηφάλιες προσεγγίσεις, ότι πρόκειται για έναν απολύτως αναχρονιστικό θεσμό, που κάποια στιγμή, σε αυτόν τον τόπο, οφείλουμε να καταργήσουμε…
Είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη με παρελάσεις, δύο τον αριθμό μάλιστα, που, παρεμπιπτόντως, δεν κοστίζουν και λίγο… Ζητάμε από μαθητές, ας πούμε, από τα περήφανα νιάτα της Ελλάδος, στο όνομα του εθνικού φρονήματος, να παρελαύνουν ομοιόμορφα, ευθυτενή και με παράσταση ενώπιων των πολιτικών, δικαστικών, στρατιωτικών και εκκλησιαστικών αρχών. Δηλαδή, να υποτάξουν την εφηβεία τους, την αμφισβήτησή τους, την εξεγερτικότητα τους, την ευρηματικότητά τους (όλα αυτά που ζητάει απεγνωσμένα η μετά την κρίση Ελλάδα), σε μια ακατανόητη ομοιομορφία και στο όνομα ενός εθνικού φρονήματος που μόνο γερασμένα μυαλά πιστεύουν ότι τονώνεται έτσι…
Τούτο το θέμα το συζητάμε καμιά δεκαετία τώρα. Ήρθε όμως ο καιρός να το προσπεράσει η ζωή, αλλά να μην τολμούν να το προσπεράσουν οι ηγεσίες μας. Γιατί, βέβαια, όταν μαθητής με παράστημα και με κορμί λαμπάδα, κρατώντας την τιμημένη γαλανόλευκη, περνάει μπροστά από τους επισήμους και αποστρέφει το βλέμμα του, ή, ακόμη καλύτερα, ανοίγει την παλάμη του σε μεγαλοπρεπή μούντζα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος αμφισβήτησης ενός θεσμού που δεν τον κατανοεί και επομένως πολύ καλά κάνει και δεν τον σέβεται. Ποιος τον ρώτησε αν θέλει να εκπαιδευτεί στην ομοιομορφία, όταν οι ορμόνες της εφηβείας χορεύουν σε εντελώς αντίθετο ρυθμό… Και ποιος θα του πει επίσης ότι η υποταγή σε έναν πειθαρχημένο και πολεμικό βηματισμό, είναι πλεονέκτημα της φυλής και αν κοιτάξει καλά κανείς τα κύτταρα, θα το βρει στο περίφημο DNA μας… Στο κατόπιν, πάντως, της αγωνίας για το πώς θα γίνουν οι παρελάσεις (με ειδικά αστυνομικά κιγκλιδώματα, που ελπίζω για την περίσταση να τα βάψουν γαλανόλευκα -και εκστρατεία χιλιάδων αστυνομικών, πολύ περισσότεροι, σίγουρα, από τους πολίτες με τις πλαστικές σημαίες που θα κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας), ήρθαν και οι περήφανες αντιδράσεις πολιτικών ηγετών. Όπως του κ. Σαμαρά, ο οποίος, μαζί με το εθνικό μήνυμα, μας υπενθύμισε μία ακόμη περήφανη του γένους στιγμή… Όταν κατατροπώσαμε τον οχτρό του έθνους, βλέπε Μαρία Ρεπούση, και την οδηγήσαμε σε νίλα αντίστοιχη του Δράμαλη. Άλλωστε, σε τέτοιες στιγμές ανάτασης, οφείλουμε να υπενθυμίζουμε τις μεγάλες του έθνους κηλίδες. Βλέπετε, καλός ο Κολοκοτρώνης, αλλά όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πρόβλημα συσπείρωσης στη λαϊκή δεξιά, η Ρεπούση βοηθάει καλύτερα…
Εκτός όμως από τις μαθητικές παρελάσεις, υπάρχουν και οι στρατιωτικές, που έχουν εξελιχθεί στο καλύτερο μάρκετινγκ οπλικών συστημάτων, τα οποία, παρεμπιπτόντως, γέρνουν – δε γέρνουν (όπως τα γερμανικά υποβρύχια), έχουν συμβάλει τα μάλα στην εθνική μας κατάρρευση και χρεωκοπία.
Από την άλλη, βέβαια, είναι επίσης κουραστικό, δύο φορές το χρόνο να αναζωπυρώνεται η συζήτηση για τις παρελάσεις. Αισθάνθηκα την ανάγκη να τις αναφέρω ως μικρή, τόση δα, εκδήλωση τιμής σε μια σημαντική προσωπικότητα που μας λείπει απεγνωσμένα. Τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Έδωσε μάχες για τον εξανθρωπισμό αυτής της χώρας. Θα πείτε, τις περισσότερες τις έχασε, αλλά και αυτό χρήσιμο είναι για να αντιληφθούμε τι ακριβώς έφταιξε για την κατάντια μας. Οι χαμένες μάχες που έχουν δώσει σπουδαίοι άνθρωποι.
Το κρίμα πάντως είναι ότι δεν υπήρξαν πολιτικοί τινες, να πουν θαρρετά στον κόσμο την αλήθεια… Και απ’ όσο γνωρίζω, υπάρχουν αρκετοί, απλώς δεν έχουν την τόλμη και την καθαρότητα που είχε ο αείμνηστος… Και είναι αναγκασμένοι να σηκωθούν πρωί-πρωί, ανόρεχτοι, κακόκεφοι, μίζεροι, να φορέσουν κουστουμιά ή ταγεράκι, τέλος πάντων, και να πάνε με βαριά καρδιά στην παρέλαση. Θλίψη. Και μάλιστα, εθνικών διαστάσεων.