Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην «ενεργό πολιτική», μετά από δύο χρόνια προετοιμασίας και αναστοχασμού, οδηγεί αναγκαστικά στην αναμόχλευση της συζήτησης για την βαθιά κρίση που ταλάνισε τη χώρα και τις πολιτικές που προηγήθηκαν ή καθόρισαν την πορεία της.

Άλλωστε, στη συζήτηση αυτή παραπέμπει συνειδητά και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός με την έκδοση του αυτοβιογραφικού του βιβλίου ως ένας σύγχρονος Οδυσσέας που επιστρέφει στην Ιθάκη μετά από τον δικό του αντι-τροϊκό πόλεμο. Μόνο που, σε αντίθεση με τον ομηρικό ήρωα, ο Τσίπρας επιστρέφει πολιτικά ηττημένος και ηθικά λαβωμένος.

Η ιστορία των μνημονίων δεν ξεκίνησε από την πρωθυπουργική θητεία Τσίπρα ως επικεφαλής της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ούτε και από τις πλατείες των αγανακτισμένων που προετοίμασαν επιμελώς την άνοδό του στην εξουσία. Είναι μια ιστορία παλιά με βαθιές ρίζες στην μεταπολιτευτική πορεία της χώρας - και όχι μόνο - από τότε που το «κράτος των ημετέρων» κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή εκπαιδεύοντας ψηφοθηρικά την ελληνική κοινωνία στο ρουσφέτι και στο «βόλεμα των δικών μας παιδιών». Η διαπαιδαγώγηση αυτή που ακολουθήθηκε με «συνέπεια» κι από τις πρακτικές της Αριστεράς απέβη μοιραία για την πορεία της χώρας.

Κάθε προσπάθεια να σπάσει το πελατειακό απόστημα, αντιμετώπισε λυσσαλέα αντίσταση με χαρακτηριστικό παράδειγμα ορισμένες εμβληματικές μεταρρυθμίσεις του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κώστα Σημίτη. Ωστόσο, η χαριστική βολή στην οικονομία της χώρας δόθηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή η οποία έσπρωξε τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ, λίγο πριν εγκαταλείψει πανικόβλητη την εξουσία. Ο λαλίστατος, το τελευταίο διάστημα, πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για τη δική του καταστροφική διακυβέρνηση.

Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε πανηγυρικά την καυτή - μνημονιακή όπως αποδείχτηκε - πατάτα χωρίς πολλά περιθώρια αντίδρασης. Δεν είχε ούτε τον χρόνο ούτε τον τρόπο να βρει τα λεφτά που πάντως δεν είχαν στη διάθεσή τους τα ταμεία της χώρας για να κλείσουν τις μεγάλες τρύπες της οικονομίας.

Η ειδυλλιακή εικόνα του ακριτικού Καστελλόριζου δεν στάθηκε ικανή να μετριάσει τους τόνους της δραματικής προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ. Το σοβαρότερο λάθος του τότε πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι δεν επέμεινε να ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση με πλειοψηφία 180 βουλευτών επιτρέποντας στον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά να κάνει στο Ζάππειο αντιμνημονιακές πιρουέτες.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: liberal.gr