Ας προσθέσω κι εγώ μια δυο παρατηρήσεις στο θέμα των αλλαγών του Νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δε νομίζω ότι εξέπληξε κανέναν η αυτοεκπληρούμενη προφητεία από την ημέρα της ψήφισής του, ότι ο νόμος αυτός δεν θα εφαρμοστεί.

.

Οι συντεχνίες στην Ελλάδα συγκυβερνούν. Οι κυβερνήτες, επίσης, στη μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχονται από τις κυρίαρχες συντεχνίες. Μόνο τα σόγια επιβιώνουν κι αυτά δεν είναι στα καλύτερά τους μετά το φιάσκο των τελευταίων γόνων, Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Οι υπόλοιποι ελάχιστοι, όσοι προέρχονται από πολιτικές διαδικασίες, αφομοιώνονται στην πορεία.

.

Υπάρχει επίσης η ηγεμονία της Αριστεράς, η πρακτική συνέπεια της οποίας είναι η γενικευμένη ανομία, η μη αποδοχή να λειτουργούμε ως κοινωνία με όρους κράτους δικαίου. Κι εδώ ερχόμαστε στο κέντρο του ζητήματος. Η ηγεμονία αυτή είναι πιο ισχυρή -«θεωρητικά» και πρακτικά- στα Πανεπιστήμια. Εκεί μπορεί κανείς να διαπιστώσει το είδος της πραγματικής εξουσίας της Αριστεράς στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, είκοσι τόσα χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και όταν ακόμα το ΚΚΕ χάνει θέσεις…

.

Στα πανεπιστήμια, ταυτόχρονα, έχουμε στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή τη συνάρθρωση ανάμεσα στην Αριστερά και τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης και το σχηματισμό μιας ενιαίας και αδιατάρακτης (ως πότε;) εξουσίας. Μια εξουσία που έχει ακόμα και συνταγματικά κατοχυρωμένο το ανεξέλεγκτο. Μια εξουσία η οποία έχει προ πολλού κακοφορμίσει, αλλά είναι πάντα εκεί… Μπροστά της η εξουσία των Φωτόπουλων είναι τίποτα.

.

Τώρα το παιγνίδι το καθάρισε ο Αρβανιτόπουλος και οι συνάδελφοί του, προϊόντα αυτού του τύπου συνάρθρωσης. Αλλά οι νομενκλατούρες εντός του πανεπιστημίου δεν έχουν πρόβλημα. Όλα θα παραμείνουν ασάλευτα. Το πρόβλημα των Πανεπιστημίων δεν θα μπορέσουν αβρόχοις ποσί να το παρακάμψουν κάποιοι αισιόδοξοι στη ΔΗΜΑΡ…

.

Ακόμα μια πρόχειρη παρατήρηση.

.

Γίνεται πολλές φορές εύκολη κουβέντα περί γενιάς του Πολυτεχνείου. Επειδή το θέμα με αφορά, έχω κι άλλες φορές επιχειρηματολογήσει. Η σύγχυση μεταξύ όσων μας έλαχε η τιμή και η ευθύνη του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και όσων ενηλικιώνονταν εκείνη την περίοδο, είναι τουλάχιστον αφελής.

.

Από την άλλη μεριά, αν το ψάξουμε λίγο, ο κατεξοχήν χώρος στον οποίο μαζικά στράφηκαν οι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων που ενηλικιώνονταν εκείνη την περίοδο, είναι ο χώρος της Παιδείας, εν γένει. Στο σύνολο του χώρου της Παιδείας άνθισε η μεταπολιτευτική Αριστερή ηγεμονία και αντέχει ακόμη. Αν έτσι εννοούμε τα περί γενιάς του Πολυτεχνείου, τότε εκεί μπορούμε ακόμα να τη βρούμε…