Στην επαγγελματική μου διαδρομή από τη θέση μου στο Υπουργείο Εξωτερικών και το γραφείο Πρωθυπουργού (Κ. Σημίτη) αλλά και ως σύμβουλος όλων των πρωθυπουργών σε Ευρωπαικά θέματα για χρόνια (1978-2004) είχα ως κύριο στόχο να υπηρετήσω «το καλό της Ελλάδας» και να συμβάλλω στη μεγιστοποίηση του ελληνικού συμφέροντος στο μέτρο των δυνατοτήτων μου. Και μπορώ να υπερηφανευθώ ότι τουλάχιστον τρεις εμβληματικές πράξεις/επιτεύγματα που όπως αναγνωρίζεται καθολικά σήμερα ενίσχυσαν αποφασιστηκά την πατρίδα φέρουν τη σφραγίδα μου:
(α) η θέσπιση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ). Ήμουν δίπλα στον Θ. Πάγκαλο το Μάρτιο 1985 όταν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εγκρίθηκαν τα ΜΟΠ. Δεν λέω τίποτα για τη συμβολή μου (βλέπε τη μαρτυρία του Άγγελου Ζαχαρόπουλου, ετών 98, διακεκριμένου επίτιμου γεν. διευθυντή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή, 26 Απριλίου).
(β) η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ένταξη υπήρξε έργο των Κ. Σημίτη, Θ. Πάγκαλου, Γ. Κρανιδιώτη, Γλ. Κληρίδη, Γ. Βασιλείου, κ.α. Το πρώτο όμως σημείωμα με την ιδέα της ένταξης το έγραψα εγώ το 1986, το προώθησα σε Κρανιδιώτη, Πάγκαλο και στη συνέχεια εργάστηκα για την προώθησή της μέχρι την τελευταία ημέρα.
(γ) η ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής (άρθ. 42,7 Συνθήκης Λισαβόνας). Την πρότεινα και την έγραψα (στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση) και εργάστηκα με μεταξύ άλλων τον πρόεδρο Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν για την υιοθέτησή της. Σήμερα όλοι κατανοούν τη σημασία της .
Μαζί με τις τρεις αυτές πρωτοβουλίες, εργάστηκα για δεκαετίες στην πρώτη γραμμή( σύμβουλος Κ. Σημίτη,κ.λπ) για την εδραίωση της θέσης της Ελλάδας ως ισχυρής, ισότιμης χώρας – μέλους στον εσωτερικό πυρήνα της Ένωσης. Το γνωρίζουν και οι πέτρες του ΥΠΕΞ (ατύπως μου είχε απονεμηθεί ο τίτλος του Mr. Europe) .
Μπορεί η επίσημη Πολιτεία να μην αναγνώρισε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά η Κύπρος (αρμόδια Επιτροπή) μου απένειμε το βραβείο «Γιάννος Κρανιδιώτης» και ο Σύνδεσμος Ανταποκριτών Διεθνών ΜΜΕ Ελλάδας το βραβείο «Ευπρέπεια» για τη συμβολή μου στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Όπως και ο αείμνηστος πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με τίμησε με τον επαινετικό λόγο του. Και αυτό μου φθάνει.
Και μετά απ’ όλα αυτά, έρχεται ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Ι.Κ. Πρετεντέρης ( διαφορετικής κοινωνικής διαδρομής και κουλτούρας βέβαια ) και με άρθρο του («Αυταπάτη», ΤΑ ΝΕΑ, 25/4):
-με κατατάσσει στη σχολή εξωτερικής πολιτικής που συνοψίζεται, ως λέγει, στο ψοφοδεές «παιδιά μην κάνουμε φασαρία και μας ακούσουν οι απέναντι»!
-Με πλήρη στρεβλωτικό τρόπο γράφει ότι η αναφορά σε άρθρο μου («Οι βλαβερές συνέπειες ενός σχεδιασμού – ΘΧΣ», ΤΑ ΝΕΑ, 24/4) ότι ο ΘΧΣ περιέχει «μονομερή οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας» που αποδίδει «πλήρη επήρεια σε όλα τα νησιά» έγινε επειδή «δεν αρέσει στην Τουρκία» ! Ενώ εμμέσως και με παραπλανητικό τρόπο με φέρει ως δήθεν να υποστηρίζω ότι «θα έπρεπε να κάνουμε Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό αφού πρώτα ερωτηθεί η Άγκυρα και εφόσον συμφωνήσει με τα σχέδια που της δείξαμε»!
-Αγνοεί βέβαια την κύρια επιχειρηματολογια μου για το ασυμβίβαστο με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και την ανησυχία μου ότι ο ΘΧΣ μπορεί να καταλήξει σε έκνομη διαίρεση του Αιγαίου από την Τουρκία.
Γράφει και πολλά άλλα για «ανοησίες», «κατευναστική πολιτική», «ονειρικές επιδιώξεις» εις βάρος της κυριαρχίας μας.Με παρουσιάζει ως περίπου υπονομευτή της εθνικής κυριαρχίας μας!
Μόνο που κ. Πρετεντέρη Εγώ συνέβαλα στην προστασία/ενίσχυση της Ελληνικής κυριαρίας με συγκεκριμένα έργα, όχι με λόγια, λογοπαίγνια ή ευφυολογήματα. Χωρίς τα έργα αυτά η Ελλάδα δεν θα ήταν σήμερα εδώ που είναι. Ούτε η Κύπρος. Και γι’ αυτό είμαι βαθύτατα υπερήφανος. Και δικαιούμαι να έχω και λόγο και άποψη. Και θα έχω. Τελεία.