Είναι φανερό πώς δεν θέλουν με κανένα τρόπο να κυβερνήσουν.
Αρκούνται στο μερίδιο που τους αναλογεί στην κεντρική πολιτική αγορά. Και όταν η «πελατεία» κατά καιρούς μεγαλώνει, αντί να προσπαθήσουν να αναλάβουν τα ηνία της πολιτικής «αγοράς» με νέες ιδέες, καινούργιες προτάσεις, ρεαλιστικές και πειστικές λύσεις, αυτοί βγάζουν από τα μπαούλα και τις αποθήκες τους το stock κι αρχίζουν να πουλάνε τον χορντά.
Αναφέρομαι σε εκείνο το κομμάτι του πολιτικού συστήματος που εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως «Η Αριστερά» του τόπου. Ιδιαιτέρως δε στην αυτοαποκαλούμενη και ως κομμουνιστική( πραγματικά παγκόσμια εναπομείνασα εκδοχή), αλλά και την άλλη αυτή την πολύ ριζοσπαστική, πολύ κινηματική, πολύ sui generis, με την πολύ «αντισυστημική» ηγεσία!
Θες από ιδιοτροπία , θες από φόβο, θες από ανικανότητα, θες από συνήθεια, το αποτέλεσμα μετράει και αυτό είναι πάντα το ίδιο. Να μένουν ασφαλείς στην πολιτική «γωνίτσα» τους αφήνοντας σε άλλους τα ρίσκα , τις ευθύνες, τα ζόρια αλλά και τις ζημιές ή τα κέρδη. Αυτή η συμπεριφορά που πλέον έχει γίνει με τα χρόνια σύμφυτη της πολιτικής τους ύπαρξης, τους μετατρέπει είτε το θέλουν είτε όχι και παρά την ακραία επιθετική ρητορική, σε μέρος ή και «γρανάζι» ενίοτε του αστικού πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να ανατρέψουν.
Επαγγέλλονται την πλήρη ανατροπή του «συστήματος» και προβάλουν ένα ιστορικά αποτυχημένο μοντέλο αλλά στο μεταξύ αφήνουν στους «ταξικούς εχθρούς» την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων.
Τι κι αν η ιστορία έδειξε ότι μάλλον ο Μαρτόφ και όχι ο Λένιν ήταν αυτός που είχε δίκιο, τότε στην επαναστατημένη Ρωσία τις κρίσιμες ημέρες του Νοέμβρη του 1917!
Τι κι αν δεν υπάρχει σήμερα καταγεγραμμένος πλέον διεθνώς κανένας άλλος δρόμος προς τον σοσιαλισμό(!), πλην ίσως αυτού των προοδευτικών – ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων – αν υποθέσουμε βεβαίως ότι εξακολουθεί να υπάρχει τέτοιος δρόμος και αν δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι υπάρχει με μια κάποια ολοκληρωμένη περιγραφή και κάποιο σύγχρονο ορισμό σοσιαλισμός.
Χρόνια τώρα δεν λένε να παρουσιάσουν καμιά νέα ιδεολογική, πολιτική, προγραμματική επεξεργασία και πρόταση. Μοχλεύουν και αναμοχλεύουν την καθυστέρηση , τον απομονωτισμό, τον εθνικισμό, την μικροαστική ψευτομαγκιά και επιθετικότητα.
Δεν καταλαβαίνουν ή αρνούνται να δουν;
H έλλειψη προσανατολισμού προς την επιστημονική ανάλυση των νέων δεδομένων της ελληνικής κοινωνίας, η αποστασιοποίηση και το ξέκομμα από την σύγχρονη ελληνική και διεθνή διανόηση και κάθε νέα ιδέα στο πεδίο της οικονομίας ή της πολιτικής, που εκ των προτέρων βαπτίζετε ύποπτη, νεοφιλελεύθερη και αντιδραστική, έχει οδηγήσει την ελληνική αριστερά σε μεγάλη ιδεολογική και πολιτική φτώχεια και σε έναν διαρκώς επιδεινούμενο πολιτικό αυτισμό.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τους Γρηγόρη Γιάνναρο, Μιχάλη Παπαγιαννάκη και κυρίως μετά τον τελευταίο ιστορικό ηγέτη Λεωνίδα Κύρκο, τίποτε το καινούργιο δεν έχουμε ακούσει, ούτε μια πραγματικά νέα ιδέα, ούτε μια νέα προγραμματική επεξεργασία, ούτε μια θαρραλέα πολιτική πρωτοβουλία.
Η στιγμή που υποτίθεται ότι περίμενε η «λενινιστική» αριστερά τόσα χρόνια στην Ελλάδα ( σύμφωνα και με την λενινιστική ανάλυση) τώρα μάλλον έχει φθάσει!
Το «αστικό» πολιτικό σύστημα παραπαίει, εν μέσω μιας θυελλώδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η μεσαία τάξη γκρεμίζεται, η ανεργία εκτοξεύεται και χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνται από τη μια ημέρα στην άλλη στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Από πουθενά δεν προκύπτει προς το παρόν φως και πολλοί πλέον στρέφονται για πρώτη φορά προς τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία αθροιστικά ( αν και στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αθροιστούν), φαίνεται δημοσκοπικά τουλάχιστον, να αναδεικνύονται ακόμη και σε πρώτη πολιτική δύναμη και πάντως σε κάθε περίπτωση με σημαντικό ρόλο για τον σχηματισμό κυβερνήσεων μετεκλογικά.
Kαι όμως ακόμη και τώρα μέσα σε μια τέτοια κατάσταση και λίγο πριν τις εκλογές δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά πολιτική πρόταση διακυβέρνησης ρεαλιστική ή μη ρεαλιστική.
Ούτε καν την ανατροπή του συστήματος…! Σαν να μη τους αφορά το θέμα! Και μάλλον δεν τους αφορά καθώς είναι απασχολημένοι στο να καταδικάζουν ή να υποστηρίζουν το κίνημα της πατάτας …! Οι «πατατοκέφαλοι»…όπως θα έλεγε και ο αριστερός ρήτορας της πολιτικής.
Yπάρχει και το κομμάτι της αριστεράς, της ανανεωτικής αριστεράς, που αποφάσισε μετά βέβαια από ατελείωτες ταλαντεύσεις και πισωγυρίσματα, να εγκαταλείψει το αριστερίστικο ασκέρι του ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτήσει τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η επιλογή αυτή πολύ σύντομα δικαιώθηκε, αποδεικνύοντας πόσο ώριμη από καιρό ήταν και πόσο εμφανές το πολιτικό κενό που άμα με τη παρουσία της κατάφερε να καλύψει. Μέχρι εδώ καλά…
Προσοχή όμως γιατί τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Και κυρίως μετά τις εκλογές.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες, την ενδιαφέρουσα συζήτηση που γίνεται από τις στήλες της metarithmisi.gr, μεταξύ Σ. Βαλντέν, Μ. Ματσαγγάνη, Ν. Μπίστη, Μ. Κυριακίδη, Π. Αθανασόπουλου.
Ανέδειξε διαφορές αλλά και σημαντικές συμπτώσεις στο ευρύτερο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Αλλά και τούτη η συζήτηση κατά τη γνώμη μου δεν αναδεικνύει και δεν απαντά καθαρά, παρά μόνο έμμεσα και με υπαινικτικό ίσως τρόπο, στο άμεσο θέμα προς λύση που θα προκύψει αμέσως μετά τις εκλογές. Αυτό δηλαδή του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, εφόσον επαληθευτούν οι μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις, που εκτός της μη δυνατότητας σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, εμφανίζουν το κόμμα του Φ. Κουβέλη με πολύ υψηλά ποσοστά και με σημαντικό ρόλο.
Είναι φανερό ότι η επίσημη ΔΗΜ.ΑΡ. αποφεύγει μέχρι στιγμής για ευνόητους λόγους να τοποθετηθεί καθαρά σ’αυτό το ζήτημα και αφήνετε να κολυμπάει μέσα στο μεγάλο αντιμνημονιακό ρεύμα, κοντά στις όχθες του ποταμού βέβαια…
Το θέμα είναι αν και μετά τις εκλογές και κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις και τα υπαρκτά διλλήματα, που θα υπαγορεύονται και από την συνεχιζόμενη και πιθανόν αυξανόμενη απειλή χρεοκοπίας, αν θα θελήσει και αν θα μπορέσει να βρει τελικά «πιασίματα» στις όχθες του ρεαλισμού και της κοινής λογικής ή αν θα παρασυρθεί στο χωρίς επιστροφή ορμητικό ποτάμι της οργής…