Διονύσης Σαββόπουλος-   «Εκδρομέας  του 60» και πρωτεργάτης  της  εθνικής μας αυτοπεποίθησης.

Δημήτρης Καλουδιώτης 23 Οκτ 2025

Ας μιλήσουμε για τα δικά μας. Το έθνος μας σε κάθε μεγάλη αλλαγή προσπαθεί να βρει το δικό του νόημα. Από την μεγάλη ιδέα  ως την γενιά του τριάντα. Από το όχι, την εθνική αντίσταση τον εμφύλιο την εθνική κρίση της δεκαετίας του 60, την δικτατορία , την μεταπολίτευση. Όλες αυτές τις περιόδους υπήρξαν πρόσωπα του πνεύματος εμβληματικά. Πέραν των πολιτικών υπήρξαν ευτυχώς πνευματικά αναστήματα από τον Διονύσιο Σολωμό ως  τον Γιώργο Θεοτοκά και πολλοί άλλοι ποιητές και  συγγραφείς.

Από το πενήντα κι ύστερα πρωταγωνιστές αναδείχθηκαν, ίσως παραδόξως, δύο μουσικοί συνθέτες. Ο Θεοδωράκης των μεγάλων επικών ανατάσεων και ο Χατζηδάκης των λυρικών ευαισθησιών. Κι οι διό τους με τις «μεγάλες αφηγήσεις» επεδίωκαν με το δικό τους τρόπο τις συνθέσεις του εθνικού μας παρόντος με το  ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον. Τολμώ να πω ότι ο δικός τους επικαιρικός ρόλος  ολοκληρώθηκε με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Ο   Διονύσης Σαββόπουλος εμφανίστηκε περίπου στο μέσον της δεκαετίας του 60. Γρήγορα ανεπαίσθητα μεταβλήθηκε ως ο αναζητητής της νέας μας εθνικής αυτοπεποίθησης. Η καταγωγή του  από την Θεσσαλονίκη του επέτρεψε να κατανοήσει την πολυπλοκότητα του εθνικού σώματος. Εμείς από την Νότιο Ελλάδα το αντιληφθήκαμε ως στρατιώτες στην Βόρειο τιμωρούμενοι από την Χούντα. Ίσως έτσι εξηγείται η αναζήτηση και η κατανόηση της γοητείας του θαυματουργού,  σε άλλες  εποχές, ελληνικό κοινοτισμό. 

Το εθνικό περιβάλλον έγινε πιο πολύπλοκο  με  την μεταπολίτευση και στη συνέχεια ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Διονύσης το πήρε επάνω του. Μιλούσε, έγραφε τραγουδούσε πάντα με ειλικρίνεια διανθισμένη με ταπεινό χιούμορ. Αλλά και σύνθεση ενότητας. Φυσικά και δεν ήταν μόνος. Αυτοί που τον εγκατέλειψαν ήταν οι εμμένοντες, και μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, στην πίστη σε ένα νεκρό ολοκληρωτικό δόγμα.

Τόσο ο στίχος, η μουσική σύνθεση (υπάρχουν άλλοι που την επεξηγούν) και οι παρεμβάσεις του μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την νέα πολυπλοκότητα (Εθνική και Ευρωπαϊκή) δίνοντας στα τμήματα εκείνα της κοινωνίας (αυτούς που παλιά λέγαμε «διαμορφωτές» κοινής γνώμης ή «των ελλήνων οι παρέες») να βρίσκουμε το χώρο να λειτουργήσουμε  με θετικό τρόπο .

Βέβαια μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία  και όσα επακολούθησαν (γεωπολιτικά, τεχνολογικά, περιβαλλοντικά κλπ) έχουμε εισέλθει σε μια άλλη περίοδο.  Και στη χώρα μας  χρειάζονται και νέοι ταγοί  κι από αυτή την άποψη το πνεύμα του Διονύση, του, θα είναι πάντα παρόν. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει το πώς στήριξε την Ουκρανική αντίσταση.

ΥΓ. Προσωπικά μαζί με την παρέα μου παρακολούθησα διαρκώς την καλλιτεχνική κα γενικότερη πνευματική παρουσία του Διονύση από όταν την 1η Μαΐου του 1966 τον πρωτάκουσα στην πλατεία Κοτζιά με το ήλιε, ήλιε αρχηγέ…