Η νέα παράσταση που έδωσε μέσα στη Βουλή ο Ηλίας Κασιδιάρης επιβεβαίωσε το πολιτικό στίγμα της «Χρυσής Αυγής». Ταυτόχρονα όμως ήταν ένας κόλαφος για τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» που αδυνατούν, ή μάλλον δεν θέλουν, να συγκλίνουν σε κάποια κοινή συνισταμένη για να προωθήσουν μαζί το περίφημο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο και να το καταστήσουν νόμο του κράτους. Ενα νόμο που κάθε συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία έχει υποχρέωση να περιλαμβάνει στο οπλοστάσιό της για να υπερασπίζεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για να περιφρουρεί τον εαυτό της απέναντι στα φασιστοειδή που την απειλούν…
Δεν χρειαζόταν να τοποθετηθεί ο εκπρόσωπος της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή, αρνούμενος ουσιαστικά να αποδεχθεί την ιστορική πραγματικότητα του ολοκαυτώματος των Εβραίων, των τσιγγάνων, των ανθρώπων με νοητικά προβλήματα, των ομοφυλοφίλων και άλλων κατηγοριών συνανθρώπων από το χιτλερικό καθεστώς πριν και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οσοι έχουν στοιχειώδη λογική, ιστορική γνώση και ευαισθησία έχουν πεισθεί ότι το συγκεκριμένο κόμμα είναι οργανωμένο, λειτουργεί και συμπεριφέρεται στα πρότυπα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας. Είναι δηλαδή απολύτως νεοναζιστικό και, άλλωστε, δεν το κρύβει!
Το παράδοξο όμως και εξίσου ανησυχητικό είναι η προσπάθεια που γίνεται (ενδεχομένως να είναι και πεποίθηση ορισμένων) από πολιτικούς, δημοσιογράφους να διαχωρίσουν τη «Χρυσή Αυγή» από τους οπαδούς και ψηφοφόρους της. Να δικαιολογήσουν την υποστήριξη που της παρέχουν όλοι αυτοί και τελικά να τους απενοχοποιήσουν. Δεν είναι φασίστες, λέει ο ένας πολιτικός, πρόκειται για στήριξη και ψήφο «οργής» λέει ο άλλος δημοσιογράφος, τους οδηγεί εκεί η κρίση και η ανεπάρκεια των πολιτικών, αποφαίνεται ο τρίτος ερμηνευτής του φαινομένου. Ασφαλώς και κάποια από αυτά ισχύουν ώς ένα βαθμό, αλλά είναι επίσης σαφές ότι για άλλη μία φορά συγκαλύπτεται η αλήθεια και η πραγματικότητα στον δημόσιο λόγο.
Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν φασίστες στη χώρα μας, όπως υπάρχουν και πολλοί, πολύ περισσότεροι από όσους φανταζόμαστε, που διαπνέονται από ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις, χωρίς να το ομολογούν. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι όσοι ρέπουν σήμερα προς τη «Χρυσή Αυγή» δεν ξέρουν τι κάνουν, είναι επομένως ασυνείδητοι ψηφοφόροι και οπαδοί, στους οποίους πρέπει να δείχνει το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία κατανόηση. Με την ίδια έννοια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ασυνείδητους και εκείνους που ψηφίζουν όλα τα υπόλοιπα κόμματα, οπότε πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ελληνικός λαός είναι εντελώς ασυνάρτητος. Να μπούμε επομένως σε άλλες λογικές περί καθολικής ψήφου, δημοκρατίας, κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας, όπως ακριβώς επιθυμούν ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και οι σύντροφοί τους.
Μέχρι πρόσφατα ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα ήταν υφέρποντες. Τον έτρεφαν οι δοξασίες περί περιούσιου λαού, περικυκλωμένου από εχθρούς έθνος, οι θρησκόληπτες απόψεις για τους αντίχριστους Εβραίους, οι συνωμοσιολογίες, οι αντιλήψεις ότι ο υπόλοιπος κόσμος απεργάζεται συνεχώς την εξαφάνισή μας, ή τουλάχιστον θέλει να αρπάξει το βιος μας, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς, η διάχυτη ξενοφοβία, ο ασίγαστος επαρχιωτισμός, η υπερίσχυση της χωριατιάς απ’ άκρου εις άκρον, ο φραστικός «τσαμπουκάς» και η αγένεια στην καθημερινότητα, η ανοχή στη βία, ο θαυμασμός προς τους «μάτσο» που έχει γίνει μόδα στους νέους, οι απόψεις και η συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες. Μία απλή περιφορά σε μπλογκς και σχόλια στο Διαδίκτυο δείχνει πώς έχουν γαλουχηθεί οι Ελληνες.
Με την κρίση, και με αφετηρία τις εκδηλώσεις των λεγόμενων αγανακτισμένων που είχαν βασικό σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», όλα τα παραπάνω στοιχεία βρήκαν διέξοδο στην οργανωμένη μορφή της «Χρυσής Αυγής». Αν δεχθούμε ότι οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί ναζιστικών κομμάτων παρασύρονται και δεν έχουν συνείδηση τι κάνουν, τότε δεν θα χρειαζόταν τόσο εκτεταμένη και έντονη προσπάθεια αποναζιστικοποίησης στη Γερμανία μετά τον Πόλεμο.