Όχι, δεν αποχαιρετούσαν μόνο τη νιότη τους. Όχι, δεν έλεγαν αντίο στο Διονύση της καρδιάς τους. Ήταν εκεί, ακόμα και μόνο πνευματικά και όχι με τη φυσική τους παρουσία, γιατί μετά από τόσες δεκαετίες τριβής με τα κοινά και την ιστορία αυτού του όμορφου τόπου ξέρουν.

Ξέρουν πως εκείνο που μας ενώνει δεν είναι η επαναστατική γυμναστική, οι μεγαλόσχημες παρόλες, η ιδιοκτησία της τέχνης, η στράτευση του καλλιτέχνη. Εκείνο που μας ενώνει, εκείνο που δίνει υπόσταση στην ασήμαντη πορεία μας και την κάνει σημαντική για εμάς, για τους δικούς μας, για τα παιδιά μας, είναι ο πολιτισμός, η τέχνη που απλόχερα μας δόθηκε από τους φωτισμένους μας συμπατριώτες, η συγκίνηση, η χαρά και η αγάπη του μουσικού που μας αφύπνισε, μας έκανε καλύτερους, γήινους, ευάλωτους, αλλά και αυτοκριτικούς, ανασφαλείς, αιρετικούς. Η τέχνη που μας κάνει να μη φοβόμαστε να κοιτάξουμε βαθιά την ταπεινή μας φύση, εκείνη που μας αφήνει να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε χωρίς όμως να λησμονήσουμε.

Μέσα από τα χιλιοτραγουδισμένα δίστιχα, τις απροσδόκητες αλλαγές των ακόρντων του, τις περαστικές ντιμινουίτες του, έφερε στο φως την κρυμμένη μας λαχτάρα για γιορτή αλλά και για το λυτρωτικό πένθος που θα ζήσουμε από εδώ και στο εξής.

Όσοι δεν το κατάλαβαν είναι καταδικασμένοι να ζήσουν σε ένα ιδιότυπο πνευματικό σκοτάδι. Είναι άνθρωποι που δε θα ευτυχήσουν ποτέ να καταλάβουν τη μαγεία της τέχνης αυτής, τη δύναμη του ανθρώπου που με μια νότα κι ένα στίχο μπορεί να ανατρέψει αυτά, που χιλιάδες δεκάρικοι, εκατομμύρια συνθήματα και ανόητοι βερμπαλισμοί, αδυνατούν να μετακινήσουν έναν πόντο. Δεν είναι ανόητοι. Είναι συναισθηματικά ανάπηροι, κοινωνικά αναλφάβητοι. Αιώνια βολεμένοι μέσα στην ψυχική αβολεψιά τους. Μικροί μέσα στο νοσηρό ναρκισσισμό τους και στο παραλήρημα του πλαστού μεγαλείου τους.