Ο Άκης έφυγε ταπεινωμένος από τη ζωή... Όπως ταπεινώθηκε λιθοβολημένο για τη χρεοκοπία και το ΠΑΣΟΚ... Ο μακαρίτης Άκης εκπροσώπησε το βαθύ, λαϊκίστικο, αρχηγικό, διεφθαρμένο, δημαγωγικό ΠΑΣΟΚ. Γι'αυτό έπρεπε να αποκαθηλωθεί οπωσδήποτε από το εκσυγχρονιστικό και νεότερο ΠΑΣΟΚ. Στον πολύ μεγάλο δανεισμό και στην υπερχρέωση του ελληνικού κράτους, στον υπερκαταναλωτισμό πέρα από τα όρια που σήκωνε η τσέπη μας και στην επακόλουθη χρεοκοπία (και άρα στα μνημόνια) συνέβαλαν το λαϊκίστικο ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ του "Τσοβόλα δώστα όλα" και μετά η οικονομική πολιτική των Κώστα Καραμανλή–Παυλόπουλου–Αλογοσκούφη με τους αθρόους διορισμούς τους τύπου Ανδρέα.
Το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ επιδίωξε και κατάφερε να βγάλει τους μη προνομιούχους εργαζόμενους από την πίσω, αφώτιστη πλευρά της σελήνης και να τους αποδώσει περισσότερες ευκαιρίες, δυνατότητες, προνόμια και δικαιώματα, πολιτικά, κοινωνικά κι οικονομικά. Το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ κυρίως της εποχής Τσοβόλα–Κουτσόγιωργα–Αυριανής–Κοσκωτά–Δήμητρας Λιάνη, υπερβάλλοντας προς την κατεύθυνση παροχής προνομίων στους προηγουμένως μη προνομιούχους, δημιούργησε συνειδητά – για να σταθεροποιηθεί – πελατειακό “πράσινο” κράτος, με τους πολυπληθείς, μη αξιοκρατικούς διορισμούς ψηφοφόρων κι οπαδών του ΠΑΣΟΚ κι αντιδεξιών αριστερών για να στελεχώσει και οικοδομήσει ένα δικό του, πασοκικό κράτος· (φτιάχτηκε ένα σύστημα που γέννησε και αφομοίωσε τους “πασοκοαριστερούς”, δηλαδή τους αριστερούς που συνεργάστηκαν και συμμάχησαν μαζί του για να απολαμβάνουν κι αυτοί τα κέρδη της αλλαγής). Το ΠΑΣΟΚ αύξησε πολύ μέσω αυτών των αθρόων διορισμών, τις δημόσιες δαπάνες, το έλλειμμα και το χρέος της χώρας. Διέσωσαν πολλές νεκρωμένες, προβληματικές επιχειρήσεις και τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας, χωρίς να τις εξυγιάνουν επιχειρηματικά και με μεγάλη επιβάρυνση των δημοσίων δαπανών... Κρατικοποίησαν μεγάλες εταιρείες, από την ΠΥΡΚΑΛ ως τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που κατόπιν, λόγω της οκνηρής κακοδιαχείρισής τους από το δημόσιο, δεν λειτουργούσαν κερδοφόρα και επιβάρυναν το έλλειμμα. Το κόστος παραγωγής αυτών των επιχειρήσεων και τα δημόσια έξοδα αυξήθηκαν, κατά συνέπεια και το έλλειμμα. Γι' αυτό η ελληνική οικονομία τροφοδοτείτο από ευρύ εξωτερικό δανεισμό. Η αριστερά κι οικονομολόγοι της δεν κριτίκαραν όσο και όπως όφειλαν τις προβληματικές παρεκβάσεις, ατασθαλίες και καταχρηστικές υπερβολές της οικονομικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, που γεννούσαν μακροοικονομικές ανωμαλίες και ανισορροπίες. (Τις επανέλαβε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή με τους εκτεταμένους προεκλογικούς διορισμούς της...)
Το 1985, με τον διορισμό του Κώστα Σημίτη ως υπουργού Εθνικής οικονομίας του ΠΑΣΟΚ και τα μέτρα που αυτός πήρε, επιδιώχθηκε, επιτυχώς, ένα αυστηρό πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας με θετική επίπτωση στις μακροοικονομικές ανισορροπίες. Έγιναν υποτίμηση της δραχμής κατά 15%, έλεγχος των προσλήψεων, πρωτοβουλίες για τη σταδιακή απελευθέρωση της αγοράς από τον κρατικό εναγκαλισμό, συγκράτηση των δημοσίων εξόδων και πάγωμα των μισθών στον δημόσιο τομέα, απόπειρα αναδιοργάνωσης των δημοσίων επιχειρήσεων, και κλείσιμο ή πώληση σε ιδιώτες των “προβληματικών επιχειρήσεων”.
Το κακό κατά τη διάρκεια της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ ήταν πως με την πάροδο του χρόνου επικράτησε μια τάση διορισμού (ημετέρων) των πάντων, υπερκαταναλωτισμού και νεοπλουτισμού που πληρωνόταν από δάνεια από το εξωτερικό. Έτσι μπήκαν οι βάσεις για την αύξηση του χρέους και του ελλείμματος που οδήγησαν στην χρεοκοπία του 2010.
Επί κυβερνήσεων Σημίτη δεν παρήχθη μεγάλο χρέος, τα δημοσιονομικά ήταν πιο ισορροπημένα. Αυτό συνέφερε ΟΛΗ την κοινωνία. Ναι, τα έργα πήραν μεγάλες εταιρείες, μα πώς θα μπορούσαν να τα πάρουν μικρές; Ο Σημίτης άφησε πίσω του όχι μεγάλα χρέη π.χ. σαν τον Κώστα Καραμανλή αλλά το μετρό, το αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, την Αττική οδό, τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο (άλλωστε και επί του χαρισματικού, λαϊκιστή ηγέτη Ανδρέα, ήταν ο Σημίτης που το '85 συμμάζεψε τα δημοσιονομικά). To να ανατεθούν τα μεγάλα έργα σε μεγάλες εταιρείες–ναυαρχίδες της οικοδόμησης και ανάπτυξης ήταν στρατηγική επιλογή του Σημίτη, είχε υπολογίσει, ως πρώην υπουργός οικονομικών, πως την ανάπτυξη θα τραβήξουν πίσω τους οι μεγάλες εταιρείες/ναυαρχίδες της ανάπτυξης, έτσι το συνέλαβε και πιθανά δεν ήταν λάθος. Από την άλλη ο απόμακρος καθηγητής Πανεπιστημίου δεν ήταν τόσο κοντά στη ζωή και στα στελέχη ώστε να αντιληφθεί και να ελέγξει τα "λαμόγια" που ήταν δίπλα του (και δεν ήταν μόνο ο Άκης)... Αυτά τα κομματικά "λαμόγια" εξέθεσαν και τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ. Γενικά ο ακαδημαϊκός Κ.Σημίτης δεν μπορούσε να ελέγξει ορισμένα μεγαλοστελέχη που ήταν της πιάτσας. Ο Σημίτης έδωσε δυναμικά κόντρα στην εκκλησία την ελάσσονος σημασίας (συμβολική κι ιδεολογική) μάχη των ταυτοτήτων, και υπαναχώρησε, δυστυχώς, στην απαραίτητη, μεγάλη, αναγκαία μάχη του ασφαλιστικού...
Κατόπιν η αριστερά (κυρίως ο δημαγωγικός, ανεύθυνος και μαξιμαλιστικός ΣΥΡΙΖΑ) και η λαϊκή δεξιά έριξαν όλη την ευθύνη της χρεοκοπίας στο ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν ήταν αληθές, ακριβές και δίκαιο. Μα δυστυχώς οι πολιτικοί που πιστεύουν στην πολιτική εντιμότητα και στην ανάδειξη της αλήθειας ως καλό πολιτικό μέσο και όχι στην αρχή “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, είναι λίγοι.
Αργότερα, τα παιδιά του Άκη, με επικεφαλής τον Κοτσακά (ακολουθούν Κουρουμπλής, Σπίρτζης, Ξενογιαννακοπούλου και άλλοι) μετακόμισαν στον λαϊκιστικό και τυχοδιωκτικό ΣΥΡΙΖΑ, για να αναπαράγουν μια προβληματική, σχηματική και δημεγερτική πολιτική...