Εχουμε επισημάνει την επικινδυνότητα του «διπολισμού» που τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορα μέσα (θεωρίες, πρωτοβουλίες κ.λπ.), προωθούν. Και είναι ο διπολισμός «επικίνδυνος» γιατί με «διχαστικό τρόπο» απολυτοποιεί «δύο σχέδια» που και τα δύο είναι ανεπαρκή για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.
Από τη μία η κυβέρνηση (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) υλοποιεί ένα δημοσιονομικό σχέδιο, που στην «υπερβολή του» και στον «συντηρητισμό του» δεν μεταρρυθμίζει, αλλά απορρυθμίζει την οικονομία και την κοινωνία. «Αυτοαναιρεί» τις προϋποθέσεις εξόδου της χώρας από την κρίση, οδηγώντας την σε μια κατάσταση συνεχούς «φθοράς – αφθαρσίας».
Επιπλέον -χωρίς σοβαρό εθνικό σχέδιο- αδυνατεί να διαπραγματευτεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά με τους εταίρους – δανειστές. Με αποτέλεσμα, να εμπλέκεται σε έναν άγονο τακτικισμό, όπως είναι το «πρώιμο» success story, οι «αντιτροϊκανές» εξάρσεις, οι «κόκκινες γραμμές», κ.λπ. Ετσι είχε οδηγηθεί να υπηρετεί (καταγγέλλοντάς το ταυτοχρόνως!) ένα «μείγμα πολιτικών» που, κατά γενική ομολογία, έχει «φάει τα ψωμιά του».
Και κάτι ακόμα: Υπάρχουν μια σειρά «χειρισμών» της κυβέρνησης, επιεικώς «άστοχων». Παράδειγμα της τρέχουσας επικαιρότητας, το «αυταρχικό πρότυπο» για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στην ΕΡΤ που επέλεξε η κυβέρνηση, ήταν φυσικό να οδηγήσει σε «αντίστοιχο τέλος» με ΜΑΤ, αμφισβήτηση της νομιμότητας απ? όλες τις πλευρές κ.λπ.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση αρνήθηκε έναν συντεταγμένο και «εν λειτουργία» εξορθολογισμό της ΕΡΤ που ήταν απολύτως εφικτός και λογικός. Τι κέρδισε τελικά με τον αυταρχισμό της; Την «πολιτική πυγμή»; Τη διάλυση της «τρικομματικής» κυβέρνησης; Μια «νέα ΕΡΤ» που τη βλέπει και τη χαίρεται ο πολίτης; Κάποια «αξιοκρατία»; Ή ένα «μεταρρυθμιστικό πρότυπο;» Δυστυχώς, «κέρδισε» μια αποτυχία…
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ένα ανεπαρκές «εναλλακτικό σχέδιο» με «τρύπες» ουσίας και αμφισβητούμενες οικονομικές συνταγές, χωρίς ρεαλισμό. Με απόψεις που συνεχώς αλλάζουν δίκην «εκκρεμούς». Υιοθετεί με ευκολία κάθε λαϊκή δυσαρέσκεια ανεξαρτήτως δυνατοτήτων ή ορθότητας ικανοποίησής της. Από το ένα χέρι κρατάει «μεγάλο καλάθι» και από το άλλο (για πιο απαιτητικά ακροατήρια) «μικρό καλάθι». Και για να είμαστε σαφείς: Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μία «κλασικού τύπου» αριστερή κυβερνητική λύση (κρατικοποιήσεις κ.λπ.) -πέραν του ερωτήματος της αξίας της- σ? ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον. Ετσι η ελληνική κοινωνία καλείται να διαλέξει μεταξύ δύο ανεπαρκών σχεδίων με διχαστικό τρόπο. Ή με την κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, υποστηρίζουν και οι μεν και οι δε. Ο «διπολισμός» αλληλοτροφοδοτείται. Μέρος αυτού του αμφίπλευρου και άγονου διπολισμού είναι και η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Διευκολύνει τις «συσπειρώσεις» και τις «αντισυσπειρώσεις» και περιορίζει ένα ευρύχωρο πολιτικό, βουλευτικό – κομματικό πλαίσιο ρεαλιστικής εσωτερικής κριτικής στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές.
Ισως έτσι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώνει το εσωκομματικό της ακροατήριο, που δεν βλέπει με «καλό μάτι» μια απόπειρα ρεαλιστικής στροφής που κάνει. Αλλά μ? αυτόν τον τρόπο η μία επιλογή εξουδετερώνει την άλλη. Η επιστροφή στη γραμμή της άμεσης «κινηματικής ανατροπής» της κυβέρνησης του καλοκαιριού μέσω της «πρότασης μομφής» «ξαναζεσταίνει» μια αποτυχημένη τακτική…