Περισσότερο από πέντε χρόνια παρακολουθούμε τη σταδιακή, αλλά με διακυμάνσεις εξέλιξη του ελληνικού δράματος, μέχρι τη σημερινή κορύφωσή του. Βέβαια, εδώ και δεκαετίες υπάρχουν οι προϋποθέσεις ,για να εξελιχθεί η πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στο σημερινό δραματικό αδιέξοδο.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά πλήρως στην μεταπολεμική Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας, εξελίχθηκε σε πελατοκρατία και οδήγησε σε ΄΄κοινωνική΄΄ διαχείριση όλων των μεγάλων αναπτυξιακών προβλημάτων της χώρας. Η επίτευξη της ΄΄κοινωνικής συνοχής΄΄ αναδείχθηκε σε μοναδικό στόχο του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να διευκολύνεται η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην κυβέρνηση.
Αντίθετα, ο άλλος στόχος, που έχει το πολιτικό σύστημα σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες , δηλαδή η ενίσχυση της ανάπτυξης με διαρθρωτικές αλλαγές (που προσωρινά προκαλούν κοινωνικές τριβές, αλλά μακροπρόθεσμα εξασφαλίζουν την αύξηση της παραγωγικότητας και τελικά την ανάπτυξη σε υγιείς και σταθερές βάσεις) υποβαθμίστηκε και τελικά εγκαταλείφθηκε (χαρακτηριστικά παραδείγματα η αγροτική πολιτική, η πολιτική για τη δημόσια διοίκηση κα).
Μετά την ένταξη της χώρας μας για γεωπολιτικούς κυρίως λόγους στην ΕΕ, το πολιτικό σύστημα, αντί να αξιοποιήσει τη μαζική εισροή δωρεάν πόρων από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία (έως και 6% του ΑΕΠ ετησίως), για να υποστηριχθούν διαρθρωτικές αλλαγές αναπτυξιακού χαρακτήρα, την αξιοποίησε για να ικανοποιήσει ΄΄πελατειακά΄΄ την ΄΄κοινωνική συναίνεση΄΄ και να εξασφαλίσει την εξουσία του.
Η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωζώνη και πάλι για γεωπολιτικούς λόγους, αντί να δημιουργήσει νέα αναπτυξιακή δυναμική λόγω των χαμηλών επιτοκίων και της οικονομικής σταθερότητας, ΄΄αξιοποιήθηκε΄΄ από το πολιτικό και το τραπεζικό σύστημα για να αυξήσει το δανεισμό και να οδηγήσει έτσι σε καταναλωτική ευημερία μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς επίγνωση και χωρίς προειδοποίηση για την ολισθηρή πορεία προς την καταστροφή.
Όταν ήρθε η κρίση, οι έλληνες πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν το δυσβάσταχτο λογαριασμό της κατανάλωσης χωρίς παραγωγή, όπως αποτυπώθηκε στο δίδυμο έλλειμμα του Προϋπολογισμού και των Εξωτερικών Πληρωμών. Δυστυχώς και πάλι το πολιτικό σύστημα της χώρας αποδείχθηκε ανίκανο να διαχειρισθεί το λογαριασμό της κρίσης. Και πάλι προσπάθησε να κάθε τρόπο να αποφύγει το πικρό ποτήρι της διαρθρωτικής προσαρμογής με ψεύτικες υποσχέσεις και προς τους πολίτες, και προς τους ΄΄διασώστες΄΄ ευρωπαίους δανειστές μας, προκειμένου να διατηρηθεί ή/και να κατακτήσει την εξουσία.
Τέλος, οι πολίτες, εξουθενωμένοι από το άνισα κατανεμημένο κόστος της κρίσης και απογοητευμένοι από το παλαιό πολιτικό σύστημα, στράφηκαν προς νέες πολιτικές προτάσεις, καθώς ήταν εθισμένοι στις ψεύτικες υποσχέσεις για εύκολες λύσεις χωρίς κόστος. Δυστυχώς, η νέα πολιτική εξουσία ΄΄πλειοδότησε΄΄ σε υποσχέσεις προς τους πολίτες τόσο με την ΄΄αθωότητα΄΄ της Αριστεράς, όσο και με λανθασμένη εκτίμηση της εθνικής και της διεθνούς πραγματικότητας.
Έτσι, φθάσαμε στην κορύφωση του δράματος της χώρας, στα όρια της οικονομικής καταστροφής και στα πρόθυρα της αποχώρησής μας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι λανθασμένοι υπολογισμοί, η απειρία, αλλά και η αναμενόμενη ΄΄εχθρική΄΄ αντιμετώπιση από τους ΄΄διασώστες΄΄ ευρωπαίους εταίρους μας, ιδιαίτερα μετά την άσκοπη περιπέτεια του δημοψηφίσματος, οδηγούν τη χώρα σε άγνωστες ατραπούς σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη γεωπολιτική γειτονιά.