Κι εκεί που εμείς οι συνταξιούχοι και ημισυνταξιούχοι (του 60 οι εκδρομείς και οι σύνεδροι της ΕΦΕΕ πριν αυτή απαξιωθεί) τσακωνόμαστε κοντά μια εβδομάδα τώρα για την παρακαταθήκη του Διονύση Σαββόπουλου και την αντιμετώπιση του από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, η μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης προχθές μας ξεπέρασε αναγκάζοντάς μας να ξανασκεφτούμε αν οι διαφωνίες μας είναι ουσιαστικές ή όχι.
Γιατί αυτό που είδαμε στις οθόνες μας, μαθητές Γυμνάσιου και του Λυκείου να παρελαύνουν υπό καταρρακτώδη βροχή μας άφησε άφωνους. Πρότειναν στα παιδιά να ακυρωθεί η παρέλαση. Αρνήθηκαν.
Η δυνατή βροχή λειτούργησε σαν καταλυτής. Ηταν η αναγκαία εκείνη δυσκολία που χρειαζόμαστε πολλές φορές για να μας κάνει να νοιώσουμε ότι κάνουμε κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Δεν περπατούσαν βαριεστημένα. Ακόμα και το πρόβλημα του συντονισμού του βήματος, που συχνά βλέπουμε σε σχολικές παρελάσεις, ήταν περίπου ανύπαρκτο.
Ολική μεταμόρφωση. Η γενιά του Τικ Τοκ όπως έχουμε μάθει με ευκολία να την χαρακτηρίζουμε μας έδειξε μια άλλη εικόνα.
Ήταν μια ωραία εμπειρία και ανάμνηση. Και Άξιζε τον κόπο. Δεν πειράζει που βραχήκαμε, είπε ένας έφηβος κουρεμένος σχεδόν γουλί. Αν τον βλέπαμε κάπου αλλού ίσως να λειτουργούσαμε με τα παλιομοδίτικα ανακλαστικά μας.
Το ίδιο και μια κοπελιά που είπε, ήταν δύσκολο αλλά τα καταφέραμε κι ήταν κάτι που θα μας μείνει.
Τα βίντεο από την σχολική παρέλασή της Θεσσαλονικείς έγιναν viral.
Φυσικά οι επίσημοι μονοπώλησαν τον τηλεοπτικό χρόνο του ρεπορτάζ της ΕΡΤ 3 λέγοντας τις γνωστές κοινοτυπίες. Ας είναι. Εμένα μου έμεινε η εικόνα των παιδιών.
Ψιλόλιγνα αγόρια και κορίτσια μερικά ιδιαίτερα εντυπωσιακά να περπατάνε με αποφασιστικότητα. Δεν ξέρω τι ακριβώς ξέρουν για το 1940 και το ΟΧΙ. Αυτό όμως που ξέρω είναι πως δεν θεωρήσαν περιττό να παρελάσουν.
Και παρόλο που στο παρελθόν σαν στρατευμένος φοιτητής τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσής δεν έχανα ευκαιρία να παρελάσω με την προσκοπική μου ομάδα εντούτοις είχα εκφράσει ενστάσεις για το θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. Όμως η προχθεσινή εικόνα ήταν τόσο έντονη, που δεν με άφησε ασυγκίνητο.
Γιατί η απάντηση δεν δόθηκε από τη γενιά μας. Δόθηκε από τους σημερινούς εφήβους , που ελπίζω να αδιαφορούν για τις νουθεσίες μας.
Κι άθελα μου το μυαλό γύρισε πίσω στο μακρινό 2011 στην μαθητικοί παρέλασή της Λάρισας και τη μούτζα που έριξε ο επικεφαλής ενός αγήματος την ώρα που περνούσε μπροστά από την εξέδρα των επίσημων.
Ή στο αποδομητικό χάπενινγκ των δέκα κοριτσιών στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας Νέας Χαλκηδόνας το 2019 που περπατούσαν σαν ξεκούρδιστα στρατιωτάκια. «Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά», δήλωσαν, τι έκπληξη που αλλού, στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Για να συμπληρώσουν «Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.
Η ίδια καραμέλα, οι παρελάσεις τα μνημεία και εν γενεί ότι συνιστά στοιχείο συλλογικής εθνικής μνήμης μπαίνουν στην προσκρουστήρα κλίνη της ανανοηματοδότησης που μας βολεύει.
Γι’ αυτό η προχθεσινή παρέλαση κατά τη γνώμη μου έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν είναι υποταγή σε κάποιο συντηρητικό αφήγημα. Αντίθετα μοιάζει να είναι μια νέα σχέση των παιδιών με αυτό που κάποιοι θέλουν να μας πουν ότι δεν υφίσταται. Τη συλλογική ταυτοτική μνήμη που προφανώς συναπαρτίζεται και από άλλα υλικά. Αντίθετα προτείνουν τη δική τους εκδοχή επενδύοντας δυστυχώς μόνο στο θυμό προσβλέποντας σε κάποια ιδεατή επανανίδρυση του κράτους.
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στο ErtnewsRadio 105,8 της ΕΡΤ
Μεταδίδεται 20.00-21.00 Δε- Πα