Το φαινόμενο του κλεφταρματολισμού, τόσο κατά τους προεπαναστατικούς καιρούς (κυρίως) όσο και κατά την Επανάσταση (λιγότερο) είχε ως χαρακτηριστικό την αμφίδρομη μεταλλαγή των ενόπλων από αρματωλoύς σε κλέφτες και αντίστροφα. Η ανυπακοή γινόταν διατεταγμένη υπηρεσία και ανάποδα.
Κάθε τόσο τα κόμματα υποφέρουν από θορυβώδεις αποσκιρτήσεις στελεχών, οι οποίες συχνά καταλήγουν σε εντάξεις αλλού ή επανεντάξεις στον αρχικό φορέα. Το αποτέλεσμα είναι, κατά κανόνα, μηδενικό ως προς την παραγωγή ενός αλλιώτικου πολιτικού λόγου .
Είναι άξιον απορίας, πως τα κατάφερε ο Α. Λοβέρδος και η Συμφωνία του κι έφτασαν στο σημείο να χειροκροτούν τον αποχωρούντα Β. Πολύδωρα , μαζί με τους ΑΝΕΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ πάλι, λίγες μέρες πριν, ήταν ο ίδιος που με λεκτική και πολιτική αμετροέπεια είχε αποκαλέσει τους 58, εκπροσώπους του τίποτα και του κανενός, μη αποδεχόμενος ουσιαστικά το δικαίωμα έκφρασης του όποιου λόγου από άλλους πλην των πολιτευτών.
Βλέπεις άλαλος μια από τις πασιονάριες του δεξιού λαϊκιστικού τόξου, να γίνεται για μια ακόμα φορά παραπολιτικό πρωτοσέλιδο, αναφορικά με μια ακόμα αποστασιοποίησή της από τους ΑΝΕΛ.
Διερωτάσαι τι επιδιώκει η κλεφτουριά των 11 ή των 75 ή των 7, στο ΠΑΣΟΚ όπου κάθε τόσο εγκαλούν (για τι;) τον Ευ.Βενιζέλο. Μήπως να φορέσουν τα μανίκια ενός αδειανού πουκάμισου, θέλουν. ΄Υστερα βλέπεις εκ παραλλήλου, άλλους πρώην διαγραφέντες και μετά επανακάμψαντες , να σηκώνουν συχνά το λάβαρο της καταψήφισης, φαντασιώνοντες ίσως την πτώση της Κυβέρνησης ή την αποχώρηση του κόμματός τους απ’ αυτήν.
Παρακολουθείς περίεργα την στρατηγική της δήθεν αυτάρκειας του Φ. Κουβέλη, την ώρα που αυτός δομεί συνεργασίες με διάφορους ελεύθερους σκοπευτές για όλα τα πολιτικά γούστα.
Αν μη τι άλλο, όλα αυτά τα κλέφτικα γιουρούσια – ενδεικτικά από τα πολλά – δείχνουν μια κινούμενη αστάθεια, που διατρέχει το σύνολο του πολιτικού τοπίου και έχει ως κύριο συστατικό την απουσία συνεκτικής πολιτικής πρότασης, που με την σειρά της οδηγεί σε ατελείς συναινέσεις, διαφορετικότητες και κοινωνικές προσδοκίες.
Η ορθή διάταξη του ενδιάμεσου χώρου, όντας για την ώρα η μόνη αξιοπρεπής προσπάθεια μετεξέλιξης της πολιτικής γεωγραφίας, αναπόφευκτα θα παρασύρει σε πρώτη ευκαιρία και τους άλλους συστημικούς παίκτες.
Ίσως έτσι γλυτώσουμε κι από τον ιδιότυπο και πολιτικά αντιαισθητικό σύγχρονο κλεφταρματολισμό.