«Η μεγαλοφυΐα ξεχωρίζει από το ταλέντο, ως προς το εξής: το ταλέντο πετυχαίνει διάνα στοχεύοντας στόχους που είναι ορατοί σε όλους ανεξαιρέτως, ενώ αντίθετα, η μεγαλοφυΐα στοχεύει διάνα εκεί που δεν βλέπουν ή δύσκολα διακρίνουν οι άλλοι».
Αυτά μας λένε οι Στοχασμοί του Αρ. Σοπενάουερ.
Για ν’ αναζητήσουμε τώρα εις τα καθ’ ημάς πολιτικά, τους στόχους, τα ταλέντα και τις μεγαλοφυΐες.
Αν ως στόχους ορίσουμε την ανέξοδη λεκτική, τη διόλου ποσοτικοποιημένη καταγγελία, το άμετρο (φανερό ή κρυπτόμενο) αντιευρωπαϊκό μένος ή τον ποπουλίστικο κρατισμό του παρελθόντος και άλλα τέτοια συναφή, τότε τα ταλέντα της πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στους αρχηγούς τους, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ.
Προφανώς, για όλα τα παραπάνω μιλάει ο κόσμος, ακούει και βλέπει. Έτσι οι στόχοι είναι ορατοί.
Η άλλη μεριά, η σκεπτόμενη κεντρώα και σοσιαλδημοκρατική παράταξη, ορίζει ως στόχο το σαφές, το μετρήσιμο, το ορθολογικό, συγχρωτισμένα με πολιτική και κοινωνική ευαισθησία (μη μας πουν κι ανάλγητους). Αυτός ο στόχος, για να ειδωθεί, πρέπει να φύγει η παλαιοκομματική λαϊκίστικη ομίχλη που τον σκεπάζει και τότε θα φανεί το τρίπολο ΕΥΡΩΠΗ – ΕΛΛΑΔΑ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, νηφάλιο και βαθιά επαναστατικό αίτημα ως πρόταγμα πολιτικής δράσης, αποκαθαρμένης από την οργή και το θυμό.
Έτσι λοιπόν, στις 27-05-2012, ένας εξαντλητικά αναλυτικός πολιτικός της Σοσιαλδημοκρατίας, ο Κ. Σημίτης, μπαίνει ξανά μπροστά -μέχρι να ξαναφύγει;- για να εκφράσει πολλούς από εμάς που επιθυμούμε να παραμείνουμε ξεστραβωμένοι.
Και τι λέει σταράτα, σε απλά ελληνικά; Eυρώπη – Ελλάδα – εκσυγχρονισμός, παραγωγικότητα, αντιπαρασιτισμός, συν από παλιά Ασφαλιστικό, σχέσεις Εκκλησίας- Κράτους. Λέει το προφανές, σημαδεμένο με προοδευτικό πρόσημο. Κι όμως, κατά τον ορισμό της αρχής του κειμένου, είναι μεγαλοφυΐα αφού αυτά που λέει δεν είναι ούτε στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη ατζέντα της πολιτικής ελίτ.
Νάτο το παράδοξο της Ανατολικο-Δυτικής κοινωνίας μας.
Η ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων αναγκαίων για την έξοδο από την παρασιτική ασφυξία, όταν λέγεται και ονοματίζεται, αναλύεται και ποσοτικοποιείται, παραπέμπει σε μεγαλοφυΐα (πάντα κατά τον Α. Σοπενάουερ).
Προφανώς οι σκέψεις του Κ.Σημίτη, παρά τις κουτσαβάκικες λοιδορίες που υφίσταται αυτός – όπως συχνά σκιτσάρει ο ΚΥΡ, ο Σημίτης φταίει και για το διαζύγιο του ζεύγους της διπλανής πόρτας – εκφράζουν έναν συμπυκνωμένο σοσιαλδημοκρατικό λόγο, σύγχρονο και διαφωτιστικό. Πάντως, αυτά που λέει και τα περισσότερα που υπονοεί, αφορούν πολύ περισσότερους από όσους νομίζουν οι αντίπαλοί του.
Τι θα μπορούσε, σε αδρές γραμμές, να είναι ένα πρόγραμμα σύγκλισης και συναίνεσης, με προοδευτικό πρόσημο;
• Ο επανορισμός του Κράτους, με σαφή μείωση του υπηρετούντος προσωπικού, ίσως όχι τόσο ακραία όπως προτείνει ο Σ. Μάνος -και αναδιάταξη της ποιότητας και της ποσότητας των παρεχομένων Υπηρεσιών. Στην κατεύθυνση αυτή, πολλές από τις προτάσεις του Μνημονίου είναι ξεκάθαρες και μας θυμίζουν πόσα θα έπρεπε να γίνονταν και από εμάς, πριν από αυτό.
Η μεταρρυθμιστική Αριστερά, οφείλει να ξεφύγει από τα στερεότυπά της και να αλλάξει δραστικά την άποψή της για το Κράτος. Ναι στο κράτος-καταλύτη της επιχειρηματικότητας, ενδιάμεσο δικαιούχο των κοινοτικών κονδυλίων, εγγυητή των βασικών δημόσιων αγαθών (περίθαλψη, παιδεία, συγκοινωνίες κ.λπ.), συνέταιρο όπου μπορεί του ιδιωτικού τομέα. Απλώς να σκεφτούμε πόσο παρασιτικός έγινε ο τομέας υγείας και περίθαλψης, την ίδια στιγμή που η πελατειακή λογική εξόπλιζε με διορισμούς κάθε πιθανή ή απίθανη κρατική συνιστώσα.
• Ο επανορισμός του μεταναστευτικού και της δημόσιας ασφάλειας, πέρα από κεκαλυμμένες ακροδεξιές απόψεις τύπου Τζήμερου, αλλά και πέρα από γενικόλογες αριστεροηθικοπλαστικές κοινοτοπίες.
Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική σκέψη πρέπει να κάνει βουτιά στα βαθιά, με μετρημένο αλλά σκληρό λόγο και να αφήσει τις γενικότητες περί ανθρωπισμού, τις οποίες όλοι ασπάζονται άλλωστε, αλλά δεν δίνουν λύση.
Υπάρχουν εξαιρετικές προτάσεις στο πρόγραμμα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά και του CPD, αναφορικά με την ενσωμάτωση, τις απελάσεις, τη συναρτώμενη εγκληματικότητα. Δεν χρειάζεται ακριβώς να τις κοπιάρουμε, αλλά να τις συμβουλευτούμε για να δούμε ένα δικό μας πρόγραμμα, χωρίς το φόβο αφαίρεσης γαλονιών από τις ριζοσπαστικές επωμίδες.
• Η εξειδίκευση των όρων και των πλαισίων μιας καινούργιου τύπου παραγωγικότητας των εργαζομένων, μαζί με την ανταποδοτικότητα των κινήτρων, που θα συντελέσει στη δημιουργία αλυσίδας επενδυτικών ευκαιριών.
• Αλλαγή κουλτούρας στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, το οποίο από κρατικοδίαιτο θα μετατραπεί σταδιακά σε κίνημα ανεξάρτητων ή εξαρτημένων υπαλληλικά παραγωγών εργασίας. Σήμερα τα αιτήματα αλλάζουν κι αυτό που παλιά ήταν αριστερό, σήμερα είναι αναχρονιστικό. Η Σοσιαλδημοκρατία στη χώρα οφείλει να βουτήξει στα βαθιά κολυμπώντας στα θέματα ταμπού, που ανήκουν στο οπλοστάσιο της συντηρητικής σκέψης.
Τουλάχιστον εγώ, κάπως έτσι κατάλαβα τα ψιλά γράμματα των απόψεων του Κ. Σημίτη.
Οι μεταρρυθμιστές – εκσυγχρονιστές δεν έχουμε παρά να χάσουμε τις αλυσίδες της αμάθειας και του λαϊκισμού (παραφράζοντας το Κομμουνιστικό Μανιφέστο), γι’ αυτό μετά τις 18/06/2012 ας δούμε κατά πού πάει το καράβι και πώς θα το οδηγήσουμε.
Ο Ελ. Βενιζέλος στις αρχές του 20ού αιώνα ανάγκασε το τότε πολιτικό σύστημα να τινάξει τα πέταλα.
Ε, καιρός να το δούμε κι εμείς σήμερα, ποιοι και με ποιους και με ποιο κόμμα (νέο κατά προτίμηση).
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός μηχανικός.