Ο ορυμαγδός που ακολούθησε τις γνωστές δηλώσεις του Ν. Φίλη έκρυψε την ένταση που επανεμφανίσθηκε στις σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους-δανειστές. Τα αγκάθια είναι πολλά και είναι ακατανόητη η επιμονή των εταίρων σε θέματα που θα τινάξουν στον αέρα ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή. Η απαίτησή τους να εκπλειστηριαστούν τα σπίτια των μικροοφειλετών δεν είναι δείγμα ούτε του πολιτισμού μας ούτε το πρόβλημα των “κόκκινων δανείων” θα επιλύσει και το κυριότερο οι δανειολήπτες, λόγω της κατακόρυφης πτώσης της τιμής των ακινήτων, και θα χάσουν το σπίτι τους και θα εξακολουθήσουν να χρωστούν στις τράπεζες.
Αλλά αν αυτή η άκαμπτη θέση των δανειστών για τους πλειστηριασμούς είναι ανεξήγητη, η πρόθεσή τους να φορολογηθούν οι μικρές ζυθοποιίες και ο ελληνικός εφοπλισμός υποκρύπτουν τα ευτελέστατα κίνητρά τους για την ενίσχυση των δικών τους μεγάλων ομίλων παραγωγής μπίρας, που χάνουν μερίδια αγοράς από τις επαρχιακές ζυθοποιίες και για την προσπάθεια ανασυγκρότησης της γερμανικής ναυτιλίας που τα τελευταία χρόνια γονάτισε από τον ανταγωνισμό με τους έλληνες εφοπλιστές. Μάλιστα τη στιγμή που οι εταίροι μας απαιτούν τη φορολογία τους, την ίδια στιγμή η γερμανική κυβέρνηση παρέχει στους γερμανούς εφοπλιστές φορολογικά και άλλα κίνητρα, για να ανακάμψουν.
Αλλά στο στόχαστρο των δανειστών έχει μπει και η ελληνική φαρμακοβιομηχανία που προσφέρει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και κάποιες από αυτές τις βιομηχανίες έχουν μεγαλώσει τόσο, που έχουν πάρει τη μορφή πολυεθνικών ομίλων. Με την απαίτησή τους για την αλλαγή του τρόπου τιμολόγησης των εγχωρίως παραγομένων γενοσήμων ουσιαστικά προσπαθούν οι εταίροι μας να τις θέσουν εκτός ανταγωνισμού.
Όλα αυτά τι σημαίνουν; Μα προφανώς πως με την ευκαιρία του μνημονίου τα διάφορα λόμπι των μεγάλων βιομηχανιών της Ε.Ε. προσπαθούν να κερδίσουν θέσεις στον ανταγωνισμό, βάζοντας πρόσθετα εμπόδια στις ελληνικές επιχειρήσεις και στον ελληνικό εφοπλισμό. Και η ανεργία; Η ανάπτυξη; Τα δημόσια έσοδα; Το κτύπημα συγκεκριμένων παραγωγικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας θα έχει άμεσα δυσμενή αποτελέσματα σε αυτούς τους τρεις κρίσιμους τομείς.
Είναι υποκριτικό λοιπόν οι εταίροι-δανειστές να επιζητούν την αύξηση των εσόδων και την ανάπτυξη και συγχρόνω,ς εξυπηρετώντας πολυεθνικά συμφέροντα, να οδηγούν σε συρρίκνωση τον παραγωγικό ιστό της χώρας μας. Το ίδιο είχαν κάνει και με τον ΦΠΑ στον τουρισμό, καθώς και με την επιμήκυνση του χρόνου του φρέσκου γάλακτος.
Η ανησυχία μου επιτείνεται και από το γεγονός πως μία θετικότατη κυβερνητική πράξη -η ρύθμιση των 100 δόσεων- έχει μπει στο στόχαστρο του κουαρτέτου, που επιζητεί την τροποποίηση της επί το αυστηρότερο για τους οφειλέτες, αγνοώντας πως αυτό, πέραν της κοινωνικής έκρηξης που θα επιφέρει, θα έχει για τα κρατικά έσοδα τα εντελώς αντίθετα με τις προθέσεις τους αποτελέσματα.
Μήπως λοιπόν οι ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι με τις παράλογες απαιτήσεις τους εξωθούν την ελληνική κυβέρνηση στη σύγκρουση; Και μήπως οι Ολάντ και Σουλτς -που το γνωρίζουν- τρέχουν για να προλάβουν το κακό; Μία σκέψη κάνω.